Je zou ’em eerder je schutting laten plaatsen dan dat je hem een gitaar in zijn handen drukt en het podium opduwt: Daniel Norgren. De boomlange Zweed is een opvallend nuchtere verschijning in een wereld waarin je podiumpresentatie van steeds groter belang is. Simpel t-shirt met gilet, All-Stars aan de voeten en een pet tot over de ogen naar voren gedrukt. Maar vergis je niet; vanavond staat in Paradiso een ras-artiest op de planken. Kalm en zichtbaar verlegen loopt Norgren, vergezeld door bassist Anders Grahn en drummer Tim Grundtman, richting zijn piano voor de net zo kalme opening Putting My Tomorrows Behind. De boel wakker schudden wordt op een eigen manier gedaan. Met een drietal beangstigend mooie, soulvolle ballads. Vrijwel direct een statement van veelzijdigheid van Norgren.

Want die veelzijdigheid komt vanavond vaak prominent naar voren. De 33-jarige muzikant beschikt dan wel niet over een dijk van een stem; hij weet exact hoe hij ’em op de juiste manier kan inzetten. Maar het zit ‘m vooral in de diversiteit qua instrumenten. Piano, mondharmonica, accordeon én – misschien wel het belangrijkste speerpunt – het kenmerkende spel op gitaar. Goed, hij kan de instrumenten bespelen maar biedt dat ook garantie voor een goede show? Absoluut. Want de kracht ligt bij Daniel Norgren in de opbouw van zijn muziek. Beste voorbeelden hiervan zijn Black Vultures en Moonshine Got Me van succesplaat Buck. Niks ten nadele van nieuwe werk The Green Stone en Alabursy overigens, maar het bekendere werk doet het in Amsterdam veruit het beste.Het tempo in de twee nummers krijgt een dusdanig sterke opbouw dat Paradiso alleen meer ademloos kan toekijken. De drie mannen beleven de muziek met een sterke gezamenlijke passie. En tussendoor komt er hooguit een knikje en een ‘thank you so much’ van waardering vanaf het podium de zaal in. Nuchterheid ten top.

Er is geen opsmuk en dat hóeft er ook niet te zijn. Alles voor de muziek, en alles op een eigen manier. Naast het drumstel van Grundtman hangt bijvoorbeeld een aluminium windgong. Die simpelweg bespeeld wordt door een ventilator erachter en bediend door Norgren door middel van een eenvoudige stekkerdoos. Niet te moeilijk doen, luidt het credo. Wanneer het bescheiden hitje Whatever Turns You On onder luid gejuich ontvangen wordt, kijkt de maker dankbaar met een verlegen grijns de zaal in. Paradiso is gemaakt voor artiesten als Daniel Norgren. ‘Gewone’ mensen, die simpelweg hun passie voor muziek over willen brengen op een groot publiek. En wij zijn er nét zo dankbaar voor.

Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 31 oktober 2016, Paradiso, Amsterdam