Geen gitaarmuziek op Pinkpop? Wat doet Palaye Royale dan op het hoofdpodium? Tegen het decor van een alsmaar donkerder wordend wolkendek, opent de Amerikaanse rockband de reusachtige bühne voor een nog half leeg veld. Krijgt de groep uit Las Vegas het voor elkaar om het pas ontwaakte Pinkpop eens goed wakker te schudden?
Fotografie Hub Dautzenberg
Of het een record is? De echte Pinkpop-veteranen zullen een beter geheugen hebben dan uw verslaggever, maar al bij het vierde nummer van de opener van de South Stage noteren we in het linker voorvak de eerste moshpit. En vervolgens nóg eentje in het vak ernaast. Het is 13.15 uur in de middag en één ding moge duidelijk zijn: Palaye Royale is gearriveerd op Megaland.
Vanaf de eerste minuut gooit frontman Remington Leith alles in de strijd om de harten van de early birds op het terrein te veroveren. Letterlijk, want na Fucking With My Head vliegt de microfoonstandaard over het podium. Leith heeft werkelijk de energie van twee leeuwen die na jarenlange gevangenschap in de foyer van het MGM Grand-hotel eindelijk weten te ontsnappen.
Die energie compenseert overigens een hoop tekortkomingen. De muziek van Palaye Royale laat zich het best omschrijven als een kruising tussen My Chemical Romance, 21 Pilots en Guns N’ Roses. Met dien verstande dat ieder van die drie bands minstens vijf betere nummers heeft dan alle tracks in de hele discografie van Palaye Royale bij elkaar. Het Amerikaanse vijftal, met de gebroeders Remington, Emerson en Sebastian als kern, wordt door de manifestatiedrang van zijn frontman naar een hoger niveau gestuwd dan de muziek eigenlijk verdiend.
Nummers als Black Sheep, You’ll Be Fine, het eerder genoemde Fucking With My Head en afsluiter Mr. Doctor Man zijn hard en stevig, maar ook wat eentonig. Gitaarriffs en melodieën zijn vaak variaties op elkaar. Als er al iets anders klinkt, dan is het direct een laf punknummer als Just My Type. Palaye Royale is een band met een beperkt muzikaal vocabulaire. Welbespraakt, maar met weinig brille of spitsvondigheden.
Gelukkig heeft Palaye Royale razende Remington in de gelederen. Die neemt maar één keer gas terug, wanneer hij Wednesday Afternoon opdraagt aan de recent overleden moeder van hem en zijn twee broers (de drummer en gitarist). De beleving en emotie die de zanger in dat lied legt, zijn de beste tegenargumenten op een zuur betoog dat dit een band is die het toch vooral moet hebben van rock & roll-poses en een uitstraling die iets van gevaar of decadentie impliceert.
Echt spannend wordt het namelijk nooit tijdens het kleine uurtje show van Palaye Royale. Maar ondanks de matige songs komt de band deze ouverture op het hoofdpodium verrassend soeverein door. En dat is vooral te danken aan energiebom Remington Leith, die zijn geestdrift al zo vroeg op de festivaldag overtuigend weet over te brengen.
Gezien: Pinkpop 2024, 21 juni (13.00 uur) op de South Stage. Lees hier al onze verslagen van Pinkpop. Ook aanwezig? Deel je mening en foto’s in de app van Gigit!.
Zomeractie!
Als je nu een jaarabonnement op OOR neemt betaal je geen 69,95 maar slechts 53 euro. En je maakt kans op een Yamaha versterker met compacte pianocraft luidsprekers. Kijk hier voor de actie.