In 2011 stond de slechts 21-jarige Nicolas Jaar op de planken met een band. Tegenwoordig is de geluidskunstenaar ook live een one-man-show. Alhoewel, show? Eerder een veredelde dj-set, maar geen gemakzuchtige. Omdat niet alles uit een doosje komt – Jaar zingt en bespeelt saxofoon en (modulaire) synthesizers – maar bovenal omdat hij het geduld van het aanwezige publiek op de proef stelt. De oude en nieuwe composities van Jaar zijn lastig in genres te vangen. Ambient en dub, verknipte stemmen, verdwaalde zang, knisperende vogels en brekend glas. Het arsenaal aan stijlen en geluiden is groot en het labeltje EDM kun je er nauwelijks op plakken. Het tempo ligt laag, vrijwel continu tussen de 90 en 110 bpm. Voor meer doet Jaar het zelden. Maakt niet uit: hoe kunstzinnig Jaar het ook maakt, het publiek staat van meet af aan op scherp, wachtend op wat komen gaat.

Dat is vooral opbouw, waar zo’n negentig procent van het concert uit bestaat. Vaak subtiel, soms stroperig en misleidend. Pas als de gehele zaal in een mistbank is veranderd, we zijn dan een dik half uur onderweg, komt de eerste beat er plagerig in. Heel even maar en vele malen trager dan je op basis van het voorspel zou verwachten. Even zie je Jaar baden in het licht, maar vrijwel direct stapt hij weer uit de spotlights. Zo zie je relatief weinig gebeuren op het podium, maar Jaar prikkelt continu en daarmee zuigt hij de bezoekers zijn labyrint binnen.