De Heineken Music Hall is geen onbekend gebied voor Alter Bridge. In 2008 namen ze er hun dvd Live From Amsterdam op en drie jaar geleden speelden ze er in het kader van de release Fortress. Vanavond staat de band dan ook zelfverzekerd op het podium wat resulteert in een strakke set van achttien songs. Opvallend is dat de focus voornamelijk op zowel het nieuwe The Last Hero als op het oudere Blackbird (2007) ligt en dat er slechts één nummer gespeeld wordt van het steengoede debuut One Day Remains (2014). De keuze voor zoveel tracks van Blackbird is veilig, gezien ze reeds jaren toeren met dat materiaal op zak. Het aanwezige publiek gaat ook pas echt los op de snoeiharde oudere hits van deze plaat zoals Come To Life en Ties That Bind. Nieuwe songs zoals The Other Side en You Will Be Remembered zijn in het begin nog wat onwennig maar worden binnen no time geslikt als zoete koek.

De Nederlandse show vanavond is de vierde van hun Europese tour en hoewel de mannen maar terug blijven komen naar de Heineken Music Hall blijft het geluid in de betonnen bak in eerste instantie kil. Opener The Writing On The Wall wordt door de ijzersterke gitaarkunsten van gitaarmeester Mark Tremonti gelukkig enigszins gered: de sound in het geheel bij de eerste vier à vijf nummers is schel en ronduit slecht. Erg jammer, want de band zelf is normaalgesproken kwalitatief live erg goed. Met dit in het achterhoofd zou je toch denken dat ze een keer voor een andere locatie in Amsterdam zouden gaan. Wat zanger Myles Kennedy echter wel opvalt is dat er nog nooit zoveel mensen bij een show in Nederland zijn geweest (‘This venue keeps getting fuller and fuller! Insane!’) wat hem tevreden stemt. Geen tijd om verder te praten, doorknallen!

Dat is vrijwel hoe de hele set verloopt deze avond: niet lullen, maar spelen. Prima natuurlijk, de band heeft meer dan genoeg materiaal om ten gehore te brengen. My Champion in het midden van de set heeft iets feestelijks, het geluid is eindelijk beter en Tremonti kan volledig losgaan in een uitgebreide en verdiende solo. Dat de gitarist zonder twijfel tot de top behoort laat hij ook tijdens deze show horen – hoe eigenzinnig de vocals van Kennedy ook zijn, Tremonti is met zijn talent en geluid toch echt degene die de band zo kenmerkend maakt. Ook in het nieuwe Crows On A Wire blinkt de gitarist uit als geen ander. Hoewel het nummer vers van de pers is merk je daar helemaal niks van op het podium, petje af voor hoe vlekkeloos de track wordt gespeeld. En dan moet het meest intieme moment van de avond nog komen.

‘Intiem’ is misschien niet het eerste woord waar je aan denkt wanneer je naar een show van Alter Bridge gaat, maar wanneer Kennedy zijn akoestische gitaar pakt en in zijn eentje het rustige Watch Over You inzet moet zelfs de grootste rocker kippenvel krijgen. Het is gedurfd om een dergelijk kalm en emotioneel lied midden in een keiharde set te spelen, al kon het gezien de vele smartphones die de lucht in gaan niet op een beter moment. Het blijft bij slechts één gevoelig momentje deze avond, vanuit Watch Over You denderen de heren gewoon door met het fraaie Slip To The Void. Als ze tenminste nog weten hoe ze deze moeten spelen, het is namelijk even geleden dat ze deze track live deden. Die akoestische gitaar en lieve teksten lijken alweer verleden tijd, Slip To The Void is de reden waarom mensen naar een optreden van Alter Bridge komen: stevige rock met een rauw randje en een strakke uitvoering. Kennedys stopwoordje vanavond is ‘Sing it!‘ bij de hogere noten. Slim, maar daar trappen we niet in.

Tegen het einde van de show wordt de melodie van Blackbird van The Beatles ingezet. Huh? Natuurlijk is dit een intro voor hun eigen Blackbird, een totaal ander nummer dan dat van de fab four. De overgang van het lieflijke melodietje naar de raggende gitaren in het refrein van hun eigen song is fenomenaal. Ook al is het de tour voor The Last Hero, Blackbird is de absolute winnaar van de avond. Het heeft even geduurd in de Heineken Music Hall, maar alles klopt eindelijk: de sound, het samenspel, het meezingende publiek en de loepzuivere stem van Kennedy die hier geen hoge noot mist. Het is binnen de lijntjes en veilig, precies zoals de rest van de set. Daar kan zelfs een keiharde encore met Show Me A Leader en Isolation niet tegenop. Om het motto vast te houden: tot over drie jaar maar weer?

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 10 november 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam