Vlak voordat The Haunted Youth aan zijn show in de uitverkochte Tolhuistuin begint, draait de dj van dienst Pantera’s Domination. Hè, snoeiharde metal bij een band die psychedelische (pop)rock maakt? Welnu, de turbulente jeugd van Joachim Liebens verklaart een boel.
Foto Mick de Jong
Want terwijl – zoals vrijwel ieder kind waar de afgelopen jaren ADHD bij geconstateerd werd – Liebens Ritalin voorgeschreven kreeg om zijn hoofd op orde te krijgen, vervreemdde hij meer en meer van de wereld om zich heen. En waar zijn klasgenoten vrolijk naar K3 luisterden, trok hij richting acts als Motörhead. Het ging vervolgens van kwaad tot erger, en Liebens belandde zelfs in een jeugdinstelling. De uitweg uit deze ellende bleek geen medicijn dat de problematiek onderdrukt, maar (veel simpeler): liedjes schrijven.
Daar kunnen we hem met zijn allen zeer erkentelijk voor zijn, getuige de eind vorig jaar verschenen debuutplaat Dawn Of The Freak. Tien ijzersterke liedjes die laveren tussen bezwerende galmgitaarlijntjes à la DIIV en zorgvuldig opgebouwde uitbarstingen volgens het stramien van The War On Drugs, stuk voor stuk geschreven en geproduceerd door Liebens zelf. The Haunted Youth is daarom ook vooral zíjn project, hoewel hij rondreist met een vaste liveband die net zo goed haar stempel drukt.
In zijn oversized Bauhaus-trui – lekker on brand – zingt hij de hele show met zoveel reverb dat zelfs zijn standaard bedankje (‘Thanks guys!’) amper te verstaan is. Dat is geenszins iets negatiefs overigens, want ondanks de enorme bak aan instrumentatie die bij iedere track samenkomt, is vrijwel ieder detail goed hoorbaar. Enerzijds is dat een compliment aan de geluidsman, maar anderzijds evengoed aan de muzikanten zelf: drummer Nick Caers weet precies wanneer ie nét iets harder op z’n vellen moet rammen, terwijl toetseniste Hanne Smets op de juiste momenten de synths langer en steviger indrukt.
Het leidt al met al tot een waanzinnig klinkend geheel. Al helemaal op de momenten dat ze alles bij elkaar laten komen, zoals in de snoeiharde outro van single Teen Rebel, een nummer dat (gek genoeg) geen coupletten kent, maar alleen refreinen. Liebens zei daarover dat hij best wel eens probeert om nog extra tekst te schrijven, maar dat het ‘toch niet echt veel toevoegt’. Gelijk heeft ie, want juist de tegenstrijdigheid van tekstuele eenvoud en de uitgemeten muzikale compositie maakt het (ook live) tot zo’n goed liedje. Een zekere contradictie kom je sowieso voortdurend tegen in zijn muziek; alles klinkt net zo loepzuiver als wanneer je het op Spotify aanklikt, maar heeft vanavond tegelijkertijd een dubbele laag, als een kofferbak waar in het geniep nog tientallen kilo’s aan drugs in vervoerd worden.
House Arrest is daar het beste voorbeeld van: de dragende synths klinken vele malen dieper dan op plaat en qua zang komt Liebens hier (zoals wel vaker) in de buurt van M83’s Anthony Gonzalez, waardoor het geheel nog sfeervoller en meeslepender wordt. Als het vijftal vervolgens collectief headbangend op het podium staat, terwijl de zanger in deze piekfijn uitgesponnen versie vol bezieling het repetitieve ‘Take me away / I don’t belong here’ in de microfoon schreeuwt, zijn we ons al vroeg in de set bewust van het feit dat hier iets heel bijzonders aan de hand is.
Ja, wie afgaat op deze show, snapt dondersgoed dat de 29-jarige Vlaming er in sneltreinvaart voor aan het zorgen is dat niet alleen België en Nederland, maar vrijwel heel Europa aan zijn voeten ligt. Net als op de fantastische debuutplaat begaan Liebens en zijn musicerende makkers op het podium geen enkele fout. Iedere song klinkt als een klok, en dat een band die pas zó kort voor het echie meedraait, al zó goed zijn eigen geluid gevonden heeft, daar kun je niets dan bewondering voor hebben. Het devies lijkt dan ook zo klaar als een klontje: minder Ritalin, meer muziek maken. Hopelijk lezen óók huisartsen OOR.
