Afgelopen zomer stond de frontvrouw van de Britse indiepopband Porridge Radio onzeker, kwetsbaar en alleen voor het Spaanse festivalpubliek op Primavera: haar band was ergens blijven steken op een vliegveld. Hoe anders is dat vrijdagavond in de Oude Zaal van de Melkweg. Dana Margolin, ditmaal met band, brengt vol bravoure een show die in de loop van de avond steeds intiemer wordt. De onzekerheid is weg, maar de kwetsbaarheid is gebleven.
Fotografie Willem Schalekamp
Het podium is wat knullig aangekleed met purschuim ornamenten, die zijn afgeleid van de cover van Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky. Dit derde album eist vanavond een prominent deel van de setlist op. De Porridge Radio-tourtrein dendert al tijden onafgebroken voort en het ontroert dan ook dat toetseniste Georgie Scott ineens stralend de zaal in kijkt en in krom Nederlands constateert dat het vrijdag is.
Give/Take van het voorlaatste album Every Bad opent de avond. In tegenstelling tot een groeiend aantal andere artiesten speelt Margolin de hele avond onafgebroken op dezelfde gitaar; een gebutst, rood exemplaar dat ze al jaren meesleept. Het kenmerkt haar als artiest, ontdaan van opsmuk, poses of maniertjes. Na een werkelijk prachtige, langgerekte uitvoerig van Splintered volgt Birthday Party. Toepasselijk, want Margolin was daags ervoor jarig en zal later op de avond uitbundig in het Nederlands worden toegezongen.
Birthday Party is bij uitstek het nummer waarin Margolin door herhaling naar een climax werkt, waarbij haar stem het gehele emotionele spectrum afwerkt. De schier eindeloze repetitie van ‘I don’t wanna be loved’ kan op de albumversie soms net even teveel worden. Live blijft het lied echter wonderwel overeind en horen we de camera’s van de fotografen vooraan klikken als de zangeres letterlijk haar scheur opentrekt.
Iemand achteruit de zaal roept uit het niets: ‘Thank you for making me happy!’ De tot dusver voornamelijk getergde blik van Margolin (‘Lying face down in my bed, I think I’m dying’) maakt plaats voor een Julia Roberts-formaat lach. Naarmate de avond vordert wordt de sfeer intiemer en de band aanraakbaarder. De rode gitaar gaat zelfs even af en Margolin loopt, zonder duidelijke reden, het publiek in. Blijkbaar schrikt ze daar zelf van, want binnen een minuut is ze alweer terug. Na een wonderschone cover van Wolf Parade’s You Are A Runner And I Am My Father’s Son is het explosieve Sweet hekkensluiter.’You will like me when you meet me. You might even fall in love.’
Gezien: 11 november 2022 in Melkweg, Amsterdam.
