Weinig popfestivals mogen op een mooiere locatie hun tenten opbouwen. Wie het Zeeuwse Hulst vanuit de lucht bekijkt ziet een van de mooist bewaard gebleven vestingsteden. Precies tussen de wateren van de Buitenvest en Binnenvest, in het meest zuidelijk punt, vindt Vestrock plaats. Met in drie dagen 120 acts in allerlei stijlen. Circa 8.000 bezoekers per dag genieten, dansen, ontdekken en verbazen zich.

Fotografie Harrij Stekel

Naast de plek waar veldritfanaten ieder jaar Mathieu van der Poel en Puck Pieterse over de schuine kanten zien crossen, daar vliegt in het Hemelvaartweekend een wirwar van beats en decibellen door het pittoreske stadje. Voor families met combitickets moeten het bijzondere dagen zijn. Terwijl de jongsten wachten tot het zondag wordt, want dan komen Roxy Dekker en Bankzitters, gaan de ruigere papa’s en mama’s alvast uit hun dak bij punkrockklanken van Ploegendienst en Hang Youth. De wat oudere tieners zingen alles mee bij Kraantje Pappie of staan te stuiteren bij De Kraaien en Kaboutertje Putlucht. Maar er zijn ook momenten dat het hele gezin samenkomt, als Kensington de Mainstage betreedt.

Familiemomenten

Kensington is terug en Hulst zal het weten. Het grote veld is compleet volgelopen. De band begint ingetogen. Ook het podium oogt sober, met louter een grote banner met bandnaam. Het publiek hoort I Could Be Wrong, de nieuwe single. Meteen is duidelijk: met de stem van die nieuwe Amerikaanse zanger Jason Dowd blijkt weinig mis. Als al vroeg in de set Streets en Riddles, hits van het album Rivals uit 2014, worden ingezet kunnen de fans zijn stem helemaal goed vergelijken met die van Eloi Youssef. De klankkleur verschilt, zijn articulatie ook, maar vooral ook de uitstraling waarmee Dowd op het podium staat. Aan zeggingskracht gaat er hij deze oude, niet door of voor hem geschreven songs, niets verloren. De conclusie: gouden greep, die Dowd. Al zullen de vergelijkingen met Kings Of Leon er niet minder om worden.

Op de zaterdag is het veld voor de Mainstage een uur later wederom propvol gestroomd. Op het podium zijn zuilen en stukken tempels uit lang vervlogen Grieks/Romeinse tijden verrezen. Vervolgens is er veel licht, vuur en bombast. Gemaskerd komt Sharon den Adel op en wordt het in deze tijden iets te toepasselijke We Go To War ingezet. Within Temptation doet vervolgens een uur lang precies wat iedereen van hen verwacht, al lijkt Den Adel meerdere keren iets te vroeg buiten adem en heeft ze last met de wat langere hoge uithalen. Vroeg in de set zorgt Faster dat het publiek mee kan zingen en het hoofd ritmisch licht voorover kan bewegen. Dat houden ze met gemak de hele set vol. Afgesloten wordt er met het 25 jaar oude Mother Earth, want het zou goed zijn dat we ons daar ook zorgen over blijven maken.

Een ander familiemoment, op vrijdag: Stereophonics op de Mainstage. De stem van zanger Kelly Jones blijkt helaas wat minder hees dan op de meest bekende albums van de band, maar de slim vroeg in de set gestoken hit Have A Nice Day, met meezingkoortje, mist zijn effect niet. Een nice day was het. Alles is om door een ringetje te halen bij deze in 1992 opgericht Britpopband, die uiteraard ook regelmatig put uit het dit jaar verschenen dertiende album Make ‘em Laugh, Make ‘em Cry, Make ‘em Wait.

De technische capaciteiten van de bandleden, de vele mee te deinen, wat brave, maar kwalitatief boven het maaiveld uittorende popsongs, gekoppeld aan het visuele spektakel, verloochenen de gedachte dat deze band inmiddels wellicht in de categorie ‘nog net niet over de datum’ valt in te delen. Een beetje plichtmatig klinkt het echter allemaal wel, en van enige muzikale ontwikkeling is er de laatste twintig jaar ook amper sprake. Wel eigent de zeskoppige band zich als enige een extra kwartiertje tijd toe, om toch nog met hun grootste hit Dakota (ruim 268 miljoen keer beluisterd via Spotify) af te sluiten.

Gillende gitaren

Mooie categorie wel, die ‘nog net niet over de datum-artiesten’. De wat kleinere festivals, zoals Vestrock, kunnen daar dankbaar gebruik van maken, omdat de veel grotere mega-events er soms onterecht de neus voor ophalen. Zo bewijst het in 1991 opgerichte Feeder. Ondanks dat ook hun grootste successen van alweer even geleden zijn, klinkt de groep nog even fris als onverslijtbaar. Hun soms naar Weezer neigende prettige punkpopsongs bezitten riffs en een glimlach. Soms is er ook een midtempo rocksong met stadionkoortje, of een meer gevoeliger liedje, zoals Just The Way I’m Feeling uit 2002. Het hardste liedje, met het fijnste basloopje en de meest krachtige gitaarriff van de set, heet echter Playing With Fire. En dat is toch echt afkomstig van hun laatste, vorig jaar verschenen album Black/Red. Een goed teken!

Minder relevant of vernieuwend: Danko Jones. Zijn eerste woorden: ‘Guess who’s back?’ Hij kijkt nog even boos als altijd, en iedereen mag ook nog altijd his ass kissen. Die boosheid is een pose. ‘I’m in a band and I love it!, I play my guitar and rock & roll!’, dat is zo’n beetje de belangrijkste boodschap uit zijn set, ondanks het feit dat hij naar eigen zeggen fucking verblind wordt door de zon op deze geweldige ‘donderdagmiddag.’ Hij wordt snel gecorrigeerd. Het is vrijdag. En even later zingt hij in zijn nieuwe single doodleuk ‘Every Day is Saturday Night’. Nee, de aarde mag dan in brand staan, aan zijn lijf geen polonaise of problemen van wereldformaat, hoe boos hij ook mag lijken. Grooven doet het optreden wel, dankzij die prima ritmetandem naast hem.

Er zijn opvallend veel dampende en gillende gitaren trouwens op Vestrock. Snoeihard vaak, zoals bij het deels met nieuwe bandleden aantredende Jools, de Britse punkrockers die precies zo klinken als dat ze eruit zien. Gillend, noisy, in een razend tempo en graag verwarring scheppend. Veel gepiep, gejank, decibellen en chaos. Allemaal auditief vormgegeven door een dove mixer. Maar stiekem deugen die nieuwe tracks van de EP Limerence wel, dankzij invloeden uit de garagerock, shoegaze en postpunk, gebracht door een zootje ongeregeld met twee overtuigende leadvocalisten. Hij, Mitch Gordon, met het uiterlijk van een in de 70’s blijven hangen rockposeur, zij, Kate Price, in een te klein broekje. Grappig om te zien hoe Gordon aanloopjes neemt om zijn microfoon aan te vallen. Wat zullen de op Bankzitters wachtende fans hiervan gedacht hebben?

Foto Boko Yout: André Joosse

Nog zo’n energieke ontdekking: Boko Yout, uit Zweden. In de kleine Kapel Stage staat daar de groep die na een tournee als support van Viagra Boys prompt nog een paar dagen over had in de agenda. Wat een ontdekking, deze in padvinderpakjes gehulde band van de uit Stockholm afkomstige zanger/performer Paul Adamah. Hij gaat als Boko Yout een grote toekomst tegemoet. Zijn optreden is ontwapenend, energiek, maf én aandoenlijk. Wat een feest is het bovendien, mede dankzij dat machtig funky basspel van die padvinder met spillebeentjes.

Het publiek eet uit de handen van Yout en zweet graag met hem mee. Deze zelfverklaarde ex-top volleyballer springt constant het publiek in mee te dansen en pogoën. Hij schuwt echter niet datzelfde publiek mooie boodschappen mee te geven. Over homofolie, over het feit dat werk hebben ook niet alles is, en dat het leven helemaal niet draait om sterk, groot en stoer zijn. Vervolgens zet deze beer van een vent een song in met als meezingregels: ‘I’m not that strong, so carry me home.’ Daar heb je dan wel een paar kleerkasten voor nodig. De belangrijkste boodschap: Ignore! Wees jezelf en leef. Tip voor Lowlands alvast.

Geluidsoverlast

Ook zijn er tijdens het optreden van puntjudith in de Novus Stage mooie boodschappen over hoop en verbinding in deze weinig hoopvolle dagen. In de aankondiging van Blijf vertelt ze over haar opa Max Kohnstamm, die in het verzet zat en zich na de Tweede Wereldoorlog inzette voor een verenigd Europa. In het lied horen we opa Max gesampled ook zelf nog de nodige hoop verkondigen. Het optreden is dansbaar en spannend, de bijdragen op keys, drums en trompet zijn ook uitermate origineel qua ritmiek. Alleen verdient puntjudith eigenlijk wat minder luidruchtige buren. Pal naast de Novus Stage staat namelijk de veel groter Nexus Stage opgesteld. De daar vervaardigde beats en bassen overstemmen haar zachte passages op storende wijze. Zoek een herkansing, later deze week tijdens haar albumpresentaties bijvoorbeeld.

Foto puntjudith: André Joosse

Hetzelfde probleem doet zich voor tijdens het optreden van de Vlaamse Chibi Ichigo. Haar zangpartijen en toch niet zelden stevige, aan Underworld en The Prodigy verwante beats worden overstemd door het geweld van De Kraaien pal naast haar.  De in Oezbekistan geboren Vlaamse praat/zingt over de mooie dingen des levens. Haar filosofielessen en hartjes krijg je er gratis bij.

Bozer kijkt de geluidsman van de brassband NAFT. Die band combineert hun blazersrijke spel (drie saxen, één trompet) met twee drummers. Hun vaak rustig startende, naar een climax toe werkende tracks vol house, techno en trance krijgen te maken met niet synchroon lopende beats van Kaboutertje Putlucht. Desondanks zorgt NAFT voor een uitbundig dansfeestje, maar dat moet volgend jaar toch echt anders, de opstelling van die twee tenten. Daar pal naast staat dit jaar trouwens nog een tent opgesteld: The Sphere, bestemd voor dj’s en andersoortige optredens, zoals van schrijver Herman Brusselmans. Hebben die dan geen geluidsoverlast? Nee, want iedereen daar krijgt een hoofdtelefoon: silent disco!

Lichtelijk misplaatst, zo midden op de zaterdagmiddag, in de brandende zon buiten op de Mainstage: The Veils. Ze verzorgen wel een gewaagd mooi optreden. Finn Andrews, de zoon van Barry Andrews (XTC), opent met behoorlijk stille, ingetogen pianoballads, afkomstig van het nieuwe album Asphodels. Het derde nummer van de set, The Ladder, dat soms qua timbre aan Nick Cave doet denken, schreeuwt om aandacht. Dat is er helaas niet altijd van iedere bezoeker op dit familiefestival. Ik zie Andrews met dit fraaie, deels nieuwe repertoire eigenlijk ook liever in een zaal als Carré, maar hij worstelt zich er in Hulst, mede dankzij zijn prima band (met slide-gitarist en violist) én zijn machtige snik in zijn stem, krachtig en dapper doorheen. Hoe meer hij zijn huilende stem inzet, hoe dichter de omschrijving ‘16 Horsepower 2.0’ van toepassing wordt. Bijzonder mens, die Finn.

In de categorie sterke gitaarbands scoort het Britse Deadletter dan weer erg hoog. Postpunk met gierende gitaren en een saxofoon die daar prachtig bij kleurt, zonder dat het ergens overdone klinkt. Zanger Zac Lawrence zingt over die ellendig uitgepakte Brexit zonder boos te worden. Nee, hij paradeert over de catwalk, gaat door de knieën voor nog wat extra contact met zijn publiek. Het weergaloos strakke optreden kenmerkt zich juist door een positieve uitstraling, ondanks al die bedenkelijke misstanden in de wereld waar ze over zingen. Er is ook veel groove, waardoor de neiging tot dansen tijdens sterke songs als Binge en It Flies voor velen gelukkig niet te weerstaan is. Heerlijke band.

Knorrige opa’s

Vestrock heeft een neus voor wat commercieel werkt, vernieuwend is, ouderwets kwaliteit bezit of op zijn zachtst gezegd curieus is. Tot die laatste categorie behoren Pete & Bas, twee rappende oude van dagen (70+) die doen denken aan die knorrige opa’s Statler en Waldorf uit The Muppet Show. Hulst gaat uit zijn dak, en eerlijk is eerlijk, de eerste minuten denk je: wat is dit? Het is een kwartiertje leuk, al wordt er vooral door heel veel mensen die hun kleinkinderen zouden kunnen zijn een uur lang, zo vroeg op de middag, uitbundig gedanst en gelachen.

Gelijktijdig staat op het aangrenzende podium de half Japans/half Duitse Nina Utashiro, met iets dat tussen beats, sfeer, trap en metal inhangt soms. De meest voor de hand liggende conclusie: het heeft te weinig om het lijf. Figuurlijk, maar vooral ook letterlijk. Oké, het was warm. Beter verging het gitaartrio Grainbait uit het Zeeuwse Tholen. Dat combineert grunge en stonerrock, zoals Soundgarden dat soms deed. Met zanger Chris van Boven beschikt het trio, ondanks diens tijdelijke stemproblemen op Vestrock, zelfs over een zeer overtuigend klinkende eigen Chris Cornell. In de gaten houden.

Nederlandse gitaarsensaties

Vestrock haalt deze editie ook de twee meest in het oog springende Nederlandse gitaarbands van het moment naar Hulst. De eerste, Hiqpy, dat vorige week pas haar tweede nummer uitbracht, bezit nu al de reputatie van ‘the next big thing from Holland’. En terecht. Wat een technisch vermogen, drive, dynamiek, flair, machtige zangpartijen en strakke basis. Indierock, shoegaze, pop (er zit zowaar een cover van Rhianna in de set), alles zit er in. Iedere klap is raak, zangeres Abir Hamam blijkt een wolf in schaapskleren en Victor ter Veld is in korte tijd uitgegroeid tot een van de beste gitaristen die er ooit in dit land een podium beklommen. Gaat dat zien!

Die andere gitaarsensatie uit eigen land heet Marathon. Net als bij Hiqpy is de energie die van het podium dampt vele malen groter dan dat je op basis van hun studiocapriolen mag verwachten. Ondanks dat de band grotendeels tegenover het gelijktijdig spelende Within Temptation geprogrammeerd staat, trekken ze de Kapel Stage tot de nok toe vol. Het is nog heet en uitermate broeierig zo laat op de avond. Dat weerhoudt het gemengde gezelschap rond frontman Kay Koopmans niet om compleet tot het gaatje te gaan. Het wordt een hoogmis met een mix van postpunk, shoegaze en indierock. Alle niet-geloven zijn acuut bekeerd. De groep speelt strak, krachtig, voortvarend, snel, noisy en snoeihard. ‘Can you feel it?’, vraagt hij zich zingend af. Het is onmogelijk dat deze zaterdagavond niet te doen.

Het sterkste optreden

Die zaterdag is overigens op twee totaal verschillende manieren af te sluiten. Voor de Mainstage danst een grote menigte op de dj-set van Rudim3ntal, vol tracks waarin drum & bass floreert. In de Kapel Stage staat er voor zij die liever op een andere manier met het hoofd bangen een nieuwe hoogmis op stapel. Die wordt verzorgd door het Vlaamse duo Doodseskader, met ook drums en bas. Sonisch terreur. Je kunt vrolijker de zaterdagnacht ingestuurd worden, maar Jezus (het is tenslotte een kapel) wat een ongelooflijk sterk duo is dit.

Tim de Gieter (bas/zang) zou je kunnen kennen van Amenra, Sigfried Burroughs (drums/zang) maakte al meters in Kapitan Korsakov en Paard. Het geluidsspectrum van deze twee machtig aan elkaar gewaagde, op elkaar inspelende en reagerende heren is gigantisch. De in hun muziek geslopen invloeden uit de sludge, post-metal, hardcore punk en techno is even weergaloos als onvergelijkbaar met die van heel veel andere metalheads. Lieve mannen zijn het ook. Ze bedanken de organisatie oprecht voor de ontvangst, hartelijkheid en geboden kansen. En passant blazen ze bikkelharde impulsen de zaal in, het publiek compleet overrompelend achterlatend. Zowel technisch als qua zeggingskracht verzorgt Doodseskader het sterkste optreden van Vestrock. Punt!

Gezien: 30 en 31 mei 2025 op Vestrock, Hulst.