Wat is dat toch met de jeugd van tegenwoordig? Ik snap het best wel: het is heel erg spannend om op je zestiende zonder papa en mama naar een concert te gaan en van al die cola word je ontzettend hyper, maar heeft niemand je geleerd dat het tijdens een . . .

Het is vanavond al de zesde keer dat de mannen in de Melkweg staan. En iedere keer is het ongeveer even druk: een goed gevulde, maar niet uitverkochte Oude Zaal. Silverstein is zo’n band die rond 2005 zijn grootste successen kende, de tijd waarin emocore op z’n populairst was. Toch heeft de band na succesalbum Discovering The Waterfront niet stilgestaan. Vooral live is het allemaal een stuk beter geworden. Opener Sacrifice laat dat vanavond meteen zien. Zanger Shane Told heeft de overgang tussen de schreeuwvocalen in de coupletten en cleane refreinen beter onder de knie dan ooit tevoren en ook de rest van de band speelt zo strak als het maar kan. Hier staan vijf volwassen mannen, die doen waar ze goed in zijn. Die geen skinny jeans of emolok meer nodig hebben.

Met The Artist, Broken Stars, Smashed Into Pieces en The Ides Of March speelt Silverstein vervolgens vier nummers van vier verschillende albums. Zo is het de rest van de set ook: voor ieder wat wils. Om het voor zichzelf interessant te houden speelt de band een aantal nummers van Short Songs (inderdaad een album met songs die niet langer duren dan 90 seconden) waarbij Told op momenten zelfs zijn microfoon niet nodig heeft. Hoogtepunten zijn Vices – met de grootste moshpit van de avond – en natuurlijk het onvermijdelijke Smile In Your Sleep. Zoals gezegd: Silverstein speelt bijna jaarlijks in de Melkweg en zo voelt dit concert ook wel een beetje. De band speelt wat routineus, kijkt af en toe met geamuseerde blikken naar de jonge kids vooraan en denkt er verder het zijne van.

Want een gedeelte van de fans denkt duidelijk dat het vanavond om hen draait. Ten eerste: stagediven is niet hetzelfde als jezelf heel voorzichtig achterover in het publiek laten vallen. Als een meisje van veertien dat doet, ach, dan is het nog wel schattig. Maar het groepje opgeschoten jongetjes (met allemaal hetzelfde groene Silverstein-shirt aan) dat zich als wijven – sorry, een ander woord heb ik er niet voor – het publiek in laat vallen is om te janken. En dan nog al die mensen die het podium opkomen om de zanger te omhelzen, of ongevraagd een stuk mee willen zingen. Rot op van het podium, begin je eigen band. Hoe dan ook: het concert van Silverstein vliegt verder voorbij. Na het halfakoestisch gespeelde Replace You en vaste afsluiters My Heroine en Bleeds No More zit het dikke uur Silverstein er al weer op. Prima concert, volgend jaar weer. Je gunt ze alleen andere fans.

Fotografie: Yvon van Horck

Gezien: 22 april 2012, Melkweg, Amsterdam