Wanneer de set van Lankum op Roadburn op zijn einde loopt, verbaast multi-instrumentalist Daragh Lynch zich: ‘Ongelofelijk dat zoveel van jullie zo stil naar ons kunnen luisteren.’ Het publiek in de volgepakte Main Stage van 013 is inderdaad zeldzaam geconcentreerd, maar zo gek is dat niet. De muziek van Lankum grijpt je bij de kladden en laat je niet los, zeker niet in zo’n waanzinnige uitvoering als vanavond.

Fotografie Niels Vinck

Lankum had in 2020 al op Roadburn moeten staan, maar dat ging vanwege bekende redenen niet door. Ergens een geluk bij een ongeluk, want nu maakt de Ierse folkband hier zijn Roadburn-debuut met False Lankum op zak. Dat vorig jaar verschenen album werd alom bejubeld en schopte het zelfs tot de tweede plek OOR’s Eindlijst 2023. Het zette de band in een stroomversnelling. Een die ook in ons land voelbaar is, want deze show is al de vierde keer dat Lankum in Nederland te zien is sinds dat album uitkwam. Overdaad kan schaden, maar in het geval van Lankum is daar absoluut nog geen sprake van.

De band trapt af met zijn interpretatie van de klassieke traditional The Wild Rover, die de zaal tien minuten lang in vervoering brengt. De podium-opstelling werkt meteen innemend. De vier primaire bandleden zitten op een rijtje vooraan het podium, ieder met een hele rits aan instrumenten bij de hand. Achter hen, enigszins verdekt opgesteld, zit tourlid en drummer John Dermody achter een behoorlijk kolossaal drumstel, waarvan je iedere slag tot in je tenen voelt. Zo komt de gejaagde tweede helft van het verhalende The New York Trader live nog harder binnen dan op plaat.

Tijdens de nummers hangt er een drukkende, haast plechtige sfeer in de zaal, maar tussen de nummers door is het hartstikke gezellig. Vooral Ian Lynch – links op het podium, soms lead-vocalist – heeft de lachers op zijn hand. Zo vertelt hij erg kleurrijk hoe Sting in een pub de band persoonlijk een compliment gegeven zou hebben over hun cover van zijn We Work The Black Seam, die vanavond ook voorbij komt. Met hoe los de sfeer op het podium ook is, het extra indrukwekkend hoe gedreven en intens de band vervolgens weer te werk gaat.

Zo spreekt Radie Peat het ene moment met een glimlach het publiek toe, enkele secondes later gaat ze volledig op in de ijzige zang van het machtige Go Dig My Grave. Wie zich nog afvroeg waarom een folkband op dit festival geprogrammeerd staat, heeft sowieso niet op opgelet, maar de minutenlange, ijzingwekkende drone die dat nummer afsluit geeft in ieder geval duidelijk antwoord. De daaropvolgende instrumentale afsluiter Bear Creek begint als een zelfde soort dreigende mars, maar neemt halverwege een veel vrolijkere afslag en geeft daarmee perfect de twee kanten van de band weer. Een uiterst passend einde voor een fantastische show.

Gezien: Roadburn, zaterdag 19:30 uur in 013.