Plaat nummer drie, Prehistoric Rhythm, ligt inmiddels in de schappen, de agenda staat vol met festivalgigs en een Edison (voor voorganger Shamanaid) is reeds in de tas. My Baby gaat lekker. In december verkocht het Amsterdamse drietal nog de Paradiso uit en vanavond is dit in de Melkweg niet anders.

De band heeft een aantrekkingskracht die lastig te definiëren is. Deze komt voort uit een volstrekt unieke sound die tal van uitersten verbindt. Blues of elektronica? Monotoon en repetitief of toch dynamisch en veelkleurig? Het verenigen van deze uitersten zien we vanavond ook terug in het zeer gemêleerde publiek: van hippie op leeftijd tot zelfbewuste hipster (die de band vier jaar geleden al in OT301 had gezien), bij iedereen roept My Baby kennelijk dezelfde spanning op.

Cato van Dyck, haar broer Joost en Daniel Johnston verschijnen precies fashionably late genoeg aan de aftrap. Aangezien het oog ook wat wil heeft de Amsterdams-Nieuw-Zeelandse formatie de show bont aangekleed. Psychedelische visuals worden op de fraai uitgelichte en extravagant uitgedoste band geprojecteerd. Ook de lichtshow is spectaculair. De vele visuele aspecten sneeuwen het optreden echter niet onder, maar dragen bij aan de ongeremde energie van het trio. Vanaf minuut één wordt er flink gas gegeven. Na een half uur vrijwel onafgebroken uptempo werk – dat veelal naadloos in elkaar overgaat – is er dan even tijd voor een rustmoment. Met Straight No Chaser en Moon Shower (van Prehistoric Rhythm) keert de band heel eventjes in zichzelf, waarna delen van het publiek een momentje afhaken. Her en der worden er dan toch gesprekken aangeknoopt en rondjes gehaald.

Maar My Baby trapt snel het gaspedaal weer in. En vanaf dat moment gaat het uitsluitend nog crescendo. De volle Melkweg laat zich meer en meer horen en deint van voor tot achter heftig op en neer. De nieuwe track Make A Hundred wordt enthousiast onthaald. Het nummer gaat voor de verandering gepaard met een iets orthodoxere songstructuur, met netjes afgebakende refreinen en een zorgvuldig geplaatste gitaarsolo van Johnston. Deze is, zoals het leeuwendeel van zijn spel, gebaseerd op blues, maar verzandt niet in ellenlang gepingel. Drummer Joost van Dyck doet ook een flinke duit in het zakje. Zijn bijdrage is in deze formatie minstens gelijkwaardig aan die van de beide gitaristen. Zo maakt hij op verrassende en moeiteloze wijze gebruik van zijn complete arsenaal aan slagwerk (al is de hihat wel duidelijk zijn favoriet).

Nadat de set ten einde komt met publiekslievelingen als Uprising en Seeing Red komt het trio terug met een paar ‘oudjes’. De iets aangepaste versie van Mad Mountain Thyme is exact waar men op dit moment op zat te wachten en Cato’s epische uithaal mag met een gerust hart tot een van de absolute hoogtepunten van de avond worden gerekend. Na een uptempo bewerking van Money Man wordt de thuiswedstrijd van My Baby groots afgesloten. Een klinkende overwinning als begin van een zegetocht die minstens nog een festivalzomer lang zal aanhouden.

Gezien: 17 maart 2017, Melkweg, Amsterdam

Fotografie: Don Crusio