NoFX is een unieke band. En bovendien samen met Bad Religion de enige punkrockband die gedurende tientallen jaren ongemeen populair is gebleven in zowel Amerika als Europa. Als NoFX een liedje speelt is het genieten geblazen. Neem nou opener Perfect Government. Het swingt, het steekt en de Melkweg zingt mee. Maar Fat Mike – vandaag met blauw haar – houdt niet zo van veel liedjes na elkaar spelen. Dat weet je van te voren, daar hou je van of dat haat je, maar vanavond haalt al het geklets wel erg de vaart uit de show. Vooral omdat de grappen tussen Mike en Ef Hefe (echte naam Aaron Abeyta) in de rumoerige zaal nauwelijks te verstaan zijn.

Eerst nog maar even over de muziek. NoFX kiest voor een setlist met veel nieuw materiaal. Tot groot verdriet van de vele oudere fans in de zaal. Zodra de band een gouwe ouwe als On The Rag er gooit zingt zo’n beetje iedere bezoeker mee. De jongere fans die voorin de zaal voor een uur durende pit zorgen begroeten ieder nummer met applaus, zij kennen ook het nieuwere werk. Raar overigens, dat Mike tussen al het feestgedruis ineens My Orphans Years speelt, een nummer over de dood van z’n ouders. Een groot gedeelte van het publiek heeft het niet eens door. Stagedivers blijven als rijpe appelen uit de lucht vallen.

De meeste stagedivers krijgen trouwens een duimpje omlaag van Fat Mike. Als de rest van de band voorzichtig I Gotta Feeling (that tonight is gonna be a good night) inzet sneert hij: ‘het is helemaal geen goede avond, hooguit een gemiddelde.’ Het hoort er allemaal bij. Net zoals het ongeïnteresseerde ‘jullie hebben de wedstrijd gewonnen? Hoera’ . Even later vraagt hij het publiek om XTC, dat was hem de avond daarvoor – toen de groep ook al in de Max stond – goed bevallen. Een onduidelijk verhaal volgt. Het komt er op neer dat Mike uiteindelijk z’n piemel uit z’n broek haalt. XTC krijgt hij niet, het zakje coke dat het podium op wordt gegooid blijft onaangeroerd. ‘Wat moet ik hiermee? Ik moet een pil hebben. ‘

Rancid-cover Radio brengt vervolgens de sfeer helemaal terug in de Melkweg, net als Cokie The Clown, het titelnummer van de laatste EP van de groep en tevens het alter-ego van Fat Mike. Diezelfde Mike, even later wijzend op de regenboogvlag op het podium: ‘there are more gay people, than people in Amsterdam. That’s amazing.’ Het publiek lijkt het geklets een beetje zat te worden en zingt dwars door zijn verhaal heen: ‘Holland, Holland, Holland!’ El Hefe vindt het leuk en zingt mee, Mike lijkt licht geïrriteerd. ‘We spelen nog drie nummers, dan nemen we een pauze, en dan spelen we er nog drie’.

Dat had hij beter eerder kunnen zeggen, want het laatste gedeelte van de show is het beste van de avond. Vooral tijdens de toegift gaat het flink los. Afsluiter Kill All The White Men wordt door de complete Melkweg meegezongen. Misschien dat Snoop het in de aangrenzende zaal zelfs heeft kunnen horen. Net als op Groezrock vorig jaar danst de band na de show nog wat rond op het podium bij het liedje Everyone Is A Little Bit Racist uit de musical Avenue Q. Een mooi einde aan een avondje ongecompliceerde puberhumor.

Fotografie: Sanne Glasbergen

Gezien: Melkweg Amsterdam, 28 juni 2010