Quinn Allman is vanavond een niet te benijden man. Quinn is namelijk de gitarist van The Used en staat zich een ruim uur in het zweet te werken. Springen, tweede stem zingen, akkoorden spelen, nieuwe gitaar pakken; alles. En toch staat ie een beetje voor Jan met de korte achternaam . . .

Opener Take It Away doet letterlijk pijn aan de oren. Zanger Bert McCracken is onverstaanbaar, de drums klinken blikkerig, er is slechts één monotone baslijn te horen en die arme Allman is helemaal uit de mix verdwenen. Nu is het bij ieder concert altijd wel even zoeken naar de juiste afstelling, maar vanavond wil het maar niet beter worden. Af en toe is er zelfs een harde piep te horen. Auw! Desalniettemin: slecht geluid is vervelend, maar als de band er vol voor gaat kan het altijd nog een aardig concert worden. Maar u voelt ‘m al aankomen: dat lukt niet. The Used speelt plichtmatig.

Pluspuntje: de band speelt tenminste. Vroeger verzandden concerten van The Used nog wel eens in ellenlang geklooi, flauwe interacties met het publiek en meer van dat soort typisch Amerikaans vermaak. Vanavond houdt McCracken het bij ‘go steal our new album, music is free’ (gejuich uit de zaal, sarcastisch lachje bij de zanger) en het obligate ‘music always puts a smile on my face.’ Het is just another day at the office voor The Used vanavond. Dat blijkt nog maar eens als McCracken op het eind – het overigens uitstekende – voorprogramma Lower Than Atlantis wil bedanken. Eerst komt hij niet op de naam van de band en als het hem wordt ingefluisterd spreekt hij de bandnaam verkeerd uit. Het is allemaal wat ongeïnspireerd wat de vier vanavond laten zien.

Hoogtepunt van de avond is eigenlijk The Taste Of Ink. En dan specifieker: het stukje refrein dat het publiek zingt. De fans vooraan maken er nog wat van en een oudje als Buried Myself Alive zorgt voor een kleine opleving in de set. Met die is set is eigenlijk ook niet zoveel mis: een mooie mix van ouder en nieuw werk (met I Come Alive van het nieuwe album Vulnerable als hoogtepunt). Als de geluidsman nou eens op zat te letten had het best nog een mooie avond kunnen worden. Helaas, het zit er niet in. Als McCracken helemaal op het eind vraag om applaus voor ‘jullie en mijn favoriete band The Used’ wordt het zelfs nog een beetje gênant. Het stukje Nirvana in de toegift kan dit concert dan ook niet meer redden.

Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 12 november 2012, Tivoli, Utrecht