'I'm running on empty, the late nights and the long drives start to get to me', zingt frontman Dan Campbell van The Wonder Years tijdens de toegift. Zijn band heeft net een uur in een goed volle Tivoli De Helling gespeeld en de tekst uit Came Out Swinging (2011 . . .

Het is de eerste Europese toer van het zestal sinds het verschijnen van vijfde studioalbum No Closer To Heaven (2015). En dus de eerste kans om prijsnummers Cigarettes & Saints – ondanks z’n stemproblemen prachtig gezongen door Campbell – en Cardinals te horen. Vooral die laatste blijkt ook in Utrecht tot de favorieten te behoren. Het fanatieke voorste deel van het publiek zorgt er bovendien voor dat de band er zelf ook lol in begint te krijgen. Ondanks dat Campbell meer zang dan anders over moet laten aan een van z’n gitaristen – en soms proestend op het podium staat – wordt zijn stem naarmate de show vordert gelukkig wat beter. Bovendien kan hij z’n microfoon als ie het even niet meer trekt gewoon de zaal in houden.

The Wonder Years blijken namelijk ook in Nederland aan populariteit te hebben gewonnen. In 2014 stond de band ook in deze zaal, toen voor een stuk minder mensen. Of het nou door het uitstekende vijfde album komt, of door de aantrekkende populariteit van poppunk in het algemeen, The Wonder Years geven vanavond naar eigen zeggen hun grootste headlineshow in Europa. Tenminste, dat zou zo maar kunnen, vertelt Campbell. Dat de zalen in UK stukken groter zijn vergeten we maar even. Die fuckers horen straks toch niet meer bij Europa. Hoe dan ook, poppunk is aan z’n zoveelste comeback bezig. Zelfs een dertien-in-een-dozijn band als Trash Boat, die vanavond een van de twee supports is, heeft redelijk wat fans in Utrecht. In Nederland hebben we natuurlijk Call It Off en ook The 101’s hebben deze week een uitstekende single uitgebracht.

Goed, terug naar De Helling, waar The Wonder Years een mooie dwarsdoorsnee van oud (I Don’t Like Who I Was Then, Washington Square Park, Don’t Let Me Cave In) en nieuwer (A Song For Patsy Cline) werk spelen en zo de subtiele verandering in sound door de jaren heen laten horen. Veel poppunkbands mogen dan hetzelfde klinken, The Wonder Years zijn echt wezenlijk anders. Komt voor een groot deel door de directe, verhalende en ja, volwassen (bah) teksten van Campbell die het niveau van de gemiddelde punktekst met gemak omhoog trekken, maar ook muzikaal doen de heren uit Philadelphia dingen waar de gemiddelde indieband nog een puntje aan kan zuigen.

Tegen het einde is de band helemaal in z’n element. Campbell heeft z’n jasje uitgetrokken, gitarist Matt Brasch neemt met gemak wat extra vocalen voor z’n rekening en als een nummer even geen drie gitaristen nodig heeft, zorgt hij voor wat extra percussie of pakt collega-gitarist Nick Steinborn z’n keyboard erbij. Als er na een uur met het geweldige Passing Through a Screen Door een einde komt aan de reguliere set, hebben we gewoon weer een mooie avond gehad. Dat de zes slechts één toegift spelen, vergeven we ze maar. The Wonder Years zijn met gemakt de beste poppunkband sinds The Get Up Kids. Zelfs een griepje kan daar niks aan veranderen.

Fotografie: Tim van Veen

Gezien: 9 februari 2017, Tivoli De Helling, Utrecht