ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Hij is niet de enige met een nieuw identiteitsbewijs, zo blijkt als iedereen uiteindelijk gearriveerd is en de show kan beginnen. Foxygen heeft als geheel een nieuw gezicht. Niet langer worden Rado en kompaan Sam France begeleid door een ruige rockband. Nee, de Amerikanen hebben tegenwoordig een aantal begaafde studiotechnici om zich heen verzameld, die tempowisselingen spelen zoals Piet Keizer tegenstanders passeerde. Alsof ze er niet zijn dus. De paradox? Precies die structuur geeft France de kans de boel te ontregelen. De zanger ontferm zich als een soort poppriester over zijn satanskerk, is gelijke delen Jagger, Bowie en Iggy Pop en nog geloofwaardig ook. Gedurende het driedelige openingssalvo van We Are the 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic zingt France lang niet alles en zelden zuiver. Erg? Een beetje, maar het is ook deel van het geheel, waarin France compenseert met gekkigheid die gek genoeg geenszins gemaakt aanvoelt. Dat is voor een groot deel de verdienste van de muzikale context.
Foxygen speelt zijn recente Hang namelijk (bijna) integraal als een soort soundtrack van een film die (nog) niet gemaakt is, maar die France ter plekke plaats laat vinden. Follow The Leader ? zonde dat de strijkers live ontbreken – opent niet alleen de plaat, maar ook de denkbeeldige gordijnen en Avalon, Foxygens Waterloo, wordt opgeleukt met dansroutines van het afgeslankte showballet (de achtergrondzangeres). Mrs. Adams en America vormen vervolgens heerlijk hilarische hoogtepunten. France opent de eerste met zijn beste Bowie-imitatie, maar Rado steelt de show als zijn partner in de coulissen verdwijnt. Hij staat op van zijn piano en staat drie seconden later bovenop het ding de sterren aan gruzelementen te scheuren met een gigantische gitaarsolo.
Zodra America na een imposant intermezzo afgetrapt wordt, is alle aandacht weer voor France. Kan ook niet anders, want die heeft zich – alsof het hier de Superbowl betreft – in een nieuwe outfit gehesen. Mooi op tijd, want America voelt inderdaad als een ironisch eerbetoon aan dat land, waarin France en Rado even door hun eigen rocksterrendom heen prikken. Dat gebeurt nog op één ander moment vanavond: als France een heel nummer ruzie heeft gemaakt met zijn microfoonsnoer belandt hij als gekwelde ziel op de grond met het ding om z’n nek als een strop. ‘Dit zou pas een goede foto zijn’, zegt hij vlug, vol zelfspot. Dan klimt France naar de rand van het podium voor het afscheid: eerst een getergd Trauma, dan Rise Up. France zwaait en deelt voor zijn tweede verdwijntruc van de avond kushandjes uit als een volleerde musicalster. Na meezinger No Destruction gaan dan plots de zaallampen aan. Theatertrucje? Nee, wat werd aangezien voor het begin van een tweede serie hits, was in werkelijkheid de toegift al.
Ergens is het maar goed dat er daarmee na een krap uur een einde komt aan de show. Het is knap hoe Foxygen zijn ideeën weet te vertalen naar een album en bewonderenswaardig hoe die plaat vervolgens naar het podium gebracht wordt. Zoals bij sterke drugs (en dat is een show van Foxygen eigenlijk) het geval is, ligt het gevaar van een overdosis echter altijd op de loer. Vanavond blijft die overdosis uit, met name omdat Rado’s onverstoorbare begeleidingsband de show niet alleen in balans houdt, maar ook France overeind. En als die fier overeind kan staan is hij nog altijd een van de meest fascinerende frontmannen van het moment. Foxygen toont zich bij vlagen beroerd, bij vlagen briljant, maar altijd bijzonder, en dat is een groot goed.
Fotografie: Marcel Poelstra
Gezien: 22 februari 2017, Paradiso, Amsterdam