Oud worden in de rock & roll, je bent er maar mooi klaar mee. Het beste werk is een halve eeuw of nog langer geleden al gemaakt en elke tour komen fans en critici controleren of je het als performer nog kan. Nou, de bijna tachtigjarige Neil Young kan het nog. En dat is een understatement. Met zijn ijzersterke nieuwe band The Chrome Hearts speelt de Amerikaanse Canadees twee uur lang een uitmuntende selectie uit zijn oeuvre. Bijna elke song voelt tijdloos en urgent. Neil geeft Old Black er flink van langs terwijl hij rockt in wat er nog van de free world over is.
Fotografie Bert Treep
Het is verrukkelijk dat Neil Young het Groningse Stadspark uitkoos voor de Nederlandse show van zijn Love Earth-tour. De rebelse eigengereidheid van de stad past perfect bij zijn eigen muzikale profiel. Zo’n 25.000 man uit pakweg drie generaties ziet al snel dat Neil Still On Top is, om een albumtitel van zijn very special guest Van Morrison aan te halen.
We zouden hem bijna vergeten, maar met Van The Man staat er nog een legende in het Stadspark. Hij speelt een uurtje lome rhythm & blues die perfect bij het weer aansluit. De immer afstandelijke Van is nog altijd goed bij stem en heeft een fijne rhythm & blues-band met veel blazers bij zich. Ondanks prettige versies van Moondance en Gloria komt zijn set nogal gedateerd over. Dat mag op zijn leeftijd – ook hij tikt dit jaar de 80 aan. Maar bij Neil Young ligt dat anders.
Young moest vorig jaar een Amerikaanse tour met Crazy Horse wegens ziekte stilleggen. Ik denk dat we ze niet meer terug gaan zien. Hij stelde een nieuwe band samen die zijn eigen schijnbaar onuitputtelijke energie complementeert. Gitarist Micah Nelson – de zoon van Willie – pakt een hoofdrol met zijn John Frusciante-achtige uitstraling. Hij en bassist Corey McCormick, drummer Anthony LoGerfo en oudgediende Spooner Oldham (82, op toetsen) kunnen zowel het rockende Crazy Horse-werk als stemmige folk-rustpunten als Harvest Moon aan.
Het enige wat je op ze kunt aanmerken, is dat Crazy Horse de close harmony-samenzang van Crosby, Stills, Nash & Young beter benaderde. Van die legendarische supergroep worden met Looking Forward en Name Of Love twee echte dark horses van latere reünieplaten gespeeld. Het blijken prachtige folksongs die de meesten van ons waarschijnlijk vergeten waren.
Neil heeft een fraaie setlist in elkaar gedraaid waarin publieksfavorieten worden afgewisseld met verrassingen waarmee hij vermoedelijk ook zichzelf een plezier doet. De selectie uit die laatste categorie lijkt veelal ingegeven door het tijdsgewricht waarin we leven. Er woeden zorgwekkende oorlogen, fascisme maakt een opmars en de natuur gaat nog steeds naar de klote. Daar heeft Neil wel wat liedjes over gemaakt. Soms lijkt het alsof ze gisteren geschreven zijn.
Tot nu toe startte hij de Love Earth-shows meestal met Sugar Mountain, maar Groningen krijgt een meeslepende versie van Ambulance Blues, het godvergeten mooie sluitstuk van On The Beach. ‘I never knew a man could tell so many lies, he had a different story for every set of eyes.’ Neil draagt vanavond trots de Canadese Maple Leaf op zijn shirt. Het lui rockende en half door een megafoon gezongen Be The Rain (‘Save the planet for another day’) van Greendale volgt, daar speelt ie ook nog Sun Green van.
When You Dance, I Can Really Love leidt een rondje vol ronkend rockende favorieten in. In Cinnamon Girl, Fuckin’ Up en Hey Hey My My gaan Young, Nelson en McCormick in een kring staan en volgt er subliem gitaargeweld. Ze worden wat zompiger en trager gespeeld dan op plaat, wat de zeggingskracht alleen maar vergroot. Love And Only Love is de opmaat naar een indrukwekkende Like A Hurricane, met Micah Nelson op het ‘zwevende orgel’ dat al de hele avond boven het podium hangt.
In het hart van de set gaat Neil Young er één keer bij zitten voor het ijzingwekkende The Needle And The Damage Done, waarin hij zijn aan drugs verloren vrienden herdenkt. Het kippenvel slaat ook genadeloos toe bij Old Man, dat hij op zijn 24e schreef. De oude ziel in een jong lichaam is getransformeerd naar een jonge ziel in een oud lichaam.
De toegift begint weer met een activistische verrassing: Throw Your Hatred Down van Mirror Ball, dat de ‘godfather of grunge’ dertig jaar geleden met Pearl Jam als begeleidingsband maakte. Daarna volgt een bijna bezwerende versie van Rockin’ In The Free World, waarbij massaal de handen en vuisten in de lucht gaan. Van tieners, veertigers en bejaarden, van een invalide man die met rolstoel en al in de lucht wordt getild. Het klonk en voelde zelden urgenter.
Groningen kreeg een Neil Young in de vorm van zijn leven die op zijn 79e speelde alsof zijn leven ervan af hing. Die voelde dat wat hij te zeggen heeft, misschien wel belangrijker dan ooit is.
Gezien: 1 juli 2025 in Stadspark Groningen
De zomereditie van OOR!
Bestel ‘m hier.
