Het festivalterrein is met een aantal hectare en twee extra podia uitgebreid. Vanaf De Booth worden nog maar eens extra beats de weide ingeblazen. Ze bereiken tijdens de pre party met gemak de verplaatste en ook in grootte enorm toegenomen Castello, waar Admiral Freebee de avond van zijn leven beleefd. Hij perst er met veel humor en een dijk van een live band een Best Of uit die door een kleine tienduizend fans binnen en net buiten de tent met gejuich wordt ontvangen. Al zijn radiohits worden luidkeels meegezongen. Oh Darkness, Oh Darkness, roll over me tonight! klinkt het in de nacht. Het advies van ‘den admiraal’ aan het publiek is welgemeend: Leef! It’s A Bad Year For Rock ‘n Roll zingt Tom van Laere, maar dat schijnt mee te vallen, ook al denderen de housebeats ook zijn tent binnen. Er is ook nog genoeg rock ‘n roll te ontdekken tijdens deze editie van het festival, ook al is Pukkelpop van een nieuwlichtersfestival met een voorkeur voor indierock verworden tot het jaarlijkse feestje voor de jeugd op zoek ook naar trap, r&b, hiphop, house, hitparadepop en ander vermaak. De vraag is hoe groot het gapende gat is tussen de bezoekers die komen voor dj’s als Martin Solveig en voor pakweg Grandaddy, de band waarvan de voorman met een beetje mazzel inmiddels echt opa is geworden.

Rond het middaguur op donderdag begint het kiezen tussen tien podia op het gigantische terrein. De keuze voor Mad About Mountains blijkt alvast een goede. Op zijn albums wil de band van zanger/songschrijver Piet de Pessemier vaak met gevoelige country afkomen, op het podium gaat het er stukken dynamischer aan toe. Neil Young is nooit ver weg, maar de band in deze vorm zou ook perfect passen als support van Wilco of War On Drugs tijdens een volgende wereldtournee. Het is in ieder geval heerlijk wakker worden bij het kwartet.

Een andere Belgische topper die vroeg staat geprogrammeerd is Warhaus. Het soloproject van Maarten Devoldere, een van de frontmannen van Balthazar, krijgt op het podium ook een fikse injectie omdat Warhaus daar inmiddels ook als een heus bandje opereert. Maarten presenteert er de meeste songs van zijn binnenkort te verwachten, griezelig sterke debuutalbum. Vol passie zingt hij over zijn (liefdes)wereld en aversie tegen het establishment. Ook produceert hij in een aantal tracks een heerlijk vervormd, rauw trompetgeluid in songs die ook zo maar op het conto van Leonard Cohen en Tom Waits zouden kunnen zijn te schrijven. Groots is live is ook het spel van Jasper Maekelberg op gitaar en toetsen. Die multi-muzikant/producer schitterde de dag ervoor nog op de pre party als voorman van de eigen band Faces On TV en gaat derhalve met twee bands een gouden toekomst tegemoet.

Het is warm en zonnig in Hasselt en daarom is het extra zweten bij het optreden van de Brusselaars van Robbing Millions. Je mag hun muziek een cursus hoekig dansen voor gevorderden noemen. Geniale indiepop met altijd afwijkende ritmepatronen en diverse invloeden ook uit de elektronische muziek, vertaald naar standaard instrumenten on stage. Het vijftal is wat los gekomen van de gekte die er voorheen vaak vanaf straalde. Geen gekke hoedjes en petjes meer, niet al te rare capriolen en geen uitwisselingen meer van het instrumentarium. De muzikaal nog altijd zeer avontuurlijke groep lijkt zijn vaste vorm gevonden te hebben en er met een prima debuut onder de arm nu serieus voor te willen gaan.

Terwijl de menigte tegen de avond alweer behoorlijk uitbundig aan het dansen raakt in de dance area’s begroet Andrew Stockdale van het Australische trio Wolfmother vanaf de mainstage het publiek dat wel zin heeft in een portie onvervalste retrorock. De krullenbol heeft een paar mindere jaren gekend, maar lijkt met het materiaal van het laatste album Victorious de juiste vorm weer te pakken te hebben. Hij kan ook beter soleren op zijn gitaar dan wat onbeholpen en plichtmatig de twee delen publiek (links en rechts) tegen elkaar op te zetten meer geluid te maken. Wel heeft hij door dat de tracks van het inmiddels tien jaar oude debuutalbum nog altijd zijn beste zijn en dat publiek dus veel meer losgaat als hij The Joker And The Thief speelt dan een nieuw nummer. De bassist draait liever aan de knopjes van zijn Korg voor nog meer noise dan dat hij bast en mijn gedachten dwalen af hoe het zou kunnen zijn als de echte Led Zeppelin nog een keer zou besluiten op tour te gaan. Dat zal wel nooit meer gebeuren en dan is dit surrogaat een kleine pleister op de wond.

De volgende band op de mainstage krijgt demonstratief de rug toegekeerd van een deel van het publiek. Wat Eagles Of Death Metal overkwam in Parijs was uiteraard verschrikkelijk, de reactie over wapens van frontman Jesse ‘The Devil’ Hughes een maand later zorgde ook weer voor veel tegenstanders. Pukkelpop is, wellicht mede door de komst van deze band, nog nooit ze goed beveiligd geweest. Het terrein betreden heeft veel weg van een vliegreis gaan maken, met metaaldetectors in te passeren poortjes en een afgesloten hoofdweg voor het terrein ter voorkoming van een drama zoals in Nice.

Wij lopen binnen bij Blues Pills in de Shelter. Die band brengt old fashioned rock met een psychedelisch tintje. Dankzij een gillende keukenmeid in een strak pakje en een rotgeluid laten we die sixtiesrevival voor wat het is en kiezen voor een optreden van The Kills in The Marquee. Alison Mosshart lijkt met de jaren beter te gaan zingen en ook de blessure aan de hand van gitarist Jamie Hince lijkt volledig hersteld. Het duo blijkt op het podium een heus kwartet geworden. Weg ritmebox, welkom bas en drums. En hoera voor de sterke tracks die het duo voor het laatste album Ash & Ice schreef en hier de zaal in slingert. De zangeres, in een ander leven ook actief met Dead Weather, verkeerd in bloedvorm en naarmate de set vordert druipt de passie in literverpakkingen van het podium. Heerlijk ruig optreden.

Op de mainstage pakken de Britse heren Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals en solo actief) tijdens de laatste show van The Last Shadow Puppets voor een break uit met een grote band inclusief strijkers. Afgetrapt wordt er met de hit Age Of The Understatement, titelsong van hun debuut uit 2008. Later blijkt dat het met de kwaliteit van de songs van de dit jaar verschenen opvolger Everyday You’ve Come To Expect (met Bad Habits als uitschieter) best meevalt en ze samen met de tracks van dat overweldigende debuut een fantastische set opleveren. Kane draaft driester en enthousiaster over het podium. Hij zingt ook het merendeel (meest opvallende nummer Totally Wired, een cover van The Fall), maar de licht beschonken lijkende Turner maakt – ook als crooner – qua stijl en uitstraling meer indruk.

Vervolgens is het voor velen lang wachten op Rihanna op de mainstage. Dat die fans allemaal prima sets van Flying Horseman, Neurosis, Battles en Chvrches missen zal ze een zorg zijn. Pukkelpop heeft een megaster weten te strikken (het afgelaste concert op Werchter Boutique moest ergens ingehaald worden) en dat wil een groot deel van de kleine 70.000 bezoekers maar al te graag niets van missen. Een paar jaar geleden nog onbestaanbaar, nu lijkt Rihanna de gedroomde headliner van dit festival. De dame blijkt overigens een echte ster. Zo wil ze niet gefotografeerd worden en begint haar set tot ergernis van velen meer dan driekwartier te laat. Het is raar dat de beelden op het scherm niet synchroon lopen met wat we horen. Ook horen we haar soms zingen terwijl ze dat niet in een microfoon doet. Of zitten die achtergrondzangeressen daar voor iets tussen? Enfin, we zien ook een fikse band met zes muzikanten op het podium, maar het lijkt toch echt alsof de ene hit na de andere exact klinkend zoals op haar albums wordt ingestart. We horen soms een scherpe gitaarsolo live, maar het spel op het podium heeft toch veel weg van een soort karaoke-oefening.

Hits te over. Van Umbrella tot This Is What You Came For en die nog altijd opvallende cover van Tame Impala van haar album Anti, ze komen allemaal voorbij. Zware bassen, funk, r&b en gillende fans ook te over. Maar we horen ook boegeroep en niet alleen omdat ze zo asociaal laat opkomt en Die Antwoord een uur later moet starten, want we zien tijdens de show steeds meer mensen de arena verlaten. Rihanna zelf lijkt er ook al niet veel zin in te hebben nu. Ze weet dat ze in Bel-Gi-Em is, maar haar bindteksten blinken verder uit in plichtmatige clichés. Grappig is wellicht dat op het einde het podium van bovenaf op grote hoeveelheden zeepsop wiordt getrakteerd. Wel meteen goed voor een grote schoonmaak. Rihanna? Weg ermee!

Door Willem Jongeneelen en Anneke Jongeneelen / Fotografie: Marke Tentster

Gezien: 18 augustus 2016, Pukkelpop, Kiewit, Hasselt (B)