Dat probleem is er nog niet voor de oudste muzikant van deze editie. André Brasseur (76) mag kort na half een aftrappen in de Marquee, die voor dat tijdstip al wel opvallend goed gevuld is. Het is bijna aandoenlijk, de manier waarop de man in strak kostuum en stropdas zijn ontvangst en het massale applaus ondergaat. Zijn glorietijd lag in de jaren zestig, toen hij vanachter zijn Hammond diverse grote hits, tv- en radiotunes produceerde. Hij zal nooit gedacht hebben dat hij met een dijk van een band ooit nog een festival als dit op zijn kop zou zetten met zijn werk van toen. Voor het eerst in veertig jaar treedt hij weer op. Uit de vergetelheid gehaald door de samenstellers van een geweldig verzamelalbum. Hij steekt na bijna ieder nummer de duim omhoog en lacht. Brasseur weet niet wat hem overkomt, maar het succes komt hem volledig toe. Zijn nummers werken niet alleen aanstekelijk, zijn spel is nog prima en zijn veel jongere band brengt het strak, vol passie en met soms ook scheurende gitaarsolo’s en spetterend koperwerk. Cult? Nee, gewoon erg lekker. Zijn werk ondergaat de update met verve. En aandoenlijk is het ook ja. Merci André, merci, scandeert het publiek. Hij mag ze van de organisatie op een toegift trakteren.

Nog meer gave toetsen, nu geënt op die uit de late 70’s en 80’s. Veel te vroeg op de dag staat ook Pomrad, het trio van Adriaan Van de Velde, een Vlaamse space invader met vintage synthesizers geprogrammeerd. Er ontstaat, ondanks het tijdstip wel al een heerlijk funkfeestje. Soort Funkadelic goes electric. Met ook invloeden uit de hiphop, Prince, Zapp en P-Funk. Van de Velde laat zich op zijn debuutalbum Knights bijstaan door diverse gastvocalisten, hier zingt hij via de talkbox met vervormde stem zelf. Vroeg in de middag al leuk, maar wat zou er gebeurd zijn als hij samen met zijn toetsenist Senne Guns (eerder dit festival ook spelend bij Admiral Freebee) en drummer Klaas De Somer (ook actief bij Tourist LeMC) twaalf uur later hadden mogen spelen. Enfin, Vlaanderen, Nederland en de rest van de wereld gaat de komende jaren nog veel plezier beleven aan dit trio tijdens afterparty’s!

Nog meer aanstormend talent uit Vlaanderen: Warhola. De band van zanger/componist Olivier Symons (in 2014 winnaar van de prestigieuze Humo Rock Rally) vernoemde zich naar Andy Warhol. Hun fabriek staat in Antwerpen en produceert elektronisch tot stand gekomen songs waarin sfeer en melancholie om een plekje vooraan vechten. Elektronische indiepop met ook invloeden uit de r&b, maar er zal ook vast een plaatje van James Blake ergens in de kast staan. Live bezit Warhola drie toetsenisten en twee drummers. De groep wordt soms een beetje denigrerend het Engelstalige Bazart genoemd. Dat komt omdat Symons zijn artistieke, compositorische en producerende kwaliteiten ook in die band uitspeelt, al is hij daar niet de zingende frontman. Het succes in een volle, tropisch warme Castello bewijst echter dat ook deze band, met nu nog slechts de EP Aura in de pocket, eraan komt.

Eerst ben ik licht teleurgesteld dat de Amerikaanse rapper/drummer Anderson .Paak op de Mainstage staat geprogrammeerd en niet in een meer sfeervolle clubtent ergens. Dat bleek een misvatting. Wat een performer. En een mens met het hart op de tong. ‘So many white people’, constateert hij. Inderdaad, het publiek op Pukkelpop is geen doorsnee afspiegeling van de wereldbevolking en ook niet die van België. Hij komt al rappend op met alleen een dj die de backingtrack instart. Later sluit zijn band The Free Nationals aan en spelen ze funk, jazzy hiphop en met .Paak achter de drums ook heerlijke soul. Put Me Thru zou van Curtis Mayfield hebben kunnen zijn, maar mag een klassieker op naam van deze sympathieke Amerikaan met precies de juiste attitude worden. What you see is what you get. Het speelplezier en de klasse straalt er vanaf. ‘White people make some noise!’, roept hij. Wij doen het. Het veld stroomt vol en iedereen hangt met een brede smile aan zijn lippen. Hij eert nog even David Bowie, dolt met zijn gitarist die onlangs zijn vriendin bij hem zag vertrekken en vraagt of wij ons sexy voelen. Topshow van klasbakken die een feestje voor de zon bouwen.

Nog meer vette soul, nu wel in een volle tent: Jamie Lidell. De blanke zanger heeft een 8-koppige, nagenoeg zwarte band rond hem verzamelt en is helemaal terug. Deze voorheen ook heerlijk gestoorde, vaak in maffe outfits en met saboterende elektronica opererende Brit lijkt 42 jaar nodig gehad om er achter te komen waar zijn ware kracht ligt: het louter zingen van sterke soulsongs, als een bleke Stevie Wonder. De gekte mag dan voorbij zijn, de klasse kleeft in alles aan de man die stiekem met Multiply en Another Day in het verleden al een paar soulklassiekers van formaat schreef. Hij is blij dat het publiek in Hasselt hem niet vergeten is. Hij vertelt een lege tent verwacht te hebben. Niet dus. In zijn nieuwe songs (album in oktober) zit ook veel funk, reggae en live is er extra veel percussie. Hij geniet zelf evenveel als zijn publiek, ondanks de soms iets te ijverige trompettist. Lidell trekt dan even een rare bek en gaat onverstoorbaar verder. The Jim Carrey van de soul is back.

Pukkelpop mag dan steeds meer verjongen en zich qua programmering richten op de hele volksstammen aan dansende pubers (soms lijkt een halve hit genoeg voor een plaatsje op de mainstage), er is ook voor de wat meer alternatieve oudere jongeren, de liefhebbers van luide gitaren en huisvrouwen die van gezellige pop houden voldoende te beleven op Pukkelpop. Als je binnen geraakt. De megagrote Marquee blijkt vele malen te klein voor de ook in België zeer populaire Dotan. Ook bleek de Dance Hall veel te klein voor de nieuwe set van het nieuwe Soulwax. Van ver buiten de tent ontwaren we drie drummers (een luistert er naar de naar Igor Cavalera van Sepultura) en twee broers achter de knoppen. Niets dj-set dus, ook geen live versies van tracks van Belgica, maar nieuw werk dat soms vanuit de verte Kraftwerk en Telex in herinnering roepen, ook aan de eigen Nite Versions doen denken. Ook krijgen oude tracks een compleet nieuwe jas, maar blijkt die nieuwe outfit songs als NY Excuse goed te passen. Hebben we van horen zeggen, verdomme. Want Jezus, wat was het onhandig om dit optreden pal na LCD Soundsystem, maar wel een halve kilometer filelopen verderop te plannen.

James Murphy van LCD Soundsystem had ons nog zo gewaarschuwd. ‘Wij gaan nog twee nummers spelen, maar ga zeker ook naar Soulwax die nu ongeveer beginnen.’ Het zijn al jaren vrienden, Murphy en die broers Dewaele. En die band van Murphy is zo in topvorm dat we de hele show in trance uit moeten dansen. Geen nieuw werk, maar wel zeldzaam goed, nauwkeurig opgebouwde live versies van al het fraais de band voor de break in 2011 produceerde. Het veld voor de Mainstage is wellicht te groot voor de massa (de tieners op Pukkelpop anno 2016 hebben nog nooit van die band gehoord en ze scoorden ook nooit hits), het optreden was er niet minder om. Van podium ruilen met Soulwax was blijkbaar geen optie. Soit. Vanaf de eerste ritmepatronen van Us vs Them is het puur genieten, want ondanks het gigantische apparaat aan soms vintage apparatuur op het podium is de sound geweldig. Murphy is geweldig goed bij stem (hij zingt New York, I Love You But You’re Bringing Me Down loepzuiver en vol passie), hij heeft een apart soort humor en hij regisseert en passant ook nog de andere zeven bandleden. Daft Punk is playing at my house. Maar dat is een plaat, en dit is een weergaloos optreden. Hoogtepunt? Losing My Edge, een soort dagboek dat veel achter de persoon Murphy verklaart. Wat een weergaloos sterke versie in een onvergetelijk sterk optreden. Ondanks de regen.

Na eerder Netsky is het opnieuw een relatief jonge Belgische act die de Mainstage, voor het gebruikelijke vuurwerk, af mag sluiten: Oscar And The Wolf. Eervol. Kan Max Colombie, frontman en brein achter de band dat nu al aan? Ja, want ondanks nog slechts één succesalbum (de opvolger komt er eindelijk aan) is de show die twee jaar geleden begon met een paar opblaasbare plastic palmbomen met machtige visuals en spectaculair vuurwerk inmiddels opgeblazen tot stadionformaat. Ook kregen een aantal tracks een duidelijke update, want met alleen sfeer redt je het niet op een wei met tienduizenden feestgangers. Max mag zijn spectaculaire garderobe showen op de speciaal voor dit optreden geïnstalleerde catwalk. Ook zorgt de gastperformance van zangeres Tsar B in het voor de speelfilm Black opgenomen duet Back To Black (van Amy Winehouse) voor een welkome afwisseling. Publiek blij, Max blij, Chokri en Eppo blij, iedereen blij. Het met veel extra veiligheidsmaatregelen georganiseerde Pukkelpop 2016 gaat als geslaagd de boeken in. Angst mag ook nooit regeren. Volgend jaar dus wederom massaal naar Hasselt!

Door: Willem Jongeneelen en Anneke Jongeneelen / Fotografie Marke Tentster

Gezien: 20 augustus 2016, Pukkelpop, Kiewit, Hasselt (B)