Just breathe, just breathe. Nick Cave herhaalt het zondagavond tientallen keren op Best Kept Secret. Eerst vanachter zijn piano tijdens I Need You – bijna snikkend – later tijdens Tupelo en Higgs Boson Blues, wanneer hij als vanouds spuwend en briesend boven de hoofden van het publiek hangt. Blijven ademen, blijven ademen. Iedereen op het festivalterrein heeft die twee overleden zoons in gedachte, maar in plaats van te rouwen, zoekt de pastorale rockheld deze avond het licht, het leven.

Fotografie Hub Dautzenberg

Alleen het begin al: Get ready for love! De opener van Abattoir Blues (2004) beukt erin met de vertrouwde Bad Seeds-intensiteit. De maatpakkenclub is voor deze tournee uitgebreid met drie achtergrondzangers, die we nog kennen van de Abattoir Blues Tour. Op links zwiert Warren Ellis zijn strijkstok als vertrouwd in het rond en Nick Cave werkt wat typische Nick Cave-moves af; een trap in de leegte, een stoot naar voren met het kruis en van die sprongetjes die er bespottelijk uitzien met zijn lange lede­maten. Als de Bad Seeds het daaropvolgende There She Goes My Beautiful World (‘Give me ever-lasting life!’) om zeep helpen door muzikale miscommunicatie, kijkt Cave geïrriteerd naar zijn trouwe begeleiders. ‘I don’t know what they’re fucking doing.’

Niettemin is het een verrukking om de volwaardige Bad Seeds opgesteld te zien staan. De rol van de alles overheersende Warren Ellis is iets kleiner vanavond, al hebben de lockdownjaren – met de gezamenlijke plaat Carnage (2021) en een intieme theatertour – Cave en Ellis veranderd in een geroutineerd komedie-duo. Als de violist/toetsenist veel te overdreven en langgerekt aftelt voor een nummer (ooone… twooo… threee) zegt Cave na de laatste tel: ‘Let’s try that again’. En wanneer iemand vanaf de eerste rij twintig euro biedt voor het emmertje waarin Ellis zijn rochels steeds deponeert, kan ie ‘m ook gewoon krijgen: Nick Cave ruilt het bakje hoogst­persoonlijk om voor een twintigeurobiljet. De Bad Seeds zijn altijd open for business.

Dat ze ook heel wat te verkopen hebben, naast emmers, blijkt tijdens de twee uur durende set. Volg de tijdlijn van From Her To Eternity (1984), Mercy Seat (1988), Red Right Hand (1994), Into My Arms (1997), Oh Children (2004), Jubilee Street (2013) tot Waiting For You (2019) en je weet: hier wordt een best of-setlist neergezet. Wel lijkt de set minder grimmig dan gewoonlijk. De bad motherfuck genaamd Stagger Lee laat niet van zich horen, bijvoorbeeld, normaal toch een vaste waarde. Evenals The Weeping Song. In plaats daarvan krijgen we een zinderende versie van City Of Refuge (met glansrol voor de achtergrondzangers) en het recentere White Elephant, dat leunt op zware synths maar moeiteloos in de donderpreektraditie van de Bad Seeds past.

Ondertussen kleurt de lucht boven Best Kept Secret zachtroze en klimt de bijna-supermaan steeds verder boven het Victoriameer uit, zo ziet ook Nick Cave vanachter zijn piano. Tijdens The Ship Song valt zijn oog op de maan en hij blijft er maar naar kijken, over de hoofden van het publiek heen. Hij probeert ‘m zelfs te pakken, met één hand op de piano en de andere arm uitgestrekt richting de hemel. ‘Look at that moon’, stamelt hij uiteindelijk. ‘Not bad.’ De magnifieke locatie van dit festivalterrein – links en rechts omarmd door meer en bos – laat zelfs hem niet onberoerd. Het strandje in Hilvarenbeek brengt het beste in muzikanten naar boven, ook nu.

De absolute climax van de set heet Higgs Boson Blues, we noemden ‘m al even. ‘Can you feel my heartbeat’, zingt Nick Cave in de microfoon die het publiek voor hem mag vasthouden. ‘It’s going boom boom boom.’ En dan nog een keer, met de Bad Seeds achter hem op stoom en een priemende vinger richting het publiek. ‘BOOM BOOM BOOM!!’ Tot heel het veld uiteindelijk ‘boom boom boom!!’ staat te schreeuwen. Lijden is een universeel gegeven, lijkt hij ermee te willen zeggen, maar wij staan hier, samen op een veld. We ademen. Het hart klopt. ‘BOOM BOOM BOOM, MOTHER­FUCKER!!’ Laten we daar iets mee doen. Leven, liefhebben. Die boodschap, die schreeuw vol levensdrang, nestelt zich in de duizenden verblufte hoofden voor hem. Net als het besef dat Nick Cave & The Bad Seeds alwéér beter zijn geworden.

Gezien: Best Kept Secret 2022, zondag (21.30 uur). Lees hier al onze verslagen van Best Kept Secret.