In de publiciteit rond de optredens van Robert Plant gaat het vaak over de vrije, ongedwongen manier waarop hij zijn carrière na Led Zeppelin heeft vormgegeven. Toch zet Saving Grace in Carré een heel ander talent van Plant centraal en, nee, dat heeft niets met de slijtvaste stembanden van de 76-jarige zanger te maken.

Fotografie Willem Schalekamp

Als Robert Plant in zijn werk met Alison Krauss, The Strange Sensation, Priory of Brion, Band Of Joy en The Sensational Space Shifters iets duidelijk maakt, dan is het wel zijn weerstand om aan het traditionele imago van rocklegende te voldoen. Door de release van de fraaie Becoming Led Zeppelin-documentaire werd ‘Percy’ met frisse tegenzin recentelijk naar dat legendarische verleden terug geslingerd, maar inmiddels kan de aandacht weer volledig op het hier en nu.

Dat doet hij met Saving Grace, een semi-akoestische band van jonge, talentvolle Britten uit de regio Birmingham, die na een intieme try-out in 2018 het jaar daarop werd opgericht. De meeste aandacht gaat uit naar zangeres Suzi Dian (artiestennaam van Suzanne Dingle) die eerder bij Roadhouse, Suzi And The Backbeats en de Jasper Carrott band te horen was. In Carré worden Suzi Dian en Robert Plant bijgestaan door Dian’s echtgenoot Oli Jefferson (drums, percussie), Tony Kelsey (gitaar), Matt Worley (banjo, mandoline, gitaar) en Barney ‘Duotone’ Morse-Brown (cello).

In een bevlogen en gepassioneerd optreden, horen we de afwisselend volle of breekbare vocalen van Suzi Dian; soms solo, maar veel vaker in duet met Robert Plant die, natuurlijk minder uitbundig dan in de Led Zep-tijd, nog altijd weet te boeien met zijn karakteristieke, bezwerende en doorleefde vocalen. Plant’s kenmerkende uithalen zijn er zeker, echter spaarzaam en goed gedoseerd. Het dynamische samenspel tussen banjo, mandoline en gitaar zorgt in combinatie met een avontuurlijke ritmesectie voor de kleurrijke en afwisselende ondersteuning waarmee de avond naar grote hoogte wordt getild. Een avond vol melancholieke, mysterieuze, ontroerende en uitbundige momenten.

En dan de set. Die bevat een eclectische mix van obscure traditionals, covers, solowerk en Led Zeppelin-songs. Zo is The Cuckoo in de jaren zeventig al eens door Rory Gallagher opgenomen en stamt Blind Willie Johnson’s versie van The Soul Of A Man uit 1930. Mooi dat we hier, naast een sterk zingende Matt Worley, ook Plant op harmonica te horen krijgen.

Tijdens de introductie van Moby Grape’s It’s A Beautiful Day Today herinnert de gastheer met onderkoelde Britse humor hoe hij thuis in Wolverhampton naar The Incredible String Band luisterde en dacht: what the fuck! Het was het begin van een muzikale ontdekkingstocht die hem op het spoor van veel ‘nieuwe’ bands zette, waarbij hij grappend ook Golden Earring aanhaalt (met wie hij ooit hetzelfde management deelde).

In Everybody’s Song van Low, schroeft Saving Grace het volume op. Iets wat ze best vaker hadden mogen doen. Plant meldt dat dit nummer op een nieuw album staat dat ‘beslist nog deze eeuw zal verschijnen’. Ook Neil Young’s For The Turnstiles, Los Lobos’ Angel Dance, Orphan Girl van Gillian Welch en de, van oorsprong Britse traditional I Never Will Marry (o.a. Pete Seeger en Linda Ronstadt) komen voorbij. Uit Plant’s solocatalogus wordt alleen Down To The Sea van Fate Of Nations (1993) geplukt, waarbij Dian de accordeon omhangt. Iets wat ze regelmatig heel verdienstelijk zal herhalen.

De onvermijdelijke Led Zeppelin-selectie bestaat uit fraaie bewerkingen van Four Sticks, Friends, The Rain Song en Gallows Pole, de in 1939 door Lead Belly opgenomen original over racisme in het Amerikaanse zuiden. Tijdens die intense toegift, inclusief fragmenten Black Dog, brengt Plant met een vette knipoog even de rockster terug die zijn publiek weer net zo genadeloos om zijn vinger windt.

Robert Plant is en blijft een charismatische frontman. Een muzikale spons die jonge talenten graag een podium biedt. Vanavond legt hij met Saving Grace als geen ander de verbinding tussen generaties, stijlen, stromingen en culturen. Delta blues, bluegrass, westcoast, Keltische folk, americana, Noord-Afrikaanse en oosterse invloeden en de ruige blues- en hardrock waar het in 1968 allemaal mee begon; Robert Plant is de gids die met ons onzichtbare paden bewandelt. Met bescheiden, subtiele hints en een authentiek kompas brengt hij een wereld in kaart waar grenzen verdwijnen en de tijd vervaagt.

Gezien: 6 mei 2025 in Carré, Amsterdam