Met Roadburn (voor all things heavy) en Draaimolen (voor dwarse dance) huisvest Tilburg twee van de mooiste festivals van het land, maar de Brabantse indierocker moet vaak toch de trein pakken om zijn favoriete bands te zien. Gelukkig is er Here’s The Thing dat, na een eerste succesvolle editie, zaterdag opnieuw imponeerde. Ondanks een gitzwart randje.

Enkele uren voordat 013 zijn deuren opende voor de tweede editie van Here’s The Thing verscheen op de socials van de opkomende Amsterdamse band HOOFS dat zanger Ramón van Geytenbeek afgelopen maandag uit het leven is gestapt. Hoewel dit veel festivalgangers zal zijn ontgaan, hing deze onheilstijding als een wolk boven de aanwezige bands. Tegelijk toonde het de saamhorigheid in de garage-, indie- en postpunkscene. Niet alleen zochten en vonden de muzikanten troost bij elkaar, ook tijdens veel optredens was Ramón in spirit aanwezig.

Vorig jaar overlapten de optredens niet en hoefde je dus niets te missen. Dit jaar is dat anders omdat er, naast de Main, de Next en de Kelder, een zaaltje is bijgekomen. We steken de straat over en dalen af naar Dirty Dungeon voor Death Sells. Helaas is die dungeon naast dirty ook afgeladen en wel zodanig dat het onmogelijk is een glimps van de noisepunkers op te vangen.

Door dus naar Library Card die – ondanks het vroege tijdstip – iedereen weer moeiteloos voor zich wint. Later kom ik zangeres Lot tegen die geniet van – ik citeer – de megafijne sfeer en de supergoeie line-up: ‘Ik wil straks naar DITZ. Hun sound is echt… het is noise maar net op een andere manier. Ze hebben noise eigenlijk opnieuw uitgevonden.’ Lot onthult dat Library Card binnenkort de studio in gaat voor een nieuw album. Natuurlijk komt Ramón ter sprake en de solidariteit tussen de bands: ‘Ik denk dat community binnen deze scene echt het allerbelangrijkste is. Gewoon elkaar helpen, lief zijn, naar elkaars shows gaan en voor elkaar zorgen’.

Eerder op de dag tref ik gitarist Pieter van Cloudsurfers wat overweldigd aan bij het Main Stage in de nog lege megazaal. De gear van de Nijmeegse surfpunkers staat al opgesteld, inclusief de twee drumstellen. Het allergrootste podium! Dat krijgt zelfs Fat Dog niet voor elkaar! ‘Ja, echt vet dat we straks op hetzelfde podium staan als waar King Gizz, mijn favoriete band, laatst ook stond.’ Over het belang van Here’s The Thing is hij duidelijk: ‘Ik vind dat elke stad met een sick podium zo’n indoor festival met underground postpunk en garageshit moet doen, want er zijn zoveel van dat soort bands!’

Was er vorig jaar vrijwel niets te eten op het festival, ditmaal is er Maartje, my new best friend en uitbater van De Spijzenier. Ik schrok een hotdog naar achter om Cardinals niet te missen (Grian Chatten is fan, dus…) en loop etend Next in. De vijf Ieren staan er wat bedeesd bij en brengen een wonderlijke combi van shoegaze en Ierse folk. Daarbij halen ze steeds een verrassend instrument tevoorschijn, waaronder een trekharmonica, een tamboerijn en een sambabal. ‘I’m a bad person, I’ve known that for years’, zingt Euan Manning, een uitspraak die haaks staat op zijn onschuldige voorkomen en ietwat wiebelige stemgeluid.

Elk festival kent bepaalde stadia: eerst moet je er even inkomen, maar dan is daar ineens die ene band waardoor je vergeet dat er een buitenwereld bestaat en die ervoor zorgt dat er niet langer bloed maar muziek door je aderen stroomt. Na dat magische infuus volgt de overgave. Vandaag is het Pip Blom die – met slechts drie man, wat elektronica, een trits gitaren en een scheepscontainer vol ritmegevoel en talent – het startschot geeft van deze tweede editie van Here’s The Thing.

Dat het dak eraf zou gaan bij Gurriers wisten we natuurlijk allang. Hun optreden op de laatste editie van Best Kept Secret kan de boeken in als most explosive gig ever to have happened on the face of this earth. Maar dat hun optreden de meest aangrijpende drie kwartier van het festival zouden worden, had ik niet voorzien. We schieten meteen collectief vol als zanger Dan Hoff het podium opkomt in een shirt van HOOFS. En als vervolgens de moshpit volstroomt met leden van zo’n beetje alle aanwezige bands (hulde aan de Library Card-bassist die zich op hakken in de pit stort) loopt ons hart helemaal over. Maar de kelk is nog niet leeg: een van de HOOFS-leden wordt het podium opgetrokken en zingt een nummer met Gurriers mee. Kippenvel.

Omdat ik, voorafgaand aan hun optreden, de gitarist van DITZ tegenkom bij De Spijzenier weet ik teveel, waardoor het me even moeite kost in het optreden van de Britse noisepunkers te komen. Wat ik weet – en jullie nu ook – is dat ze met de ferry vanuit Hull naar ons land zijn gekomen en met zijn vijven één slaaphut deelden: ‘There was a lot of snoring and farting going on.’ Thanks for oversharing, gast! Neemt niet weg dat de grote zaal versteld staat van de onderkoelde diva plus band, waarbij hun diep grommende bas opnieuw de scepter zwaait. De drummer draagt een HOOFS-shirt.

Fat Dog niet op de Main Stage? Iedereen heeft het erover. Pieter van Cloudsurfers, met wie ik ruggelings tegen de muur gedrukt sta, ziet het anders: ‘Deze kleinere zaal geeft het een zekere exclusiviteit!’ Feit is wel dat Fat Dog met minimale inspanningen het maximale effect bereikt. Gehuld in judopak en bomber hat struint hij onaangedaan – of is het cool as fuck? – het podium af alsof hij zijn lens kwijt is. Eén achteloze handbeweging heeft het effect alsof hij zojuist de rode knop van een nucleaire bom heeft ingeduwd. En als die totaalontploffing dan plaatsvindt kijkt hij niet eens naar de zaal. De overige bandleden zien eruit alsof ze bij de reformatorische natuurwinkel zijn weggeplukt en blijven ook volstrekt onderkoeld bij de aanblik van de groepspsychose die zich recht voor hun neus voltrekt. Fat Dog in één woord? Geniaal!

Ik sluit af met de verrassing van het festival. Toen ik eerder deze week mijn luisterhuiswerk deed, bleef ik kleven aan UNIVERSITY, een driekoppige hardcore punkband uit het Verenigd Koninkrijk. Terecht, zo blijkt, want ik ben op slag verliefd! Een compleet geflipte drummer en een zanger die zo gestoord is dat het lijkt alsof ie herhaaldelijk stroomstoten krijgt toegediend. Naast me staat een mede-fan (de enige?) die het trio al kent van ESNS: ‘Twee ADHD-ers plus Chief Bromden uit One Flew Over The Cuckoo’s Nest!’ Het mooiste van UNIVERSITY is dat ze het niet voor elkaar krijgen een nummer af te ronden. Steeds gaan de armen van de drummer weer omhoog om vervolgens onverminderd door te gaan. One to follow!

Bij de uitgang kom ik Mark, gitarist van Gurriers, tegen. ‘Mijn moeder begreep geen ene fuck van je recensie. Ze dacht dat je Come And See een klotealbum vond!

Ik zeg: op naar de derde editie, stelletje kruikezeikers!

Oh ja! Als altijd hebben we ook nu weer zoveel mogelijk bandnamen overgenomen van jullie shirts. Immers, die vormen samen het DNA van een festival. Hebben we jou ook gespot? HOOFS, Ditz, Fat Dog, Library Card, Kid Kapichi, IDLES, Marathon, An Evening With Knives, Fontaines D.C., Brutus, Nore, Nirvana, LCD Soundsystem, Slayer, Crows, Editors, Søwt, Foo Fighters, Speedmobile, NOFX, Health, Enter: Shikari, Nick Cave, Eut, Amyl And The Sniffers, Cky, Deadletter, AC/DC, Spinvis, Femme Fugazi, Bony Macaroni, Iguana Death Cult, Turnstile, Blondie, Joy Division, Talking Heads, Bring Me The Horizon, Sleaford Mods, Volbeat, Gurriers, Tramhaus, Oasis, Grian Chatten, FIEP, Nirvana, Bongloard, The Klittens, PACKS.

Gezien: 12 oktober 2024 in Tilburg
Fotografie: Guus van der Aa