Het energieke viertal uit Oxford wordt geleid door Dave Bayley, die er vanaf de eerste seconde het meeste uitspringt. Letterlijk. Hij manoeuvreert zich nog drukker en uitbundiger over het podium dan Freek Vonk die zich daadwerkelijk in de jungle begeeft, maar daar lijkt het publiek allesbehalve een probleem mee te hebben. Helaas verstoort zijn beweeglijkheid wel de kwaliteit van het eerste aantal liedjes. Glass Animals begint gewaagd, met Life Itself, zonder twijfel de grootste hit van de nieuwe plaat. Helaas klinkt Bayley hier al vermoeid door zichzelf en dat heeft negatieve invloed op de zangkwaliteit, want eerlijk is eerlijk: de opzwepende vibe van deze monsterhit lijkt hierdoor grotendeels op te gaan in de mist. Hetzelfde geldt voor opvolger Youth. Tel daarbij op dat sommige verfijnde details die het studiowerk van de band extra spannend en uniek maken amper hoorbaar zijn en we kunnen voorzichtig spreken van een valse start.

Gelukkig raakt de band langzaam warm gedraaid en uiteindelijk keert de rust die op Zaba te vinden is en het speelse karakter van How To Be A Human Being gebalanceerd terug in het live-werk van Glass Animals. Aan het plezier in het spel ligt het overigens geen moment. Hayley trekt zijn schoenen uit en dan weet je dat het menens is. Hij gaat op de rand van het podium zitten om de voorste rij lachende dames op hun wenken te bedienen. Als hij op deze manier begint te zingen lijkt het alsof hij zijn persoonlijke ‘grote boek’ openslaat om het aandachtige publiek al zijn verhalen te vertellen. Dat is echter niet nodig, want nummers als Gooey en Hazey worden moeiteloos meegezongen, maar het is aanstekelijk dat hij zich zo dicht bij de mensen opstelt. Richting het einde van de show doorloopt hij zelfs de hele zaal om een eigen draai aan Kanye West’s Love Lockdown te geven, een nummer dat de band zeer goed staat. Hij krijgt een hotwelverdiende ‘aai over de bol.’

Met name Pools gaat vanavond voor schorre keeltjes zorgen. De energie die aan het begin van de avond moeilijk vindbaar is, komt gedurende dit nummer op volle toeren aangestormd. Door het slotstuk van deze krachtpatser te verlengen beseffen we extra hoe zonde het is dat er niet op deze manier werd afgetrapt. Even wanen we ons in de onvoorspelbare, dreigende, maar wonderschone tropen die de band in 2014 direct op de kaart zetten. Nummers van How To Be A Human Being blijken een gewenste afwisseling, maar uiteindelijk toont Zaba nog steeds het ware gezicht van Glass Animals.

Life Itself zou natuurlijk de gedroomde afluister zijn, maar dat kruit is al verschoten. Gelukkig demonstreert Glass Animals dat Pork Soda, afkomstig van How To Be A Human Being, prima als absoluut hoogtepunt van de avond kan fungeren. In het publiek is inmiddels een confettikanon aan het werk gezet en de discobol draait op volle toeren om de dansende menigte te bevlekken met sfeervolle, rode lichten. De sambabal is toepasselijk vervangen voor een ananas (Bayley zingt: ‘pineapples are in my head’). Na nog geen anderhalf uur staan we weer buiten, af te druipen in de stromende regen, maar uiteindelijk voelt iedere druppel aan als een warm bad. Toch nog.

(Archief) foto: Marcel Poelstra

Gezien: 4 november 2016, Paradiso, Amsterdam