PK heeft al een tijdje een nieuw album uit. 7 heet dat zevende album simpelweg, het is zijn eerste release bij major-label Columbia. De scherpe dansvloerrandjes van Guten Tag (2012) en ijkpunt Berlin Calling (2008)zijn er misschien vanaf, maar 7 bevat wel enkele leuke tracks die zijn oude niveau op zijn minst benaderen. Je verwacht dat het de nummers van de laatste plaat het qua publieksreactie af moeten leggen tegenover de rest van zijn oeuvre, maar precies het omgekeerde is het geval vanavond bij de show van der Berliner, die een half uur te laat begint. De zangpartij in recente hit Cloud Rider is een welkome toevoeging voor het publiek: de twee korte coupletten die het nummer rijk is worden met de handen naar de hemel meegezongen door de jonge aanwezigen.

Kalkbrenners meest succesvolle anthem, Sky And Sand, heeft ook een vroege setlistplaats. Geen idee hoe, maar Sky aAd Sand valt – met die holle beat, warme tonen en vocalen van broerlief Fritz – iedere keer weer als een warme deken over het publiek. De participerende zaal maakt de buitensporig blije Kalkbrenner, die live al zijn tracks stap voor stap opnieuw aan elkaar smeedt, alleen nog maar energieker. Maar we moeten lang wachten op een moment waarop de sfeer weer een hoogtepunt bereikt: klassieker Dockyard houdt het publiek nog even flink aan het dansen, maar de rest van het instrumentale werk (Kleines Bubu, Der Buhold, zeker niet zijn minste werk) lijkt de aandacht soms aanzienlijk te verslappen. En dat is jammer. Aan Kalkbrenner lijkt het niet zozeer te liggen: hij rijgt een mooie mix van oud en nieuw – hoe vlak dat materiaal soms ook is – aan elkaar met slechts zelden een moment van eentonigheid.

Het geluid vanavond is daarentegen een eerste schuldige: de focus ligt op een keihard beukende vierkwartsmaat die niet alleen de diepe melodieën waarin Kalkbrenner zich juist zo specialiseert overstemt, maar het ook soms onprettig raven maakt. Daarnaast lijkt het publiek niet zozeer te zijn gespecialiseerd in het technogenre, maar meer in het meezingmoment. Bij een van de nieuwe vocale tracks Feed Your Head is het namelijk weer feest met de handjes in de lucht. Pas bij het bijtende Mothertrucker staat het publiek weer op ‘echte’ techno te dansen. PK vindt het leuk genoeg vanavond om er nog twee toegiften aan te breien (clubklassieker La Mezcla, Revolte en Aaron), en daar redt een duidelijk diepere tast in de platenbuidel een grotendeels vlak feestje. Wellicht is het tóch terecht om een verwijt te maken naar zijn recente materiaal dat zijn publiekssamenstelling aanzienlijk heeft veranderd. Sterker nog: het materiaal lijkt een aanslag op de authenticiteit van Kalkbrenner, die zich toch beter bij de extase-opwekkende rauwe techno kan houden, een sound die wonderen verricht in zijn liveshows. Wonderen hebben we vanavond, buiten een paar bijzondere instrumentale momenten, niet gezien.

Fotografie: Don Crusio

Gezien: 18 februari 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam