Na een lange intro – het dancehitje van Wil.i.am en Britney, waarom in vredesnaam? – beginnen de vijf vertrouwd met Announce, opener van het vorig jaar verschenen Bright Companions (‘beste Nederlandse harde plaat in jaren’, aldus een zekere recensent van OOR). Het geluid staat wat zacht en ook de drums klinken niet helemaal lekker. En ondanks dat de zaal vol staat, lijken alleen de eerste paar rijen te willen dansen. Het is duidelijk: John Coffey moet er voor werken vanavond. Geen probleem, twee nummers hebben ze er slechts voor nodig (Bright Companions en het geweldige Featherless Redheads) om ook de nietsvermoedende fan van The Darkness – die zojuist klaar zijn met hun show in de grote zaal – over de streep te trekken.

Hoe het John Coffey lukt om bijna iedere bezoeker instant fan te maken? Twee dingen. Natuurlijk in de eerste plaats de muziek. Noem het punkmetal met screamo, stekelige hardcorepunk, of – zoals ze zelf doen – gewoon loud rock & roll. Feit is dat ieder nummer wel een hook heeft. Een opruiend refreintje, knallende gang vocals; in ieder geval iets waardoor je zin krijgt je vuist in de lucht te steken en mee te zingen. Ook als je de nummers voor de eerste keer hoort. Ten tweede: de liveshow. Zanger David Achter de Molen ontpopt zich tot een ware frontman. Hij duikt een paar keer de zaal in, wijst wat het publiek in, jut de boel nog maar eens extra op en is tegelijkertijd constant bezig zijn haar uit z’n gezicht te vegen. Net een echte rock star.

De klasse van de liveshow zit ’em ook vooral in de rest van de band. Dit soort harde muziek wil live nog wel eens brei van geluid van worden. Bij John Coffey zijn de afzonderlijke instrumenten echter daadwerkelijkheid hoorbaar. Daarbij nemen de andere bandleden met regelmaat stukken zang over van Achter de Molen. Vooral de schreeuwstem van gitarist Christoffer van Teijlingen geeft de band net nog dat beetje extra rauwe energie mee. Verder nog verrassingen in de set? Niet echt, of het moet ‘nieuwe’ track Dancer! Dancer! zijn, die de uiteindelijke versie van Bright Companions niet haalde. Vanavond werkt deze simpele partytrack uitstekend.

Van debuut Vanity worden de twee beste nummers gespeeld (de titeltrack en Wreckage And Scars), de uitvoering van Oh, Oh Calamity is de beste die we de band ooit hebben zien doen en als een uitzinnige fan het refrein van Romans (‘Miles ’till the end of the road we walk) al in de microfoon brult voordat de band het nummer heeft aangekondigd is de feestvreugd helemaal compleet. John Coffey sluit de set af met Dirt & Stones en verwerkt daar halverwege nog een a capella-versie van Bon Jovi’s Wanted Dead Or Alive in. Ze maakten al de beste harde plaat van de laatste jaren en vanaf nu is John Coffey ook de beste harde liveband van Nederland.

Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 27 februari 2013, Paradiso, Amsterdam