concert

Pet Shop Boys verzorgen een perfecte zomeravond in AFAS Live

Voor de tweede keer doet de bejubelde Dreamworld-show van Pet Shop Boys Nederland aan. En ook nog eens in dezelfde zaal. Op herhaling dus, maar dat blijkt niet erg. Misschien was het de hitte, maar de greatest hits-show raakte nog veel meer de ziel dan twee jaar geleden.

Fotografie Arend-Jan Hermsen

‘Elk nummer was een single en de meeste singles waren een hit’, legt zanger Neil Tennant uit, in een snikhete jas. Met een coltrui eronder, omdat dat nu eenmaal de outfit is die hij op dit punt in de show moet dragen. Niks luchtig shirtje, gezien de genadeloze hitte in het betonnen gebied rondom AFAS Live, nee: the show must go on.

En een show is het, een theatershow bijna, met roadies verkleed als wegwerkers en twee lantaarnpalen op het podium. Dit is een totaalspektakel propvol hits, aaneengeregen met moddervette beats die Amsterdam gewoon nóg een keer aan het dansen krijgen. Ten opzichte van vorige keer zijn alleen de singles van de nieuwe plaat Nonetheless toegevoegd.

Neem alleen al opener Suburbia, met die monumentale regel ‘I only wanted something else to do but hang around’. Dat nummer is Pet Shop Boys in een notendop: euforische liedjes, diepzinnige en ontroerende teksten. Een paar jaar geleden werden de teksten terecht gebundeld, als poëzie: want poëtisch zijn ze, de zinnen van Tennant.

Meer nog dan de vorige keer valt de zang van Tennant op, die zalig zuiver uit de speakers rolt. Hij heeft een zongebruinde kop, toonbeeld van een goed leven. Hij erkent dat de verhaaltjes tussendoor hetzelfde zijn, maar dist ze net zo smakelijk op.

De zaal wordt nog veel broeieriger na het eerste salvo hits. De driekoppige begeleidingsband staat dan nog achter een scherm te spelen. Het scherm gaat uiteindelijk omhoog, de band – met twee percussionisten – komt in het licht te staan, maar het zijn Neil en Chris Lowe die de spotlights krijgen.

Chris Lowe gaat stoïcijns te werk als altijd. Maar dan, in Paninaro, pakt hij opeens de lead vocals. ‘Passion and love, and sex and money, violence, religion, injustice and death’, somt hij op. De man zonder podiumstem, altijd met die pet en zonnebril op, larger than life, die opeens een stem heeft, best een gekke gewaarwording.

De songs komen snel achter elkaar voorbij. Soms in medley-vorm. Single-Bilingual en Se A Vida É  (That’s The Way Life Is), van de nog steeds onderschatte plaat Bilingual (1996), hoorden al bij elkaar, nu is het zelfs een lang nummer.

Zo brengen de Pet Shop Boys de boel naar een kookpunt. Het wordt alsmaar plakkerig, het is genadeloos heet, zweetdruppels staan steeds meer op voorhoofden, de drukte aan de bar neemt toe, er wordt vooraan volop gedanst, om ons heen verhitte maar vrolijke koppen: het is, kortom, een zomeravond uit het boekje.

Een paartje voor me valt elkaar zingend in de armen en achter me kirt een fan dat het ‘zo geweldig is’ als It’s A Sin wordt ingezet, de afsluiter van het reguliere deel. En dan is er nog de toegift: eerst West End Girls, crowdpleaser als altijd, en dan het kalmere, maar inhoudelijk schitterende Being Boring als statement:

‘We were never holding back or worried that / Time would come to an end / We were always hoping that, looking back / You could always rely on a friend.’

Zo voelt de connectie met de band ook: als vriendschap.

Zeker, de heren Lowe (64) en Tennant (69) zijn op leeftijd. Ook zo: Tennant beweegt helemaal niet veel, hij is meer en meer de Britse gentleman geworden die in prachtige kleding kalmpjes over het podium kuiert, een beetje gebarend en grijnzend naar de voorste rijen, het kost hem zo te zien niet eens heel veel moeite.

Maar hij hoeft ook niet anders. Zijn stem alleen al is genoeg. Al zou hij vanavond in een zwembroek in een strandstoel op het podium zijn gaan zitten: dan nog was het prachtig. Dit is de show van een band die zichzelf trakteert en bejubelt. Vier decennia Pet Shop Boys, zoveel hits, twee keer in Nederland met dezelfde show, twee keer voor veel meer publiek dan de jaren hiervoor het geval was bij shows in Nederland: het zijn indrukwekkende en welverdiende mijlpalen.

Gezien: 26 juni 2024 in AFAS Live, Amsterdam

Deel dit artikel

Meest gelezen artikelen

Come Ahead
album
Primal Scream

Come Ahead

‘Oh Lord’, zingt het omnipresente koor op openingstrack Ready To Go Home, al voordat frontman Bobby Gillespie ook maar een ...
Comic Trip
album
Sylvie Kreusch

Comic Trip

Wie deze sensuele Vlaamse de laatste jaren niet over een podium zag glijden, heeft geen – of de verkeerde – ...
Live
album
Typhoon

Live

Er zijn weinig mensen die de gunfactor zo aan hun broek hebben hangen als Typhoon. Als je hem op televisie ...

Pet Shop Boys verzorgen een perfecte zomeravond in AFAS Live