Na een kort intro trappen de heren af met het eerdergenoemde Love Me. Meteen valt op dat het geluid wel wat te wensen overlaat. De gitaarlijn waar het nummer op leunt komt haast niet boven de dreunende synths en drums uit en het geheel klinkt wel erg blikkerig. De zang van zanger Matt Healy is gelukkig wel prima te verstaan en hij krijgt het publiek direct goed mee. Voor het effect van synthpoppy nummers als Ugh! en She’s American maakt het geluid niet zo veel uit, maar een nummer als The Ballad Of Me And My Brain, dat groot en meeslepend zou moeten klinken, komt helemaal niet over.

Precies na dat nummer, alsof hij door heeft dat het niet helemaal lekker viel, spreekt Healy het publiek toe. Hij vraagt netjes of iedereen even vijf minuten zijn telefoon in zijn zak kan houden en in het nu kan leven. Hoe het komt is moeilijk te zeggen, maar zodra daar gehoor aan gegeven wordt valt alles op zijn plaats. Het nummer dat de band speelt, Me, is ook vrij traag, maar nu komt het wél binnen. Aan het gebrek aan telefoontjes lag het niet, want ook als iedereen een paar nummers later al weer volop staat te filmen, blijft de sound van de band moeiteloos overeind. Healy neemt steeds vaker zelf een gitaar in de handen, wat zorgt voor een voller en minder plastic geluid en de prima visuals beginnen overuren te draaien.

Het heeft een ruime drie kwartier geduurd, maar als The 1975 eenmaal op stoom is, is het ook echt goed. Zo krijgt oudje You, afkomstig van de allereerste EP van de band, een overweldigende climax mee. Healy eist alle spotlights op, waardoor de rest van de band vrijwel onzichtbaar is, maar hij is zo’n charismatische frontman dat dat niet uitmaakt. Als hij tegen het einde aan de set vertelt dat hij klaar is met alle wankers die onze vrijheid van ons af willen nemen en de band het veelzeggend getitelde Paris inzet, zorgt hij zelfs voor een oprecht kippenvelmoment. In de toegift speelt de band de zaal definitief plat. Naast Sex en Chocolate, de twee grootste hits van het debuut, zorgt ook het nieuwere The Sound voor totale euforie.

Op momenten zien we de tweestrijd die The 1975 voert. De heren zien er uit als een boyband en dat publiek trekken ze ook een beetje, maar de albums zijn ambitieuzer van opzet en hebben bijna meer weg van bands als Muse dan van de ongevaarlijke pop van One Direction. I Like It… duurt bijvoorbeeld bijna 75 minuten en is gevuld met enkele lange ambient (!) stukken. Dat je als band met zo’n diverse sound en een niet optimaal geluid toch een zaal van het formaat HMH tevreden naar huis kan sturen, is een prestatie op zich.

Fotografie: Mitchell Giebels

Gezien: 1 april 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam