Dat de Chicago-scene booming is, mag al jaren duidelijk zijn: niet alleen Noname, maar ook Saba, theMIND, Mick Jenkins en Chance The Rapper (inmiddels een wereldster) zetten de stad voor deze generatie muzikaal op de kaart. Toen Fatimah Warner aka Noname in haar tienerjaren deelnam aan slam poetry–competities, ontmoette ze bovenstaande namen uit de scene. Haar verse op de Chance-track Lost (afkomstig van zijn tweede mixtape Acid Rap),  zorgde voor meer bekendheid en kansen voor de jonge Noname. Vorig jaar kwam dan eindelijk – inmiddels was ‘ie al drie jaar in de maak – haar self-released mixtape Telefone uit; een collectie songs gebaseerd op de inhoud van het meest centrale apparaat in Warners leven: haar mobieltje.

Telefone bevat een hoog gehalte aan strakke groove en mellow, haast tedere toetspartijen. Live neigt het geheel met een driekoppige live-band (gitaar, drums, toetsen/backing vocals) nog iets meer naar de neo-soul van Janet Jackson en Erykah Badu dan op plaat. Als Noname na het instrumentale Open Apology de zaal inkomt, legt ze meteen een connectie met het publiek: fans die de teksten van Sunny Duet en Diddy Bop kennen, krijgen knipogen, handgebaren, en innig oogcontact cadeau, en ook publieksparticipatie van de rest wordt moeiteloos ontlokt. In het intieme Bitterzoet komt de vrolijke Warner helemaal tot haar recht. Ze is down-to-earth, houdt niet van labels (niet alleen in haar artiestennaam, maar ook aan platenmaatschappijen en merkkledij heeft Noname een broertje dood – een uitzondering in de  populaire hiphop), en zit op één lijn met haar publiek. Om blij van te worden.

Het is ook niet moeilijk om een grijns op de gezichten in het publiek te toveren met zulk schitterend materiaal op de setlist: de eerste songs gaan over nieuwe liefde en een (opvallend) zorgeloze jeugd in Chicago. Die tijd waarin je woonwijk en je school zo ongeveer je hele belevingswereld markeerden, iedereen vrolijk de Diddy Bop deed, en carrièreproblemen en gebroken harten nog niet bestonden. Maar het is niet alleen maar zonneschijn en sentiment, nummers als Reality Check onthullen Nonames onzekerheid over de kwaliteit van haar muziek, de mogelijke nadelen die haar donkere huidskleur in deze maatschappij met zich meebrengt en haar schommelende zelfbeeld. Met een glas Hennesy – haar signature drink – in de hand, rapt Noname later in de show ook nog een hap Heard ‘Em Say van Kanye West. De vertolking van een nummer over hoe pijnlijke, moeilijke paden soms de beste keuzes zijn en niets écht blijvend is, lijkt een erkenning van het feit dat het leven niet alleen maar kan bestaan uit wegdromen naar betere tijden.

Noname is nu 25, inmiddels zowel zakelijk als persoonlijk volwassen. Warner ontwikkelt zichzelf constant, ze wil vooruit. Dat is voelbaar in haar teksten en haar houding. Maar ze lijkt zich ook bijzonder bewust van deze  concertsetting als ontspanning. Blij teut zegt ze hoe gelukkig de Nederlandse hoofdstad en dit publiek haar maken, schudt ze handen en laat ze het publiek meezingen met haar zelfbenoemde emotional rap. Hebben we die azijn on the rocks dan voor niets opgedronken? Nou, de show is erg kort – met nog geen vijftig minuten op de teller is Noname binnen no-time door een vijftiental nummers geraasd. Maar zo gaat dat ook bij de prille gevoelens van verliefdheid en sentiment die haar nummers bezingen – die zijn slechts van korte duur. We genieten van deze prille verliefdheid zo lang het duurt. Noname is de meest charmante, frisse en waardevolle toevoeging aan de hiphopwereld in jaren. Volgende week ook nog te zien op North Sea Jazz.

Fotografie: Marc Prodanovic

Gezien: 1 juli 2017, Bitterzoet, Amsterdam