Guns N’ Roses-reünies zijn als bussen: je wacht er een eeuwigheid op, en ineens komen er twee voorbij. De Not In This Lifetime-tournee, die frontman Axl Rose herenigt met gitarist Slash en bassist Duff McKagan, bracht de groep in de zomer van 2017 al naar het Nijmeegse Goffertpark en een jaar later staan de heren er weer. Na een moeizame start levert dat een prima portie nostalgie op, ook al spat de liefde tussen de muzikanten er nog steeds niet vanaf.
Een cynischere recensent zou waarschijnlijk enkele messcherpe grappen maken over de posters en videos van Walking With Dinosaurs die je begroeten wanneer je vanavond het Goffertpark oploopt. De belachelijke kruk in de vorm van een motorfiets waar Axl Rose, 55 inmiddels, tijdens November Rain op plaatsneemt, en zijn constante verkleedpartijen. We schrijven ze maar toe aan the perils of rock & roll decadence, waar Guns n’ Roses ons in 1991 in de track Pretty Tied Up al voor waarschuwde. Of over de zicht- en hoorbare worsteling van Rose door het eerste half uur van de setlist, die nagenoeg hetzelfde is als het optreden dat hij hier een jaar geleden gaf met Guns N’ Roses. Het concert toen kreeg wat extra vuur door een gastoptreden van AC/DC’s Angus Young, die vanavond ontbreekt.
Allemaal waar natuurlijk, bovenstaande opmerkingen. Maar tijdens dit marathonconcert van deze voormalige gevaarlijkste band ter wereld (nu hebben ze twee toetsenisten, volgens mij ben je dan automatisch gediskwalificeerd) zijn er talloze momenten waarop dat cynisme plaatsmaakt voor een glimlach. Wanneer Rose de muzikanten voorstelt, en de man met de hoed en de krullen uiteraard voor het laatst bewaart. ‘And on guitar…’ herhaalt hij plagerig. Jarenlang moest Rose die zin opvolgen met namen als Buckethead, Bumblefoot, Robin Finck of DJ Ashba. En ook voor dit tweede jaar op rij zorgt het woord ‘Slash’ nog voor een gelukzalig gevoel bij de GnR-nostalgicus. Zichtbare podiumchemie is er amper, maar ze staan er toch maar.
En waar je bij Rose en bassist Duff McKagan (de andere verloren zoon) de jaren ziet, lijkt Slash nog zo uit 1987 te stappen. De zwarte hoed, de weelderige bos krullen en een enorme zonnebril verhullen het gezicht – slimme manier om ouder te worden – terwijl hij nog druk rondrent op een paar gympies en schijnbaar achteloos wat bizarre solo’s uit zijn vingers schudt. Denk aan de manier waarop de gitarist een bluesy jam laat overlopen in de themamuziek van The Godfather, dat vervolgens weer leidt tot het intro van Sweet Child O’ Mine. Magistraal. Tijdens dit gedeelte van de show verraden alleen een paar tatoeages de jarenlange vete tussen Rose en de bandleden: op de onderarm van Duff prijkt het logo van zijn soloproject Loaded, op die van Slash staat het vrouwensilhouet van de hoes van Velvet Revolver-debuut Contraband.
Het materiaal van Velvet Revolver leidt overigens tot een van de meest opvallende momenten van de show, waarin Rose Slither zingt. Net als hoe het vreemd blijft om Slash en Duff nummers van Chinese Democracy te zien inzetten – tracks uit de periode dat Rose zich opsloot met gastmuzikanten en niet on speaking terms was met zijn oude bandleden. Het grootste deel van de set is echter, zoals verwacht, puur gericht op de nostalgie, waarin tijdens een kleine drieënhalf (!) uur zo’n beetje iedere noemenswaardige track van de eerste drie platen voorbijkomt. Voor de hardcorefans is het een feest om relatief obscuurder werk als Coma, Estranged en Double Talkin’ Jive te horen, de minder ingevoerde luisteraars brullen lekker mee met Paradise City, Sweet Child O’ Mine en de door gitaarsolo’s dichtgeplamuurde powerballads November Rain en Don’t Cry. Qua setlist valt er eigenlijk weinig beters te wensen.
Qua uitvoering wel, en dat wordt vooral in het begin van de show duidelijk. In de eerste coupletten van openers It’s So Easy en Mr. Brownstone heeft Rose nog duidelijk moeite: zijn stem is of een lage brom of een te dunne schelle toon. Pas wanneer zijn ‘Do you know where the fuck you are?’ uit het intro van Welcome To The Jungle over het Nijmeegse veld raast, is zijn karakteristieke rasperige schreeuw voor het eerst te horen. Na dat half uurtje warming-up lijkt de zanger warm te zijn en zingt hij bij vlagen (Live And Let Die, Shadow Of Your Love) prima.
Bij de motieven van deze mini-reünie (slaggitarist Richard Fortus en drummer Frank Ferrer zijn gewoon afkomstig uit het Chinese Democracy-tijdperk) zijn natuurlijk vraagtekens te zetten, zeker wanneer Guns N’ Roses in een jaar tijd twee keer nagenoeg dezelfde show neerzet. Want een echt warme reünie is het niet: de leden lopen vooral langs elkaar heen op het podium, met af en toe een klein knikje of lachje als hoogste vorm van interactie. Maar als een lekker pompeuze, kitscherige trip down memory lane werkt deze avond prima. Want in die drieënhalf uur blijkt ook maar weer eens hoeveel sterk materiaal de band er in de hoogtijdagen uitwerkte. Wat dat betreft kunnen we alleen maar tevreden zijn dat Axl Rose na die magere Chinese Democracy-jaren geen punt achter Guns N’ Roses zette, maar een Slash er middenin.
Fotografie: Paul Barendregt
Gezien: 4 juli 2018, Goffertpark, Nijmegen
