ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Vierde album Everything Must Go was in 1996 een groot omslagpunt voor The Manics. Het was niet alleen de plaat die voor groot mainstream succes zorgde, maar ook de eerste release nadat gitarist en songschrijver Richey Edwards plotseling verdween. Er staan nog steeds teksten die de depressieve Edwards schreef op het album, maar over het algemeen klinkt Everything Must Go een stuk optimistischer dan voorganger The Holy Bible. Dat was zonder twijfel de meest donkere plaat die de band ooit opnam, met een minimalistisch en rauw punkgeluid. Op Everything Must Go hoor je synths en strijkers in tracks met een veel hoger popgehalte.
Singles als Kevin Carter, Australia en vooral het grootse A Design For Life werden enorme hits en staan al jarenlang op de setlist van Manic Street Preachers. Tijdens deze jubileumtour, die volgende maand eindigt met een optreden in het stadion van voetbalclub Swansea City, speelt de band het album integraal. Het valt nog maar eens op dat Everything Must Go ook buiten die singles een monumentale Britpopplaat is. De plaat varieert slim tussen tracks met enorme meezingrefreinen en kleinere ballads, en bevat eigenlijk amper fillers. Nummers als Enola/Alone, No Surface All Feeling en het prachtige Small Black Flowers That Grow In The Sky bewijzen stuk voor stuk de waarde van deze integrale uitvoering.
Wat ook helpt is dat er een band op het podium staat die er overduidelijk zin in heeft. Alle zangpartijen lijken vanavond uit de tenen van frontman James Dean Bradfield te komen. De zanger is tijdens optredens lang niet altijd even consistent, maar hij mist vanavond amper iets. Aan z’n zijde beweegt boomlange bassist Nicky Wire energiek over het podium en drumt Sean Moore strak en hard. Daarnaast staan er een extra gitarist en een toetsenist op de planken, die ervoor zorgen dat de groep voller klinkt.
Nadat No Surface All Feeling het Everything Must Go-gedeelte van de show heeft afgesloten, speelt Manic Street Preachers nog ongeveer een uur, waarbij het opvalt dat de band ook hier in een nostalgische bui is. Met Walk Me To The Bridge wordt er nog wel een track van laatste album Futurology gespeeld, maar voor de rest zijn het voornamelijk hits. Songs als Motorcycle Emptiness, Your Love Alone Is Not Enough en If You Tolerate This Your Children Will Be Next komen in erg sterke uitvoeringen voorbij. De band gaat misschien voor de veilige keuzes, maar het wordt ook maar weer eens duidelijk wat een enorme collectie aan grote songs The Manics in de loop der jaren verzameld hebben.
Fotografie: Marcel Poelstra
Gezien: 29 april 2016, Paradiso, Amsterdam