Hoewel Phoebe Bridgers niet alle kaarten voor haar show verkocht kreeg, is er woensdag alsnog een enorme opkomst in AFAS Live voor de Amerikaanse indiezangeres. Bridgers stond twee weken geleden al op Down The Rabbit Hole met een verkorte set van haar Reunion Tour, vanavond speelt ze de hele show. Als je mentaal niet zo stabiel bent, kun je deze beter even overslaan: er gaat gehuild worden.
Fotografie Willem Schalekamp
Het is kwart voor acht. Phoebe zou pas over een uur en een kwartier op het podium moeten staan. Toch wandelt de blondine in een flanellen blouse en een spijkershorts het podium op om zelf het voorprogramma aan te kondigen. Niet heel gebruikelijk, maar waarom ook niet? De informele, relaxte sfeer die Bridgers uitstraalt, zie je ook terug bij haar fans. Mensen in de zaal ogen vriendelijk, rustig en ontspannen. Meisjes die eruitzien als feeën met kristallen om hun nek en wapperende bloemenjurkjes staan tussen mannen met baarden en dezelfde soort blousejes als Phoebe aanhad toen ze het voorprogramma aankondigde. Pharbz (de benaming voor Phoebe’s fans) zorgen voor elkaar en zijn net zo zen als Phoebe’s muziek.
Zoals bij al haar shows, loopt Phoebe het podium op terwijl Down With The Sickness van Disturbed door de zaal klinkt. Het publiek lacht, want het past totaal niet bij haar muziek. Zodra Motion Sickness wordt ingezet, valt al direct op dat de prachtige beelden die bij Down The Rabbit Hole achter haar op een scherm te zien waren in AFAS niet gebruikt gaan worden. Erg jammer, het kinderboek dat zich normaliter achter Bridgers openvouwt, voegt een sprookjesachtig element toe aan de show. Nu ligt dat waarschijnlijk eerder bij AFAS dan bij Bridgers zelf. Sowieso was de show beter tot zijn recht gekomen in een wat sfeervollere zaal als Paradiso. Had makkelijk gekund, aangezien het toch niet uitverkocht is.
Tijdens Garden Song mag tourmanager Jeroen Vrijhoef meezingen, net als op DTRH. De eerste tranen wellen op in de ogen van het publiek (waaronder bij mijzelf, ben ik even blij dat ik niet veel make-up op heb deze avond). Tijd om te herstellen krijgen we niet; na Garden Song is het gelijk meeschreeuwen met Kyoto. Een meisje heeft een bordje omhoog met ‘My dad didn’t call on my birthday’, een referentie naar een zin in Kyoto (‘He said you called on his birthday / You were off by like ten days / But you get a few points for trying’). Phoebe vertelt lacherig over hoe haar eigen vader op haar achttiende verjaardag uit het restaurant werd verbannen waar ze met haar familie uiteten was, en draagt vervolgens het nummer op aan het meisje met het bordje.
Wat opmerkelijk is aan deze avond – naast dat het een religieuze ervaring is – is dat de show een paar keer wordt stilgelegd omdat er iemand onwel wordt. Phoebe kijkt tussen de nummers door de zaal in en als ze ziet dat iemand er niet helemaal bij is, legt ze de boel stil en roept ze de EHBO. Wederom een gebrek van de benauwde AFAS, waar de fans elke keer in een soort dodelijke mierenhoop op elkaar gepropt staan (sorry, ik ben met mijn 165 cm geen fan van deze zaal, want kan het podium nooit goed zien en het is altijd bloedheet), maar Phoebe lost het op een zorgzame manier op. Ze geeft écht om het welzijn van haar fans, en de fans om elkaar.
Tijdens de dystopische afsluiter I Know The End zien we dat Phoebe een beetje op is. Niet door haar performance, die is nog even geweldig als de rest van de show, maar doordat ze de cathartische schreeuw die ze elke show samen met het publiek uit haar longen gooit nu inwisselt voor crowdsurfen. ‘Dat was de eerste keer dat ik dat deed, super gaaf!’ jubelt Bridgers zodra ze weer op het podium staat. Bij sommige nummers is wel te horen dat elke avond schreeuwen invloed heeft op haar stembanden, ze klinkt niet zo fit als twee weken geleden. Helemaal prima en volkomen begrijpelijk, haar publiek schreeuw wel voor haar. Als toegift worden we op verzoek getrakteerd op een kwetsbare akoestische versie van Me & My Dog, een nummer van Boygenius (het bandje dat Bridgers heeft met Lucy Dacus en Julien Baker). De hele avond is in een woord magisch. Ik hoop dat jullie al een beetje hersteld zijn, want ik ben nog steeds een beetje labiel.
Gezien: 20 juli 2022 in AFAS Live, Amsterdam.
De zomereditie van OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
