Er is genoeg in deze wereld om boos op te zijn. Gelukkig is Pretty Pissed terug: het festival dat geen decorum kent, geen helende vibe ambieert en geen ruimte laat voor enige nuance. Op deze regenachtige zaterdag dendert de tweede editie weer dwars door alle gelederen van de Melkweg: drie zalen, tientallen acts en urenlang punkherrie als uitlaatklep én als vergrootglas.

Fotografie Josien van Oostveen en Kirsten Heskamp

De line-up bestaat overwegend uit postpunk van de Britse eilanden, met een opvallend dikke vingerafdruk uit Brighton: de kuststad levert dit jaar meer bands dan regenwolken. Tussen het Angelsaksische  geweld duiken wat verdwaalde zonderlingen op uit België, Canada en ons eigen land. Dat de programmeurs van Pretty Pissed de grenzen van punk oprekken tot elektronica, queercore, spoken word en emorock, maakt het geheel eerder meervoudig dan meegaand: de line-up schuurt, prikt, krabt, bijt en spuugt ook deze editie weer volop.

We duiken meteen de Oude Zaal in. Daar speelt GANS, een jong postpunkduo uit Birmingham, bestaande uit drummer Euan Woodman en bassist Tom Rhodes. Sinds eind vorig jaar staat hun briljante track In Time op onze playlists. ‘Goedenavond Amsterdam’, schreeuwt Woodman, de zingende drummer, met een overtuigende harde g. Vanaf de eerste seconde gaan ze er met gestrekt been in. Onder stroboscoopflitsen ontspinnen zich circle-pits: ‘Put your hands in the air, motherfuckers!’

En doorrrrr! Boven in UP – what’s in a name – komt Heavy Lungs. Sinds debuut Caviar, vol onversneden hardcore punkbangers, bombardeerden we hen tot opvolgers van U.K. Subs. Onder het bombastische Revelation van Alexander Technique verschijnen ze en de omslag kan niet heftiger: een tsunami van pleurisherrie rolt over ons heen. Zanger Danny Nedelko – juist, die van dat IDLES nummer – bezweert de zaal en de eerste bezwete lijven gaan al over de handen.

In de Oude Zaal staat Bilk – keurig in grijs en met grote krullenbollen – al tekeer te gaan. Genoeg nieuw werk, want recent kwam Essex, Drugs and Rock And Roll uit, ‘een verrukkelijke mix-and-match van uiterst raak opgetekende gevoelens’, zo oordeelden wij. Het Britse indierocktrio serveert onverholen adolescentenbeslommeringen: ‘’Slept with Beth / She gave good head’. Heerlijk zijn ook de dik aangezette gitaarsolo’s, inclusief de gebaren. Bij CM2 gaat de fik er definitief in. Vanaf het balkon is te zien hoe de moshpit zich gedraagt als een meanderende slang. Met een ‘fuck off’ beëindigt Sol Abrahams ons knusse samenzijn.

Net als bij de eerste editie van het festival valt het relatief jonge publiek op. Doorgaans trekken postpunkbands vijftigers aan, maar hier loopt het publiek uiteen van 18 tot in de 60. Als we een No Chicken-Burger in Milk bestellen, zien we de scheidslijn tussen gesoigneerde jongeren – veel expats! – met hippe kapsels en de boomers in spijkerbroek met zwart shirt: we voelen ons zelfs een beetje underdressed.

MAX is een maatje te groot voor KEG. Zeven man inclusief een schuiftrompet en een luid lullende zaal die het optreden gebruikt om uitvoerig bij te praten. Daar worden wij dus pissed van. KEG zelf blijft er onbewogen onder en trekt onderkoeld iets te veel uit de kast. Zelf noemen ze het ‘een eclectische mix van postpunk, jazz, mathrock en indie, gekenmerkt door een chaotische energie en experimentele instrumentatie’. Ja, zo kan je het inderdaad ook noemen. Ons devies: halveer de band.

In UP betreedt een zootje ongeregeld het podium. We checken snel even het nieuws of er soms tbs’ers zijn ontsnapt. Zanger Tom Rowan, groot, kaal en een beetje angstaanjagend, gooit zich na vijf seconden (!) in het publiek. Dit tot schrik van de kabelbegeleider. Het zal niet de laatste keer zijn dat deze ziel in blinde paniek uit de coulissen springt. Rowan gaf eerder al aan dat SOAPBOX, wat daar hebben we het over, vooral een liveband is waarbij nummers zich ontwikkelen op basis van publieksinteractie. Vandaag maakt de vierkoppige Glaswegian punkband dit helemaal waar. Private Public Transport duwt de hossende massa definitief het ravijn in: ‘I am waiting on the fucking bus.’ De kabelbegeleider neemt opnieuw een sprong…

Een dampende massa daalt af naar MAX en de ramen – die er niet zijn – beslaan. ‘Fucking hell, dat was vet’, zegt een jongen die zijn doorweekte shirt lostrekt van zijn bezwete bast. Op het podium staat een boom van een vent: lang, gespierd en met een goeie lobbes-uitstraling. Je voelt meteen dat ie deugt. EKKSTACY steekt met 3.200.000 maandelijkse Spotify-luisteraars ver boven alles uit. Maar het publiek is nog merkbaar onthutst door SOAPBOX: de zeep prikt nog na. Khyree Zienty, de 23-jarige singer-songwriter uit Vancouver, volhardt en uiteindelijk krijgt hij ons in trance met zijn psychedelische waas van indierock, postpunk, synthwave en emo. We ontwaren zelfs een circle-pit en crowdsurfers. Toe dan!

Elk festival heeft ‘een ontdekking’ en nu is dat Enola Gay. Natuurlijk zijn het weer Ieren, hoe kan het ook anders. Vier, wel te verstaan, uit Belfast. Qua onderkoelde anti-held houding zou zanger Reilly het kleine broertje van Fatdog kunnen zijn: in een non-descripte outfit scharrelt hij introvert over het podium alsof hij zijn lens is verloren. Ook de rest van de band is zich wat betreft podiumact niet noemenswaardig aan het uitsloven, maar dat blijkt – wederom gelijk Fatdog – geen vereiste om een zaal te laten ontploffen. Gelijk de explosieve lading van de Enola Gay, zeg maar… De mannen zijn politiek geëngageerd en hun muziek is een – hierbij bewezen – uitlaatklep voor frustratie.

We wisselen een blik van verstandhouding met een jongen die groot Slaves op zijn shirt heeft staan. Het is wachten op SOFTPLAY, het illustere Britse punkrockduo, in MAX. Een uitgelezen moment om in te zoomen wat de dj’s tussen de sets door draaien. Cucamaras is de festivaldraaitafelfavoriet. De band uit Nottingham komt voortdurend langs. Verder horen we Gurriers, Heartworms, Makeshift Art Bar, CRACKUPS, Dead Pony, My First Time, Punkband, The Stooges en King Gizzard.

Het detonerende All Things Bright And Beautiful van St Michael’s Choir blijkt de intro van de ‘two man boy band from the garden of England’. We schakelen bruut naar een onversneden mix van hardcore punk, garage en postpunk. Voor een hoge muur van versterkers treffen we een staande drummer en een rondstuiterende, krijsende gitarist met een Flying V. Zijn instrument klinkt als een gigantische bromvlieg die gevangen zit. ‘You fucking wanckers!’, krijgen we naar ons hoofd. Boven het podium hangt een groot rood doek met gouden letters. We lezen: Soft Cunts. Weer een nieuwe naam?

De naam van het festival mag van ons wel gewoon hetzelfde blijven, ondanks dat native speakers het woord pissed blijkbaar eerder associëren met alcohol dan met woede. We stelden dezelfde vraag aan wat bandleden en (Engelstalige) bezoekers en sluiten af met de drie meest ludieke antwoorden.

What does pretty pissed mean to you?

‘When you try to unlock your front door with a chicken nugget.’

‘When you fall asleep hugging a traffic cone and wake up married to it.’

‘When you argue with a lamp post and lose.’

Afijn, tot volgend jaar, motherfucking wankers!

Gezien: 24 mei 2025 in Melkweg, Amsterdam