Het is aan brassband Gallowstreet om de Westertent te openen. Onlangs verscheen debuutalbum Battleplan en een strijdplan is wat de band vandaag nodig heeft. Vlak voor aanvang van de show is het akelig leeg voor het grootste podium van Pitch. De oerkreet die de bandleden uitspuwen voor ze het podium betreden verraadt dat er inderdaad iets staat te gebeuren. Wanneer de tien blazers de eerste noten inzetten begint het buiten keihard te regenen. Het is alsof het weer met zachte, doch dwingende hand, de bezoekers naar binnen loodst. Het is niet meer akelig leeg, maar gezellig druk. Dat ziet ook de 12-koppige band. Het blaasgeluid wordt net iets meer aangezet en het natgeregende publiek komt langzaam in beweging. Dat de nummers veel op elkaar lijken deert niet: het warme geluid van de blazers en de twee uitstekende percussionisten omarmt de toeschouwers. Aan het eind van de set komen de voeten niet alleen in beweging maar zelfs even van de vloer. (BB)

De overgang naar Floating Points Live is daarna wat groot. Wie Elenoria, de laatste plaat van Floating Points, beluisterd heeft weet welke kanten het bij de Britse producer op kan gaan: alle. Binnen de lijnen van een bepaald genre blijven is niets voor hem, en ook een voorspelbare show neerzetten komt niet voor in zijn boekje. Vandaag staat hij met een liveband met twee gitaristen, een bassist, toetsenist, een modulator en drummer op het podium van de Gashouder. Op zich een spannende opzet, alleen jammer dat het in de praktijk niet zo spannend is. Het was te verwachten dat de live vertaling van zijn ingewikkelde composities óf enorm goed zou zijn, óf te hoog gegrepen. Het resultaat is een langgerekte jamsessie die bij vlagen samensmelt tot een onnavolgbare bak geluid. Dat gezegd hebbende, het geluid doet Floating Points in deze zaal ook weinig eer aan. De gelaagde producties hebben top afstelling nodig en vandaag zorgt het vaak voor een piep in de oren. Zoals zijn producties op plaat een serieuze luisterbeurt nodig hebben is Floating Points Live geen hapslikweg-act, maar iets waar je je echt op moet concentreren. Wat niet gebeurt: er wordt veel doorheen gepraat en de helft van de zaal kijkt meer naar het scherm van zijn telefoon dan naar het podium. Zonde, want aan de muzikaliteit en originaliteit ligt het niet. Misschien had Floating Points later op de dag geprogrammeerd moeten worden, of was het beter tot zijn recht gekomen in een intiemere setting. (AD)

Jamie Woon heeft de weergoden niet nodig om het publiek de Westertent in te trekken. Van dat voorrecht maakt de Britse zanger nauwelijks gebruik. Het stemgeluid van Woon komt met moeite uit boven het geroezemoes in de zaal. Dat trekt bij wanneer hit Night Air als tweede gespeeld wordt. Jammer dat de spanningsboog slechts van korte duur is. Forgiven is een goede aanleiding voor het publiek om de plannen voor die avond te bespreken. Dat heeft alles te maken met het nieuwe album Making Time, dat een stuk minimalistischer en minder dansbaar is dan voorganger Mirrorwriting. Het zijn dan ook de nummers van de eerste plaat (zoals Lady Luck) die iets losmaken in de tent. Thunder, dat wel op het nieuwe album staat, vormt de enige uitzondering. Het funky basgitaar-geluid en de twee achtergrondzangers geven het nummer die extra dynamiek die het bij andere nummers ontbreekt. Verder blijft Jamie Woon vooral een gezellig theekransje, waar de thee erg lauw geserveerd wordt. (BB)

Langgerekte jamsessies zijn blijkbaar de norm bij de aftrap van Pitch 2016, want in de zaal tegenover Floating Points staat Jameszoo ook klaar met een liveband: het Jameszoo Quartet. Een primeurtje volgens de aankondiging, en ook de organisatie wist aan de summiere omschrijving op de website te zien niet wat de Bosschenaar precies neer gaat zetten. Jameszoo is bepaald geen vreemde op Pitch of in het Transformatorhuis: op voorgaande edities stond hij er met een dj-set en trok hij steevast volle zalen. Vandaag maakt hij de vertaalslag van zijn debuutalbum vol jazzinvloeden naar een live optreden. Het is allemaal even wennen: dit is wel even iets anders dan de met hiphop en trap doorspekte sets waar we hem van kennen. Het kan niet je kopje thee zijn, maar wie daaraan voorbij kijkt ziet een enorm goed op elkaar ingespeelde band die een optreden neerzet dat zowel muzikaal als qua show heel goed in elkaar zit. (AD)

Links en rechts van het podium staan twee draaitafels met aan weerszijden een floortom en drumpads. Op de achtergrond een groot led-scherm dat klaar is om visuals te spuwen. Nee, het is niet het podium van Disclosure, maar dat van Odesza. De twee Amerikanen maken aanstekelijke EDM en scoorden een hit met Say My Name. Dat ze meer in hun mars hebben dan alleen dat ene nummer blijkt uit de remix van Something About You, waarbij dames massaal op de nek klimmen van hun metgezel. Of tijdens hoogtepunt Sun Models, waarbij de goedgevulde Westertent van voor naar achter verandert in een golvende zee van mensen. Dat zien ook de mannen van Odesza, die na het optreden het publiek induiken om welgemeende knuffels uit te delen. Ze zeggen niet voor niets: liefde moet van twee kanten komen. (BB)

Het is even heel wat anders dan wat er de rest van de dag, of eigenlijk de rest van het weekend, op de podia van Pitch staat: de ingestudeerde popshow van Santigold (openingsfoto). Wat een heerlijk luchtige verademing, met een dikke knipoog naar zichzelf en de consumptiemaatschappij van nu. Selfiesticks, emoticons, gouden pakjes, over the top schoudervullingen, winkelwagentjes, ingestudeerde dansjes… Santigold haalt in de Westertent alles uit de kast voor een geregisseerde show die tijdens intermission-momentjes af en toe rechtgetrokken wordt. Niet alleen visueel vermaak staat hoog in het vaandel bij Santigold, de setlist is een aaneenschakeling van hits, inclusief nieuwste single Can’t Get Enough Of Myself van haar laatste album 99 ct, dat dit jaar uitkwam. Santigold is goed bij stem, al is de excentrieke zangeres soms wat moeilijk te verstaan. Geeft verder niks, Santigold krijgt van begin tot eind de hele zaal aan het dansen met haar strakke show en vormt daarom de ideale afsluiter van de eerste Pitch-dag. (AD)

Wat kan een festival er toch anders uitzien bij mooi weer. De festivalsfeer zit er tijdens dag twee al meteen stukken beter in wanneer we de zonnige festivalweide oplopen. Overal in het gras chillende groepjes en zonnebrillen in plaats van regenponcho’s. Ook een zonnige line-up werkt mee aan het slagen van dag twee, en aan de bezoekersaantallen: waar het een dag eerder nog comfortabel rustig was, zijn de rijen bij het chronische gebrek aan toiletten op Pitch vandaag groot en kun je op het grote veld over de hoofden lopen. Maar dat doet niet af aan de festivalpret, want de zon schijnt! En wat past er bij zon? Juist: de muziek van Jungle By Night. Toegegeven, we hebben wel een kleine flashback naar de opener van gistermiddag. Ook in de Westertent, ook een blazerscollectief, ook instrumentaal, ook uit Amsterdam, ook vrolijk en dansbaar. Geeft verder niet, want Jungle by Night weet als geen ander hoe ze een feestje moeten neerzetten en is daarom de uitgelezen act om de Pitch-zaterdag te openen. Dit is een liveband pur sang: door middel van solo’s, een meditatiemoment en breed uitgezette hoogtepunten maakt Jungle by Night er een show met veel variatie van en zo vormt het optreden een goede inkomer en opwarmer voor de eerste festivaldag. Leuk, al zal dit voor niemand het meest memorabele moment van Pitch 2016 geweest zijn. (AD)

Het Amsterdamse duo Weval is geen onbekende op Pitch. Anders dan de vorige bezoeken aan het festival hebben ze nu een debuutalbum uit én is de act aangevuld met een live-drummer. Dat is vooral in het begin even schrikken. Waar de nummers op het album bouwen op rustige, soms filmische tonen, dreunt de bas (en vooral de drum) nu binnen als een groot boosaardig monster. Dat is gelukkig na een nummer of twee al een stuk beter maar kan niet voorkomen dat enkele toeschouwers in de Gashouder op de vlucht slaan voor het wrede monster. Wie langer blijft, hoort de drummer langzaam maar zeker van hoofdrolspeler figurant worden, en dat staat de muziek een stuk beter. Sterker nog: in nummers als I Don’t Need It en You Made It speelt de drummer zijn bijrol met verve en brengt hij wel degelijk een extra laag aan in de muziek. In een kleinere setting (de Westergasfabriek blijkt toch een maatje te groot) en zonder valse start heeft Weval een hele degelijke live-act. Volgend jaar weer proberen. (BB)

Het overvolle veld rond de Westertent wordt al snel een stuk leger wanneer de eerste tonen van Soulwax klinken. Lange tijd was het stil rond de gebroeders Dewaele en velen konden hun geluk niet op toen zij begin dit jaar terugkeerden. Ze deden dit met de soundtrack van de topfilm Belgica van regisseur Felix van Groeningen, een film over een underground club in het centrum van Gent. Vandaag staan ze in de Westertent, met een grootse opzet met drie drumstellen. Waarom drie blijft een beetje de vraag, want de toegevoegde waarde hiervan blijft het hele optreden achterwege. Evenals een échte show vol overgave. Technisch zit het allemaal enorm goed in elkaar, dat wel. Maar nergens is er ruimte voor een beetje spontaniteit of improvisatie. Jammer, maar Soulwax komt toch nét niet helemaal over en blijft vooral vrij vlak. (AD)

In de Westerunie – de mooiste zaal van Pitch – lijkt het podium klaar om ieder moment af te reizen naar de ruimte. Verschillende synthesizers, brandende lampjes, knipperende knopjes, en oké, ook een redelijk normaal drumstel. Het is niet het ruimteschip van André Kuipers maar de stage van Polynation, het duo maakt warme techno met af een toe een onverwachtse wending (bijvoorbeeld wanneer ze een vocalist op het podium roepen om soms eigenaardige stemgeluiden te produceren). Vooral Dew, het bekendste nummer van de mannen, krijgt de volledige aandacht van het publiek. Toch kunnen ze niet voorkomen dat de zaal langzaam leegloopt. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met Soulwax, die aan de andere kant van het festival begint aan zijn show. Wie wel wacht wordt beloond, de stevige four-on-the-floors en dito geluiden laten ons heel even in de ruimte wanen. Missie geslaagd. (BB)

Over Anderson .Paak is een hele hoop gezegd en geschreven. Dat blijkt ook uit de opkomst in de Westertent, die een kwartier voor aanvang al helemaal volloopt. Dat puntje in zijn naam, dat staat dus voor detail, en dat is ook te horen tijdens het optreden. De strakke begeleidingsband, het drummen van Anderson (hij neemt ongeveer de helft van de nummers voor rekening achter het drumstel) en zijn raps en soulvolle zang maken dat die punt evengoed een uitroepteken had kunnen zijn. Van: geweldig! Paak krijgt met speels gemak het publiek door de knieën tijdens Lite Weight of de heupen in beweging met publieksfavoriet Am I Wrong. De band eert David Bowie door te besluiten met een paar akkoorden Let’s Dance. Dat is niet alleen een mooi eerbetoon aan de overleden popster maar ook een uitstekende samenvatting van Anderson .Paak en zijn band. Groots en dansbaar. (BB)

Lunice heeft weinig nodig om een volle Gashouder aan het dansen te krijgen: een laptop, een equalizer en vooral zijn eigen energie. Volledig in het zwart gekleed en gesluierd komt de producer het podium op, wierook in de hand en begeleid door kerkelijke muziek. Vanaf daar zet hij een show neer zoals we die inmiddels van hem kennen: snel, hard en barstend van energie. Er zijn weinig artiesten die zo opgaan in hun eigen muziek en naar Lunice kijken is dan ook al de helft van de beleving. Onvermoeibaar rent, springt en danst hij over het podium, soms op het nippertje op tijd om een nieuwe plaat in te mixen. Wat hij doet als geen ander: moeiteloos versmelten Anderson .Paak, Dr. Dre en Kendrick Lamar met eigen werk tot een heerlijke set die de neusvleugels en broekspijpen doen trillen. (AD)

Twintig jaar geleden is het alweer dat DJ Shadow met zijn briljante debuutplaat Endtroducing…. de elektronische muziek voorgoed veranderde. Sinds deze maand is hij terug met een nieuwe plaat, The Mountain Will Fall, en daarom ook met een nieuwe tour. Laat het maar aan deze Amerikaan over om een festival waardig af te sluiten. Alleen al de visuals zijn een spektakel op zich: haarscherpe beelden van sterrenstelsels, in slow motion op de muziek exploderende verfbommen, landschappen en stills van de albumcover wisselen elkaar af op enorme schermen en vormen zo de perfecte setting voor zijn diepe, donkere sound. En toch is er iets vreemds in de Westertent: deze is namelijk nauwelijks voor de helft gevuld. Dit roept vragen op: is DJ Shadow een te oude act voor het Pitch-publiek? Komt zijn duistere triphop niet genoeg over? Was een feestelijkere afsluiter toepasselijker geweest? Waarom worden klassiekers Building Steam With A Grain Of Salt en Organ Donor in een soort uptempo mash-up versie gedraaid? En waarom begint en sluit hij met hetzelfde nummer? Het is zonde dat DJ Shadow niet de ontvangst krijgt hij verdient, want hij zet een van de strakste en vooral ook mooiste sets neer van het hele festival. (AD)

Door: Annemarie Degens en Boudewijn Boes / fotografie: Irwan Notosoetarso

Gezien: 1 en 2 juli 2016, Westergasfabriek, Amsterdam