We gaan al zappend tussen de acht podia en de andere verscholen plekjes op zoek naar de opvallendste optredens, trends en feiten van editie 33 van Pukkelpop. Het sneeuwde zowaar even heel sfeerrijk in Kiewit, boven de fontein in de Food Wood. De oorzaak bleek het confettikanon van Oscar & The Wolf trouwens.
Meest voorbarige krantenbericht: Is rock dood?
De Vlaamse krant De Morgen berichtte naar aanleiding van dag 1 van Pukkelpop dat de gitaren zwegen. De vraag luidde: Is rock dood. Het antwoord wordt op dag twee van het festival gegeven, zie het afgelegde parcours hieronder. Want ze waren er in overvloed op dag 2, die gitaren. Het blijft echter wel een feit dat de generatiekloof tussen de oude vertrouwde Pukkelpop bezoeker op zoek naar zich in het zweet raggende gitaarbands en de dansende jeugd die genoegen neemt met een vooraf slim vervaardigd bestand op een USB-stick laat zich de laatste jaren steeds meer laat voeren. Het leeftijdsverschil tussen het festivalgedeelte met dancemuziek en dat met podia voor bands in meerdere genres is inmiddels gigantisch.
Hoogste jive-gehalte: JD McPherson
Hoe retro willen we het hebben. De Amerikaanse zanger/gitarist/componist JD McPherson (41) speelt ouderwetse rock & roll, rockabilly en old school rhythm & blues. Met een pianist die denkt dat hij Jerry Lee Lewis is, een contrabassist die weet wat slappen is en een drummer die denkt dat het 1958 is. Pure vetkuivenmuziek, die uitnodigt om te dansen en dat gebeurt in Hasselt dan ook massaal. Niet in hoepelrokken, want daar waren de dames niet mee van de festivalcamping gekomen die ochtend, maar wel soms met tweeën, al jivend. Louter vrolijke gezichten in de Club. Dat is terecht, want er wordt sterk gespeeld en er is geen enkel slecht liedje te horen in de dwarsdoorsnede van zijn drie albums. Wel eentje dat sterk aan iets van The Black Keys, maar dat is niet zo vreemd als je weet dat Dan Auerbach aan zijn laatste album Undivided Heart & Soul meewerkte en die ook produceerde. ‘I miss you’, zingt hij voor Aretha Franklin in het verder wel vrolijk swingende Let The Good Times Roll. Heerlijk optreden!
Meest aanstellerige metalband op de Mainstage: Papa Roach
Even dacht ik het verkeerd gelezen te hebben: ‘Papa Roach toegevoegd aan line-up Pukkelpop’. Het tekort aan grote acts voor de Mainstage moet wel heel nijpend zijn als deze in 1993 opgerichte nu-metalband uit Californië op mag komen draven, zo was mijn redenatie. Maar ze zijn er nog wel degelijk, de fans vooraan die smullen van de kreten van de als een razende over het podium heen vliegende zanger Jacoby Shaddix. Ritmisch heeft de band het op zich prima op orde en ook de knallende gitaarriffs sorteren effect. Er zit een hoge dosis uit de hiphop geleende groove in hun muziek en dat werkt anno 2018 zelfs beter dan een paar jaar geleden. De tijd dat de aanstekelijke hit Last Resort (over zelfmoord nota bene) regelmatig op de radio voorbij kwam ligt echter al weer even achter ons. Het gebrek aan goede liedjes laat zich voelen. Papa Roach is vooral veel pose, korte riffs en drukdoenerij. Het beste liedje dat voorbij komt is een cover: Song 2 van Blur.
Meest dynamische metaloptreden: Amenra
Het blijft lang donker in de Marquee. Rook en rustig aanzwellende sfeerklanken brengen het publiek langzaam in de juiste stemming. Het lijkt een soundtrack van een horrorfilm, maar nog zonder de zombies of andere lijken. Dan barst de hel los. Amenra is de meest dynamische metalband op aarde, zo ontdekken we op een festival waar een paar honderd meter verder pubers op hits van Nederlandstalige rappers staan te dansen. Terug naar de wereld van de post- of doommetalband uit Kortrijk. Voor een band met zulke extreme muziek en zoveel religieuze en rituele thema’s (geboorte en dood, pijn en offer) staat die Marquee toch wel heel erg vol. Waarom? Omdat de band live ongemeen sterk speelt en van dynamiek en sfeer hun wapens maakte. Minutenlang wordt je opgezogen door een schimmig spel van door rook omringde apostelen, terwijl steeds grotere delen van de tent bevolkt wordt door leden van de Church of Ra. Tot er een volgende krijsende uitbarsting volgt, en een volgende. Je sluit je aan bij die kerk of je rent gillend naar buiten, Oscar & The Wolf tegemoet. Amenra balanceert tussen licht en duisternis. De duisternis wint en is ook veel spannender. Amen.
Meeste met de handen gevouwen hartjes voor: Yungblud
De golden boy van de nieuwe generatie Britse popartiesten. Dominic Harrison (19) vliegt als een ware entertainer over het vrijwel lege podium van een propvolle Marquee gevuld met pubers. Aan de zijkant slaat een drummer de handen blauw tijdens de liedjes, er loopt een bassist rond en Yungblud heeft soms een gitaar vast, maar hoe hard hij daar ook op ragt, wat we uit de luidsprekers horen schallen lijkt verdacht veel op hoe zijn album ook exact klinkt. Het doet aan het entertainmentgehalte en de massale bijval voor deze jonge ster niets af. Het publiek gaat helemaal los.
Aan de hoeveelheid omhoog gestoken bordjes met boodschappen en het aantal met de handen gevouwen hartjes kun je tegenwoordig de gemiddelde leeftijd van het publiek afmeten. Yungblud scoort hoog qua opgestoken handen met hartjes, nota bene bij een track getiteld Anarchist. Die tekst wordt, eh… alle teksten worden door duizenden kids woordelijk meegezongen. En die net als Michael Jackson regelmatig aan zijn zak pakkende Harrison kan alles doen met zijn publiek. Hij laat ze dansen, springen, door de knieën gaan om ze. daarna nog hoger te laten springen. De songs van 21st Century Liability werken allemaal, of ze nu een sympathiek homostatement of revolutionaire opstandige boodschap bevatten, Yungblud komt er mee weg. Jeugdpuisjespunk van de bovenste plank (we zijn tenslotte op Pukkelpop), en dat is niet cynisch bedoeld. Yungblud is een ster!
De beste thuiswedstrijd: The Sore Losers
Kinderen van Belgisch Limburg: ze mochten al eens de Main Stage openen, dit keer staan ze in de grootste tent van het festival: The Sore Losers. Daar zijn ze veel beter op hun plek. De zwarte Marquee is volgelopen, en dat is echt niet alleen maar met dorpsgenoten. De band die qua platenlabel onderdak vond bij het Nederlandse Excelsior Recordings komt al snel op stoom en zanger Jan Straetemans lijkt per album beter te gaan zingen. De muziek bevat veel invloeden uit vervlogen rocktijden (lees 60’s en 70’s) toen groepen als The Rolling Stones, Led Zeppelin, MC5 en The Stooges de toon aangaven. Soms verraadt een passage ook een liefde voor country, garagerock of hardrock van een later decennium. Met al een paar nieuwe tracks van de binnenkort te releasen vierde langspeler Gracias Senor beschikt de groep inmiddels over een set die tot de laatste snik dampt, stoomt, soms heel even ontroerd, maar meestal heerlijk overdonderd. Het volume staat in het begin wat zacht, maar naarmate de euforie in de tent toeneemt, gaat ook de geluidsman meer los. De solo’s die gitarist Cédric Maes in zijn eigen Marquee afvuurt zijn weliswaar vaak kort, maar altijd van een moorddadig hoog kaliber. Gracias Senor!
Beste cursus gemakkelijk scoren: N.E.R.D.
Pharrell Williams is een wereldster. Als zanger, als producer, als sympathiek mens en iets minder als voorman van de band N.E.R.D. Als er tijdens een van de meer stevige tracks een crowdsurfer na een korte zweefpartij iets te hard terug op aarde beland, dan verschaft hij België zelfs een spoedcursus: ‘When you see somebody crowdsurfing, you hold him up!’ Misschien vergat hij er bij te vertellen dat crowdsurfen iets gemakkelijker gaat als er niet zoveel lege gaten zouden zitten, tussen het erg ruim staande publiek. Conclusie: de massale toestroom vanuit de dance-area, zoals bij Dua Lipa op dag 1, bleef hier uit. N.E.R.D. maakt duidelijk minder mensen happy dan Pharrell solo, een paar jaar geleden.
Het optreden van N.E.R.D. een aantal jaren geleden in onder meer Lokeren liet destijds een heel andere setting zien dan tijdens de huidige show op Pukkelpop. Hij heeft wel een band bij, maar delen van die show hebben toch meer weg van een veredelde dj-set dan van een live optreden. Als we tegen het eind Snoop Dogg (Drop It Like It’s Hot), Kendrick Lamar (Alright), The Carters (Beyoncé en Jay Z, met Apeshit) komen voorbij. Oké, de in Hasselt met een zilveren gebit getooide Pharrell produceerde een en ander, maar gemakkelijk scoren is het wel, zeker als later ook nog de gitaarriff van Seven Nations Army van The White Stripes wordt uitgespeeld (ambiance gegarandeerd). Evenals de bokkensprongen van Pharrell vooraan op de catwalk, de speciale boodschappen in de projecties op het grote schermen de nog altijd sterke eigen hits Everyone nose (All the girls standing in the line for the bathroom) en She Wants To Move maken iets goed, maar niet alles. Ook bijzonder en curieus: wie een T-shirt aanheeft van de band (te koop in de merchandisestand) mag op het podium komen meedansen.
Meest relevante jazz op Pukkelpop: Sons Of Kemet
De vrijdag wordt zaterdag. Op de Mainstage pareert Max Colombie om twaalf uur nog een keer tijdens een van zijn in België inmiddels groot aantal hits over de catwalk voor de Mainstage. Hij wordt beter en beter met de jaren, zijn show indrukwekkender. Maar het zijn niet alleen hits op Pukkelpop. Een van de speciale nieuwe tenten, De Lift, stroomt stipt om middernacht vol met avontuurlijk ingestelde feestgangers. Ze zien twee drummers die teveel Duracel batterijen inslikten, een druk solerende saxofonist en een al even druk solerende baas op tuba. Die ongewone Britse combi luistert naar de naam Sons of Kemet. Jazz op Pukkelpop. Van het experimentele soort nog wel, maar wel heel ritmisch, aanstekelijk en vermoeiend, maar dan bedoel ik meer om die zo te spelen dan er van te genieten of er met een verkeerd been vooruit op te dansen. Pukkelpop programmeert trouwens meer aan jazz gerelateerde namen dit jaar. Hulde dus ook voor de aanwezigheid van pianist Jef Neve en het duo Beraadgeslagen (toetsenist van De Beren Gieren met de slagwerker van STUFF.). Voor de laatste dag kijken we al uit naar Gogo Penguin!
Fotografie: Marke Tentster
Gezien: 17 augustus 2018, Pukkelpop, Festivalterrein Kiewit, Hasselt (B)
