Het zand is uit de schoenen geschud, de doortocht naar Nederland gemaakt: Rock Werchter zit er weer op. We renden van The Slope naar het hoofdpodium, waren getuigen van de doop van de nieuwe Barn en Klub C en zagen heel, héél veel acts in vier dagen tijd. Dit viel ons op.

Fotografie Shali Blok

Na het rode kruizen-debacle bij de tenten van vorig jaar ging de organisatie door het stof en beloofde beterschap. En zo geschiedde: de vernieuwde The Barn en Klub C, met ruimte voor respectievelijk twintig- en tienduizend bezoekers, maakten een metamorfose door. Met succes: de voorkant van beide tenten is opengebroken en er zijn schermen aan de voorzijde geplaatst, waardoor het publiek ook buiten de tent mee kan kijken.

Puntje van kritiek: door de voorkant sijpelt ook wat daglicht in de tenten, wat de sfeer niet helemaal ten goede komt. Dat namen we echter graag voor lief om mee te kunnen kijken met de shows van dEUS en Froukje. En ook de losgeslagen flashmob van oppernerd-in-onderbroek Marc Rebillet in een Klub C die uit zijn voegen barstte, hadden we niet willen missen – wat was dat? Een moment dat ongetwijfeld in een antropologische masterscriptie bestudeerd zal worden, zoals het optreden van Fred Again.. van vorig jaar.

Die tenten van arenaformaat blijven prachtig. De barokpop van hypeband The Last Dinner Party kwam helemaal tot zijn recht in de semi-duisternis, met frontvrouw Abigail Morris die als een tragisch-romantische Brontë-protagonist de show stal. Headliner van de toekomst? Wie weet.

Verstilling in de menigte

Het was op momenten druk. De donderdag – met headliner Lenny Kravitz – had de twijfelachtige eer om te enige dag te zijn die niet helemaal uitverkocht was. Zelfs ‘onze’ prinses der alternatieve pop, Eefje de Visser, kon de gloednieuwe betonnen Barn niet helemaal vullen. Vol bewondering sprak ze over de mensenmassa voor haar, volgens Eefje het grootste publiek waar ze ooit voor speelde.

De tegenwoordig in Gent woonachtige Nederlandse regeerde de aanwezige toeschouwers met zachte hand, zo ontspannen en vol zelfvertrouwen stond ze op het podium. Tijdens Zwarte Zon overheerste de verstilling, maar Eefje wist tijdens goed gekozen momenten, zoals in de nieuwe song Vlammen, haar innerlijke popster los te laten. Met een speciale rol voor haar achtergronddanseressen, die Eefje subtiel en sterk begeleidden met choreografieën. Superlatieven te over.

Nog zo’n koningin der verstilling was PJ Harvey, die eerder al hoge ogen gooide op Best Kept Secret. Ook op Werchter speelde ze godin van het licht en rockduivel inéén, met zowel haar rockende als meer poëtische werk op de setlist. Nog zo’n BKS-topper die ook op Werchter de show stal: de broeierige shoegaze van Slowdive, dat je het beste met je hoofd gebogen en je ogen dicht tot je moest laten komen.

Vooral tijdens zaterdag en zondag (Foo-dag) verzamelde zich al een grote mensenmenigte voor de Main Stage die alsmaar drukker werd. Maar ook hier een groot compliment voor de organisatie: alles werd in goede banen geleid, de vrijwilligers deden hun werk met een grote glimlach en de weide lag er prachtig bij, geholpen door een berg zand. Vlak voor het festival waren er door regenval problemen met de parkeerplaatsen, maar dat is tijdig opgelost door te focussen op busvervoer en fietsen.

Gedurfde mix

De line-up dit jaar leek een mix van Down The Rabbit Hole, Pinkpop en zelfs Glastonbury, met ruimte voor nostalgische acts, pop en alternatievere pareltjes. Waar collega-festival Pinkpop krampachtig jonge bezoekers probeert binnen te hengelen door eendagsvliegen van TikTok te boeken, zet Werchter in op artiesten die ook de muziekpurist kunnen bekoren.

Maar aan de gedurfdere boekingen zit ook een keerzijde: de Barn kwam met moeite vol voor de topoptredens van onder andere popkameleon Janelle Monáe, bleef zelfs akelig leeg bij Sampha en de discorevival van Jessie Ware.

Buiten op het hoofdpodium trokken poppunkers Sum 41 en Avril Lavigne juist wél een groot publiek. Zijn sommige artiesten té optimistisch in een te grote tent geprogrammeerd, of heeft het publiek op Rock Werchter gewoonweg meer zin om te rocken op herkenbare nostalgie dan in het ontdekken van nieuwere acts. En trouwens, wat deed Khruangbin daar als subheadliner op de Main Stage?

Ook spelend voor een volle bak of weide: The Hives stichtten op de donderdag een subtiel vuurtje op het hoofdpodium (als je niet moest grimassen om de gespeelde egotripperij van frontman Almqvist) en was Johnny Marr als een trotse oude leeuw die zijn tanden waar nodig liet zien.

De Britrocker pur sang wist het publiek (dat niet zo stiekem vooral voor nummers van The Smiths kwam) wat klapmomentjes te ontfutselen tot ze kregen waar ze voor kwamen: There Is A Light That Never Goes Out. Inmiddels klassieke festivalacts die ook de goede kant van de herkenbaarheidsmeter opsloegen waren Snow Patrol en de set van Michael Kiwanuka.

Yard Act, in eerste instantie de vervanger van Bad Omens, opende de Klub C op de vrijdag met verve. De band balanceerde perfect op het randje van postpunk voor mensen met een midlifecrisis en fatalistische indie. En ook IDLES verdient een SHOUT-OUT! – in kapitalen en uitroepteken, zoals Joe Talbot het gewild zou hebben. Volksmenner Talbot transporteerde ons door een versie van All I Want For Christmas naar een bizar parellel universum waar alleen hij regeert met moshpits en meebrullers.

Pop versus rock

Rock Werchter had dit jaar zoals bijna alle Europese festivals moeite om grote headliners te vinden – niet voor niets gingen de dagfestivals TW Classic en Werchter Boutique dit jaar niet door. Het leverde voor het festival wel ruimte op om een bijzondere verjongingsslag toe te passen: twee van de vier headliners hebben nooit zo hoog op het affiche gestaan.

Voor het eerst in lange tijd had Werchter een popafsluiter in de vorm van Dua Lipa. Vloeken in de kerk voor de rockpuristen, maar als slotstuk van een zaterdag die in het teken stond van de betere pop, werkte het optreden van de Britse verrassend goed, al leunde haar show wel erg op het succes van haar vorige Future Nostalgia Tour.

Lenny Kravitz liet de weide liefde voelen, maar verloor de focus met een – we hebben het gecheckt – bijna achttien minuten uitgesponnen versie van Let Love Rule. De jonkies van Måneskin toonden lef, maar verdronken echter in een rommelige, te korte setlist. De enige headliner die het publiek compleet kon overrompelen waren de Foo Fighters met een good old rockshow. Oude glorie werkt dus wel.

Festivalmagie

Rock Werchter 2024 kan de boeken in als een degelijke editie, met een goed gebalanceerd programma, van rock tot pop en van headliner tot Slope-band, maar met weinig échte vijfsterrenmomenten. Pure nostalgie leek het vaker te winnen van de ingewikkeldere acts. Het publiek was enthousiast en uitbundig, maar écht magische Werchter-momenten – we noemen Spider-Man op het podium bij een losgeslagen Josh Homme – ontbraken een beetje. Volgend jaar, als het festival de magische leeftijd van 50 jaar bereikt, gaat dat ongetwijfeld goedkomen.

Gezien: 4 t/m 7 juli in Werchter (BE)