Misschien is C2C: Country to Country wel het allereerste festival waar we geen enkele yup hebben gespot. Rotterdam Ahoy was dit weekend het speelveld voor geruite hemden, cowboyhoeden en stevige laarzen. Met namen als Lainey Wilson, Tucker Wetmore en 49 Winchester passeerden de heetste nieuwe countrysterren de oceaan om Ahoy om te toveren tot een stukje Texas. Countryclichés bleken dit weekend geen clichés, maar simpelweg hoe country in elkaar steekt – en dat is eigenlijk wel leuk.

Fotografie Sylvester Lobé

Een weekendje C2C voelt voor iemand zonder diepgewortelde countryfascinatie als een weekendje Efteling (met meer bier en barbecue weliswaar). Op de mainstage zien we van vrijwel geen enkele artiest hun kruin, daar zit altijd een hoed of pet overheen. Nummers worden ingeluid met anekdotes over Kansas of Missouri, afgewisseld met typisch Amerikaanse praatjes over Tennessee whiskey. De winkeltjes met hoeden, laarzen of gigantische riemgespen verkopen als de meubelboulevard op tweede paasdag. De rij voor een broodje ribs is ongeveer drie keer zo lang als die bij de Italiaan en een vegan-falafel hebben we niet gespot.

Meet & greet met countrtrio The Castellows

En dan nóg iets waaruit blijkt dat countryfestivals hun eigen regels hanteren: de zaal van de mainstage staat vol met stoeltjes, iedereen heeft een vaste eigen zitplaats. Dat zorgt het hele weekend voor nogal wat geroddel en gescheld. Daarover later meer.

Misschien een beetje een flauwe opsomming, maar de bingokaart van C2C kon je thuis ontwerpen en was waarschijnlijk binnen een minuut of tien al volledig afgestreept. Toch doet dat niet af aan de ervaring, het is gewoon écht even een weekendje in een andere wereld, een andere cultuur, en daar horen nu eenmaal andere stereotypen bij. Voor veel mensen is dit ook hét moment om hun veelal besnorde countryheld een keer van dichtbij te zien, die komen niet al te vaak naar Nederland.

49 Winchester

Daarnaast heeft C2C gewoon een heel goede line-up in elkaar gezet, met veel verse namen die in de afgelopen paar jaar van belofte naar ster zijn gepromoveerd. De twee dagen klinken muzikaal als een sterk samenhangend geheel, wat anderzijds om diezelfde reden soms ook lichtelijk gaat vervelen.

Dames en heren

De helft van de bezoekers komt in vol kostuum. De heren in een geruit flanel (in de broek gepropt), een klassieke Levi’s die strak rondom de mannenbil spant en een cowboyhoed of trucker-pet. Voor de dames valt er iets meer te variëren: een landelijk jurkje, een leren vestje of een topje met strakke denim. Uiteraard ook weer afgetopt met cowboyhoed. Sommige bezoekers in uniform zijn een dagje cowboy, van anderen zijn we ervan overtuigd dat ze ook zo naar hun werk gaan.

Avery Anna

De andere helft van de toeschouwers, die niet verkleed is, voelt als een doorsnee van de samenleving: die hadden ook zo bij Suzan & Freek kunnen staan (misschien waren het wel Suzan & Freek). Wat ook doet denken aan een dagje Efteling zijn de accenten om ons heen: grotendeels diep-Brabants. Daarnaast horen we veel Twents en opvallend veel echte Amerikanen. We leerden ook dat er een lastig te duiden, maar goed te zien verschil zit tussen H&M-flanel en country-flanel. Je weet meteen of je met een echte cowboy te maken hebt op basis van de ruit.

De echte Amerikanen hebben we even aan de tand gevoeld over een onderwerp waar tijdens het weekend veel verdeling over was: de stoeltjes. Gaat dat altijd zo in de States? Een moeder en haar tienerdochter antwoorden in koor: ‘Very normal! People will dance!’ De dames krijgen hun gelijk: nog voor de headliners op het podium staan, staat de boarding al vol, met de eerste rijen stoeltjes er strak achter geplakt. De andere kant van het verhaal krijgen we in het roddelcircuit te horen op het toilet. In plat Twents vangen we op: ‘Iedereen staat, waar koop ik dan die dure kaartjes voor? Ik zie niks!’

Zach Meadows

We hebben de godslastering even uit de citaten gefilterd. Dat iedereen in de middag voor zich uit zit te staren en enkele uren later yeehaw-krijsend tegen de boarding staat, is wel een heel mooie concrete visualisatie van escalatie. En ja, in de randen rondom de stoelen bleek genoeg plaats om te linedancen. Wie van plan is volgend jaar met zijn opa of oma die kant op te gaan, boek vooral lekker een plekje op de tribune, dan zit je nooit tegen ruggen aan te kijken.

Headliners

Wat ieder optreden opnieuw naar voren komt, is dat de headliners vaak lang niet zo goed klinken als de nieuwe beloftes. Meerdere upcoming artiesten als Zach Meadows, Harper O’Neill en Bayker Blankenship vallen ontzettend positief op. Andersom klinkt Tucker Wetmore, een van de headliners, meer dan eens redelijk off. Dasha, wereldberoemd sinds haar hit Austin, is ook geen cadeautje voor de gehoorgang. Een echte countryheadliner lijkt in de eerste plaats entertainer.

Nate Smith

Nate Smith krijgt de trofee voor meest dramatische opkomst ooit, met zeker een minuut aan knipsels van nieuwstafels waar ‘de grote Nate Smith’ besproken wordt. Ook hij klinkt in vergelijking met de kleintjes van het weekend niet fantastisch, maar zet een van de leukste shows van het weekend neer.

Voor een stukje showmanship kun je de Amerikanen altijd bellen, wat oprecht is en wat geënsceneerd kunnen ze als geen ander verhullen. Wetmore neemt plaats achter zijn piano, grapt wat met het publiek, en begint willekeurige nummers te spelen. Van Beethoven tot aan The Commodores en Queen. The Lord en Jesus Christ worden nog even bedankt, waarna hij ironisch genoeg aan zijn hit Wine Into Whiskey begint.

Lainey Wilson

Lainey Wilson, de bom energie die we spraken in de OOR van februari, weet die lijn tussen show en muzikaliteit goed te bewandelen. Het energiebommetje weet ze wanneer nodig prima te ontmantelen om even een momentje rust te nemen. Met grote ogen en de lippen stijf op elkaar geniet de zaal van de kalme Lainey, die in haar zilveren broek plaatsneemt op haar kruk. Op de grote schermen is het optreden in allerlei klassieke western-settings live te zien. Een blauw gefilterde Lainey zie je tussen de sterren boven een verlaten tankstation. Een beetje kitsch, maar dat mag in het countrylandschap wel. Ieder moment kun je in een stroomversnelling terechtkomen, als bijvoorbeeld het feest met Proud Mary van Tina Turner ineens weer losbarst. Het voelt wat minder als een uur aan country-clichés, maar een goed getemporiseerd geheel.

Wyatt Flores

C2C: Country to Country kan af en toe wat afwisseling gebruiken. Het is ook voor een countryfestival wel érg veel van hetzelfde. De kleinere namen, die voor die afwisseling kunnen zorgen, krijgen met soms een krappe honderd toeschouwers wel érg weinig aandacht. Dat is gesproken vanuit het oogpunt van de recensent, bezoekers komen veelal voor één of twee acts, of komen voor een weekendje cowboyervaring. Met dat doel in het achterhoofd werkt de huidige setting goed.

Gezien: 8 en 9 maart 2025 in Rotterdam Ahoy.