Een beetje vreemd is het wel: een kerk vol stoelen voor een concert van mensen die vooral bekend zijn als zanger – of in het geval van Andriano als bassist – van een punkrockband. En dat er superveel lichten aanblijven helpt ook niet echt. Natuurlijk, de locatie is prachtig en voor een akoestisch concert is het niet zo gek om stoeltjes neer te zetten, maar toch… echt punk is het niet. Gelukkig maken de vier, aangevuld met violist Jon Gaunt en contrabassist Joe Ginsberg, alles goed. Als eerste spelen ze met z’n allen Nomad By Fate van Chuck Ragan. Wat daarna volgt is een drie uur durend akoestisch folkpunkconcert vol hoogtepunten. Het eerste hoogtepunt al na tien minuten: een geweldige uitvoering van Great Expectations van The Gaslight Anthem.

Na de eerste nummers samen is het de beurt aan Dave Hause. Zijn band The Loved Ones mag dan de onbekendste van de vier zijn, Hause is een zanger van formaat. En bovendien blijven zijn liedjes in akoestische vorm prima overeind. Meeste indruk maakt C’Mon Kid, een solonummer van de zanger, dat hij vanavond samen met Dan Andriano speelt. Want dat is de kracht van dit optreden: iedereen loopt bij elkaar het podium op, pakt een gitaar, een banjo of een microfoon en doet een stukje mee. Zo speelt Hause ook Trusty Chords van Hot Water Music, met Ragan op de banjo.

Eerlijk is eerlijk, er zitten ook kleine inkakmomentjes in de show, het geluid is niet heel erg goed en niet alle nummers zijn even bekend. Maar als Andriano dan samen met Hause een puntgave uitvoering van Emma (van Alkaline Trio) brengt, ben je dat zo weer vergeten. Initiator Chuck Ragan wordt veelvuldig door vooral Hause en Andriano in het zonnetje gezet en maakt zijn status waar met zijn deel, waarin hij veel nummers van zijn laatste soloalbums laat horen. Niet heel verrassend, die nummers zijn namelijk al akoestisch op cd verschenen, wel steengoed.

Toch is niet Chuck, maar Brian Fallon de absolute ster van de avond. Niet eens omdat hij beter speelt dan de anderen, maar simpelweg omdat zijn nummers bij het publiek het bekendst zijn. Tot onze grote vreugde heeft Fallon vriend Ian Perkins ook meegenomen en dus krijgen we drie prachtige nummers van The Horrible Crowes: Black Betty & The Moon, Ladykiller en Crush. Luidkeels meegezongen wordt er met The Patient Ferris Wheel en Here’s Looking At You, Kid van Gaslight en de wat oudere fan van die band wordt beloond met Señor And The Queen en Blue Jeans & White T-Shirts.

Als het hele podium tenslotte weer vol staat, begint de grote finale met American Slang, wederom van The Gaslight Anthem, gevolgd door onder meer Got Some van Pearl Jam en The ’59 Sound. Al met al is het een memorabele avond in De Duif. De drie uur vliegen werkelijk om en kleine inzinkingen daargelaten hebben de zes muzikanten de valkuilen van zo’n lang, akoestisch optreden handig weten te omzeilen. Als het aan ons ligt komt Ragan volgend jaar weer met drie andere muzikale vrienden naar Amsterdam. We hebben nog wel wat suggesties voor hem.

Fotografie: Niels Vinck

Gezien 4 oktober 2011, De Duif, Amsterdam