‘I was pretty nervous’, geeft Nilüfer Yanya opgelucht toe aan een uitverkochte Oude Zaal van de Melkweg met nog één nummer te gaan. Nee, de Londense indiezangeres moest het nooit van haar sprankelende podiumpersoonlijkheid hebben, maar vanavond lijkt het af en toe wel alsof we naar de soundcheck staan te kijken, zo weinig is er te zien. Waar Yanya het gelukkig wél van moet hebben, is een verzameling prachtige liedjes. Liedjes die live misschien nog wel beter uit de verf komen. En dat maakt een hoop goed.
Schattig: een halfuur voor showtime gluurt Nilüfer Yanya nog even vanuit de coulissen naar support-act Eli Smart. Vol trots kijkt Miss Universe toe hoe haar voorprogramma-annex-roadie-annex-vriendje staat te priegelen met een loopstation, gitaar en z’n mobiele telefoon. Deze olijke Hawaiiaan maakt niemendallige, op loops gebaseerde neo-soul. Die loops knutselt hij ter plekke in elkaar, terwijl hij over het podium heen en weer hupst, slokjes uit een bierflesje neemt en zich verontschuldigt voor de chaos. Een hectisch en ontwapenend tafereel, dat in sterk contrast staat met Yanya. Zij is één en al concentratie. Sober en bescheiden werkt ze zich door haar anderhalf uur durende set heen. Zonder overbodige communicatie met haar band, of publiek.
‘Heyy, thanks for being here’, zo begroet Yanya de zaal na een nummer of drie. Ze lacht er verlegen bij, frunnikt wat aan een stemmechaniek en zet snel Like I Say (I Runaway) in. Genoeg geluld. De stiltes tussen nummers vult ze liever op met stemmige ambient-interludes. Die halen het tempo er wat uit, alsof de songs telkens even moeten bufferen voordat de band eraan kan beginnen.
Deze vier bandleden – ook al van die bloedserieuze figuren – drukken een duidelijk stempel op de nummers, die er eigenlijk steevast beter op worden. Multi-instrumentalist Jazzi Bobbi kleurt er smaakvol op los met haar warme saxpartijen, en de staccato drumcomputers die het tempo op de albums dicteren, worden live vervangen door een ‘echte’ drummer, die voor extra dynamiek zorgt. Door wat meer de uitersten op te zoeken, ontwijken Yanya en co de eenvormigheid die bij haar muziek op de loer ligt.
In deze uitersten ontwaren zich ook de hoogtepunten. Bijvoorbeeld in Like I Say en Chase Me, die het verrassend goed doen als rechttoe-rechtaan rockstampers (horen we daar nou een gitaarsolo?). Ook de intieme momenten maken indruk, zoals nieuwe publieksfavoriet Binding en de gestripte versie van oudje Heavyweight Champion Of The World, waarin Yanya haar indrukwekkende bereik nog maar eens demonstreert.
Zo komt er genoeg moois voorbij. Natuurlijk, aan haar performance kan de 29-jarige zangeres nog wel het een en ander verbeteren, maar misschien is het ook wel precies goed zo. Is Nilüfer Yanya niet juist op haar best wanneer ze een rookgordijn optrekt tussen de luisteraar en haarzelf? In haar suggestieve, poëtische indiepopliedjes doet ze niet anders, en ook de Melkweg kan alleen maar gissen wat er zich in haar binnenwereld afspeelt. Geen enkel moment laat ze het kalme maandagavondpubliek echt toe. Niet dat dat hen dwarszit, want de Melkweg hangt anderhalf uur aan haar lippen. Het mysterie is juist Nilüfer Yanya’s kracht, dat beseffen we vanavond maar al te goed.
Gezien: 25 november 2024 in Melkweg, Amsterdam
