It’s a Turnstile summer… Over vooruitziende blikken gesproken. Turnstile is dé band van dit moment. De impact van nieuwe  plaat Never Enough is ongekend voor een hardcoreband en de zegetocht die begon op Coachella en Late Night-shows in de VS, dendert door tijdens de Europese tournee die het vijftal uit Baltimore vanavond naar de headlinespot van het Noord-Limburgse Jera On Air brengt. De juiste band, op het juiste moment, op de juiste plek.

Openingsfoto Kealey Oosterom

Bij de eerste tonen van opener en titeltrack Never Enough gaat er een vreemd soort ontlading door de volgepakte tent. Na drie dagen vol punkrock, metalcore en andere herrie is dit het moment van het weekend. Heel Jera zingt samen de simpele woorden ‘It’s never enough… love’ richting frontman Brendan Yates. Die beloont zijn publiek daarna met een ziedende uitvoering van T.L.C. (Turnstile Love Connection) en de beer is los. Turnstile is voor even de grootste band op aarde.

De focus ligt op de laatste twee platen in het eerste deel van de show, die pas echt losbarst als Yates z’n shirt uittrekt. Visueel is het redelijk sober. Ja, de lichtshow is strak, de backdrop met Turnstile-kleuren lekker minimalistisch, maar het visuele vuurwerk dat geijkte headliners als Architects meenemen heeft de band thuisgelaten.

Gelukkig maar. Focus op de muziek. Endless, I Care, Dull en Don’t Play krijgen stuk voor stuk een heldenonthaal en tevreden kan Turnstile concluderen dat de transformatie van hardcoreband naar, ja naar wat eigenlijk, allround rockband misschien, helemaal geslaagd is. Extra lekker dat er daarna even echt gebeukt wordt met oudjes Keep It Moving en Pushing Me Away.

Foto’s Kealey Oosterom (Turnstile)

Waar Turnstile drie jaar geleden op Pinkpop nog een beetje verzoop op het grote podium, lijken de vijf zich nu als vissen in het water te voelen. Alleen de overgangen tussen de nummers door zijn nog niet zo strak als je zou willen. Zeker voor festivalbegrippen neemt de band te veel tijd en vallen er te veel stiltes. Na de lange outro van Look Out For Me bijvoorbeeld, waar de vijf toch genoeg tijd hebben om op adem te komen, duurt het net iets te lang voor Mystery inkickt.

Ach, het begin van de toegift zullen we maar zeggen. Met Blackout en Birds – misschien wel de vetste track van de nieuwe plaat – komt er een einde aan met voorsprong de beste show van het weekend. Yates roept zijn fans het podium op, gaat de lucht nog even in en verdwijnt dan met zijn bandmaten de Limburgse nacht in. Net als wij. Tot in de AFAS in november!

Andere hoogtepunten van deze gezellig drukke zaterdag van Jera On Air? Thrice speelt een van de strakste shows van de dag, met frontman Dustin Kensrue als stralend middelpunt. Wat een stem! En ook: wat een setlist. Waar Thrice live nog wel eens tegen het saaie aan kon zitten, is het vandaag puntig en hard. Alsof de heren de indieversie van zichzelf weer definitief hebben ingeruild voor de posthardcore-versie. Tussen al het geweld valt verder High Vis op. Vijf schoffies uit Londen met zanger Graham Sahle als uithangbord. Hij overschreeuwt zichzelf constant, zingt op momenten zo vals als een kraai, maar hun hardcorepunk vermengt met Britpop (Oasis on steroids!) is zo lekker dat het eigenlijk alleen maar bijdraagt aan de feestvreugde.

Foto’s Emiel Viellefont (High Vis) en Dian van den Heuvel (Good Riddance)

Internetfenomeen Poppy laat ondertussen horen dat haar mix van zoete pop, ziedende metal en alles daar tussenin live prima overeind blijft. Het voelt allemaal wel een beetje nep aan en op momenten wint het theatrale het van het muzikale, maar grappig genoeg klopt het wel wat de Amerikaanse zangeres doet. De ouwe punkers schudden hun wijze hoofd en zoeken hun heil bij Good Riddance. Hadden ze beter niet kunnen doen, want de band speelt ergens tussen routineus en ongekend vermoeid in. En frontman Russ Rankin kan het tempo (althans vandaag) niet meer bijbenen.

Dan maar door naar John Coffey, want de Utrechters toveren altijd een lach op ieders gezicht. De vijf moeten er wel voor werken vandaag. De tent is vol, zoals verwacht ook want de band is in de relatief kleine Buzzard geprogrammeerd, maar ze krijgen het niet cadeau van Jera. Ook wel eens lekker.

Foto’s Kealey Oosterom (John Coffey) en Emiel Viellefont (Refused)

Zonder Refused geen Turnstile. En dus voelt het logisch dat de Zweedse legendes Jera On Air niet overslaan tijdens hun laatste ronde. Nadat frontman Dennis Lyxzén vorig jaar een hartaanval overleefde, besloot de groep er toch echt de brui aan te geven. Na een laatste ronde langs heel veel festivals dan. Eerlijk is eerlijk, sinds de reünie in 2012 hebben we Refused best een aantal malen gezien en dat ging van legendarisch (Groezrock 2012) naar tenenkrommend (Paaspop 2016). En die twee post-reünie-albums hadden ook niet gehoeven.

Genoeg gezeurd, want we zijn wel klaar voor wat politieke punk. Want ondanks alle toestanden in de wereld zijn er niet veel bands die grootste statements maken. Ja, Turnstile roept een paar keer ‘free Palestine’ en hier en daar is er iemand die zich uitspreekt, maar gelukkig is Lyxzén er om ons op onze verantwoordelijkheden te wijzen. Dat ie het tempo van zijn band wat moeilijker bij kan houden en z’n stem iets aan kracht verloren heeft, doet er vandaag niet zoveel toe. Refused speelt een heerlijk set met alle knallers van The Shape Of Punk To Come en krijgt zo het verdiende afscheid.

Gezien: 28 juni 2025 op Jera On Air, Ysselsteyn.