Britpop en Nederland is een wat lastige combinatie. Oké, de gebroeders Gallagher worden ook hier op handen gedragen, maar Blur speelde vorig jaar een reünieshow voor die-hards in een matig gevuld en matig enthousiast Ziggo Dome. Pulp, de nummer drie van de Grote Vier, krijgt de AFAS Live vanavond ook niet vol, voor nochtans zijn eerste show in ons land in 23 jaar. Aan enthousiasme is echter geen gebrek als het optreden eenmaal begint, want de band verkeert in bloedvorm.

Fotografie Bert Treep

Op het statige rode gordijn dat voor het podium hangt wordt, zodra de lichten dimmen, een inleidende tekst geprojecteerd met de boodschap dat dit een avond is die we nog de rest van ons leven zullen herinneren. Een beetje pompeus, maar zodra het gordijn opengaat en Jarvis Cocker en zijn band beginnen aan een fantastische uitvoering van I Spy wijst alles erop dat er wel eens een kern van waarheid in deze boodschap kan zitten.

De podium-aankleding alleen is al memorabel: we zien een gigantische trap, met links een hele strijkers-sectie en in het midden van de bovenste trede een rijzend platform waarop Cocker halverwege het intro verschijnt. De frontman geeft een paar nummers later aan dat hij het af en toe even rustig aan moet doen om geen hartaanval te krijgen, maar voor het gros van het optreden stuitert hij de trap op en af.

We zijn nog geen tien minuten onderweg wanneer Disco 2000 uit de speakers knalt en een confettiregen over de zaal neerdaalt. Dan heeft Pulp helemaal aan het begin van de set al een groter gevoel van euforie gecreëerd dan veel bands lukt in een heel optreden. Enkel bij het tweeluik Weeds en Weeds II (The Origin Of The Species) verslapt de aandacht een klein beetje, maar verder houdt de band dit hoge niveau moeiteloos ruim anderhalf uur vol.

Deze tweede reünie-tour, onder de noemer This Is What We Do For An Encore, begon vorig jaar zomer, maar de klad is er nog geenszins ingekropen. Cocker is zoals altijd uitermate charismatisch, maar ook enorm bezield en energiek. De uitroep tot een revolutie in het refrein van Mis-Shapes klinkt nog even wanhopig en hartstochtelijk als in 1995 op het album.

De rest van de band moet het niet van het grote gebaar hebben, maar speelt wel enorm strak. Zo klinkt het heerlijke Pink Glove vanavond een stuk swingender dan de originele versie. Ook de strijkers zijn een meerwaarde, vooral tijdens de intro van This Is Hardcore, dat in deze uitvoering nog meer klinkt als een James Bond-theme.

Tijdens Sorted For E’s & Wizz, een schets van een illegale jaren 90 rave, hebben alle strijkers opeens een bucket hat op en maken ze een ongoddelijk kabaal met een arsenaal aan toeters en andere instrumenten. Want ja, er valt ook voldoende te lachen vanavond, maar dat gaat nooit ten koste van de muzikale euforie die de band neerzet.

Daar komt namelijk geen einde aan. Uiteindelijk zelfs letterlijk, want na de gedoodverfde afsluiter Common People is een kwart van de zaal al halverwege de uitgang als de band nog een tweede toegift (met Joyriders en Glory Days) inzet. Anderhalf uur lang laat Pulp hier een dwarsdoorsnede van een van de beste oeuvres uit de Britpop horen, uitgevoerd met het enthousiasme van een band die net begint, maar de vakkundigheid van een band die al jaren meedraait.

Wat we vanavond in ieder geval niet zagen, was een band die om cynische redenen nog maar eens de podia betreedt om nog wat extra geld op de bankrekening zetten. Deze toegift op de carrière van Pulp was uitermate vitaal en – inderdaad – een optreden om nooit te vergeten.

Gezien: 24 mei 2024 in AFAS Live, Amsterdam

Nieuwsbrief

Laat hier je mailadres achter en wij houden je op de hoogte met recensies, interviews en concertverslagen en hebben geregeld mooie winacties. Elke vrijdag in je mailbox!