Je zou het niet zeggen wanneer je rondkijkt op Lowlands waar – zo heb ik meermaals vernomen – ‘heel Amsterdam aanwezig is’ en het dus wel goed zit met de queer-acceptatie. Maar onderzoek van onder andere het COC toont aan dat de houding ten opzichte LHBTIQ+-mensen landelijk aan het verharden is. Acceptatie neemt af en gevoelens van onveiligheid nemen zodoende toe. Om te janken natuurlijk. Zoals Romy Madley Croft vanavond laat zien én voelen, is er immers niets belangrijker dan de vrijheid om een leven te leven waarin het hele spinnenweb van de Positieve Gezondheid goed gevuld is.

fotografie Arend Jan Hermsen

Jarenlang kwam ze al naar Lowlands, waar ze zelfs al eens in de Alpha stond. Maar Romy was toen niet helemaal zichzelf. In The XX maakte ze doorgaans een ietwat sombere en introverte indruk: altijd gekleed in het zwart, kwetsbaar zacht zingend met naast haar de ook al nooit zo vrolijk ogende vaste duetpartner Oliver Sim. Samen bereikten ze de muzikale top, maar blij was ze niet. Romy voelde dat er in het indiewereldje geen ruimte was voor haar queerness, biechtte ze in recente interviews op. Om zichzelf te kunnen zijn, moest er een soloplaat komen. 

Die plaat is er nu. Mid Air toont ons Romy zoals we haar niet kenden. Het is een prachtig dancepopalbum vol liefdesliedjes voor haar vrouw, de dj en fotograaf Vic Lentaigne. Het zijn liedjes die gevoelens van bevrijding aanwakkeren bij luisteraars die voelen dat ze – op welke manier dan ook – vastzitten, maar ook liedjes die mensen die zichzelf reeds bevrijd hebben, kunnen overspoelen met blijdschap. Het is tevens een van de weinige platen in de popgeschiedenis die queer aanvoelt zonder bedreigend over te komen op mensen die nog heel diep in de kast zitten. Een essentieel coming-out album.

In de India brengt Romy haar queer eurohouse alsof ze het nooit anders heeft gedaan. Ze is een popster. Met opgeheven armen danst ze over het podium. ‘Shout out to my queers! Shout out to my LES! BI! ANS!’ schreeuwt ze met een grote grijns op haar gezicht door de tent. Wanneer de tijd komt voor een drop, jut ze het publiek op terwijl de spanning stijgt. De blijdschap spat met dikke klodders van het podium. Hier staat iemand iets te doen wat ze al heel lang op deze manier wilde doen. Ze had waarschijnlijk al visioenen van dit moment toen ze hier jaren geleden zachtjes op haar gitaar speelde en over Angels zong. Toen kon het niet. Nu kan het wel. 

Zoals de meeste danceacts op Lowlands balanceert Romy keurig tussen dj-set en popconcert. Er is geen ‘echte’ instrumentatie, maar ze zingt mooi en gevoelig als altijd en gebruikt apparatuur om stukjes van haar stem in de beats te verwerken. Ze wordt vergezeld door een dj die halverwege het optreden een heerlijke remix van Ariana Grande’s Into You draait, zodat de zangeres een korte drinkpauze kan inlassen. Voor dansen en zingen tegelijk heb je Beyoncé-stamina nodig en daar is Romy nog lang niet. Soms is ze buiten adem. Soms haalt ze de hoge noten niet.

Maar de gevoelens van blijdschap, opluchting, ontroering en al die andere emoties die een mens voelt wanneer zij, hen, hij of welke pronoun er ook gebruikt wordt, zich eindelijk uit een benarde positie heeft bevrijd; die emoties straalt Romy vanavond zo fel uit dat je haar iedere misser vergeeft. Die emoties maken ook dat de India helemaal losgaat op slotsong Stronger, wat muzikaal gezien eigenlijk helemaal niet zo’n bijzonder nummer is. Maar de boodschap is een beauty. Je bent niet alleen. Je hoeft het niet allemaal in je eentje te dragen. You don’t have to be so strong.

Gezien: Romy (zaterdag) 21:00 uur in de India. Lees hier al onze verslagen van Lowlands.