In 1974 vertrok Rod Stewart uit het repetitielokaal van The Faces om er nooit meer terug te keren. Hij waagde de oversteek naar de Verenigde Staten, van waar hij uitgroeide tot één van de grootste rocksterren van de jaren zeventig en tachtig. Nu, vijftig jaar later, trekt hij nog één keer de wereld over om afscheid te nemen van zijn grote schare volgers. Woensdag zwaaiden zijn Nederlandse fans hem uit in de Ziggo Dome.
Fotografie Paul Barendregt
Grafdelver, stratenmaker, postbezorger, voetballer: Rod Stewart was een gevalletje twaalf ambachten, dertien ongelukken voordat hij beroemd werd. Professioneel nagelvijler was misschien ook nog wel iets voor hem geweest. Want als Rod Stewart ergens goed in was, dan was het wel polijsten. Waar hij ooit begon als rauwe en opwindende rock en roll-zanger bij The Jeff Beck Group en The Faces, daar werd hij later meer en meer een gladde, zoetgevooisde crooner.
Werd zijn muziek naarmate de tijd verstreek steeds minder spannend; buiten het podium bleef Stewart lange tijd het archetype rockster. Larger than life, puissant rijk en berucht om zijn vele escapades met vrouwelijk schoon (hij zou met meer dan duizend dames de lakens hebben gedeeld). Tegenwoordig worden zulke buitenissigheden toch veelal verfoeid en worden sommige artiesten – terecht – zelfs vervolgd als ze hun boekje te buiten gaan. Vijftig jaar geleden werd dergelijke decadentie toch vooral gezien als ‘ondeugend’. Some guys have all the luck, nietwaar?
Een beetje stout is Rod Stewart nog altijd, met zijn loszittende blousje met net dat ene knoopje te veel open. Of wanneer hij met gespeeld aplomb aankondigt dat hij nu toch echt zijn jas gaat uitdoen. Of wanneer hij zijn hand op het bovenbeen legt van een van zijn hoogblonde achtergrondzangeressen annex showdanseressen. Of als hij zegt dat hij vroeger – ‘and that was many years ago’ – veel van seks hield. Het is allemaal onschuldig, met een knipoog, passend bij het charme-offensief waarmee Stewart vanaf de eerste minuut de Ziggo Dome platwalst.
Dat charisma weet hij muzikaal gezien niet direct te matchen. Tijdens opener Addicted To Love (cover van Robert Palmer) is het behelpen geblazen; Rod piept en kraakt en is nauwelijks te verstaan. Maar van song tot song klinkt de zanger steeds beter. Halverwege de set ligt Stewart vocaal op stoom, waarna een prachtige versie van klassieker Maggie May volgt. Ook de cover van I’d Rather Go Blind (Etta James) is erg mooi.
Rod heeft twee uur voor zijn afscheidsshow in Amsterdam uitgetrokken. En dat is erg lang voor een 79-jarige. Dus gaat Stewart enkele keren van het podium af om even bij te tanken en een nieuwe outfit aan te trekken. Die momenten worden ingevuld door zijn zingende blondines die het publiek obligate en veel te lang gerekte uitvoeringen voorschotelen van uitgekauwde evergreens als Proud Mary en Lady Marmalade.
Overigens zijn de covers oververtegenwoordigd: waarom It’s A Heartache (Bonnie Tyler) en Having A Party (Sam Cooke) spelen, als je ook nog ‘eigen’ hits als Baby Jane of You’re In My Heart achter de hand hebt? Of een vergeten klassieker als The Killing Of Georgie (Part I & II), van A Night On The Town, misschien wel het beste album dat Stewart ooit maakte?
Muzikaal verrast Rod niet meer. Opmerkelijk zijn wel de twee ‘politieke’ momenten die hij in show heeft ingebouwd. Zo wordt Rhythm Of My Heart opgedragen aan het Oekraïense volk en vergezeld van beelden van soldaten, ontheemde kinderen en president Zelensky. People Get Ready – jawel, een cover van The Impressions – wordt een eerbetoon aan Martin Luther King en de Civil Rights Movement uit de late jaren zestig van de vorige eeuw.
De maatschappelijke betrokkenheid van Rod Stewart verwatert vervolgens weer net zo snel als de blonde spoeling in diens haar, wanneer de zanger direct weer terugschiet in de croonerstand, voor een uitvoering van Have I Told You Lately; de Van Morrison-evergreen waarmee Stewart in 1991 een hit scoorde. Geëngageerd zwijmelen.
Wie naar de afscheidsshow van Rod Stewart kwam met de verwachting dat de oude baas als laatste rondje nog een keertje écht zou verrassen of ontroeren, is na afloop teleurgesteld de Ziggo Dome uitgelopen. Rod Stewart was op deze avond namelijk zijn ultieme, afgevijlde zelf: charmant, innemend en heerlijk hees, maar ook ouderwets, voorspelbaar en een tikkeltje saai.
Gezien: 12 juni 2024 in Ziggo Dome, Amsterdam
Tip!
Bestel de OOR Recensiebijbel met het beste, scherpste, mooiste en meest lezenswaardige uit een halve eeuw OOR, gedestilleerd uit vele tienduizenden albumrecensies. Ga naar de shop.
