‘Sneu, somber en liefdeloos’ en ‘halverwege de zit ben je het gemijmer van dit mannetje spuugzat’. Conclusie: ‘de ongezelligste popplaat van het jaar.’ Ja, ik schreef het vorig jaar echt over The Thrill Of It All, het tweede album van mannetjes-Adele Sam Smith. Na me vanavond ontzettend te hebben vermaakt tijdens zijn concert in de Ziggo Dome beluisterde ik het werkje nog eens. En nog steeds bezoek ik liever de begrafenis van een willekeurige joviale bargast dan dat ik me nog eens door deze Britse motregen laat weken. Net als Ed Sheeran is ook Sam Smith blijkbaar een popzanger die je live moet zien.
Op het podium blijkt de 25-jarige Londenaar in de eerste plaats namelijk een super charmante knul. Hoewel zijn songs vrijwel uitsluitend gaan over de talloze keren dat zijn hart uit zijn borstkas werd gerukt, op de grond werd gesmeten en voor zijn ogen werd platgetrapt, afgebrand en door honden werd verscheurd, is Sam niet de sombere of boze knul die hij op plaat lijkt. Nee, in levende lijve is de Brit een zachtaardige goedzak in een zalmroze maatpak. Hij is het type man dat je aan je oma wilt voorstellen, zelf al is ‘ie je vriendje niet. Kan ze ‘m lekker in z’n wangetjes knijpen. Echt een schatje! Niet voor niets wordt Smith steeds vergeleken met Adele. Het zijn beiden natuurlijke knuffeldieren die je graag in je armen sluit.
In tegenstelling tot Adele maakt Smith geen misbruik van zijn natuurlijke charme. Zijn show lijkt niet op een talkshow met wat liedjes erbij, maar telt meer dan twintig songs, die allen op een lekker tempo in pakweg anderhalf uur speeltijd passen. Over de sneue stemming van negentig procent van Sams werk is nagedacht. Na een zielig liefdesliedje volgt een vlottere single, na een bombastisch dramastuk volgt een luchtige cover. Tuurlijk, Smith zingt vanavond ál zijn droevige nummertjes. Too Good At Goodbyes, I’m Not The Only One, Burning. Maar door ze steeds af te wisselen met gezelligere liedjes, verzuipt hij zijn publiek nooit in tranen. Daarnaast speelt ook hier de charme van de man een grote rol. Hij brengt zijn zwaarste songs met alle dramatiek die je verwacht, maar gaat vervolgens heel makkelijk over op een overtuigend positieve soulcover of één van zijn hits met Disclosure. Ook toont Smith veel humor en zelfspot, zonder té leuk uit de hoek te willen komen. ‘That was dramatic’, zucht hij met een grijns na James Bond-song Writing’s On The Wall.
Dat we bij dit nummer een volledig orkest uit de luidsprekers horen blazen terwijl er maar één toetsenist op het podium zit, zou nogal lachwekkend moeten zijn. Dat de basgitaar van de bassist volgens mij niet eens ingeplugd is ook. Dat de kwaliteit van de songs, zowel tekstueel als productioneel, ook verre van geweldig is, zou meer op moeten vallen. Sam Smiths team jat immers alles wat los en vast zit. Midnight Train leent z’n gitaartjes van Creep en van iedere spin van Stay With Me gaat reeds een flinke duit naar het nalatenschap van Tom Petty. Tevens zijn de ‘originele’ liedjes van Smith allesbehalve tijdloze songs. Het is allemaal erg gewoontjes, de muziek van deze knul. Een typische, inwisselbare Sky Radio-artiest, zou ik willen zeggen. Ware het niet dat Smith, naast zijn charmes, over nóg één bijzonder wapen beschikt.
En dan heb ik het natuurlijk over zijn stem. Een veelzijdig en krachtig en ‘genderloos’ geluid met een waanzinnig bereik. In tegenstelling tot menig andere popvocalist heeft Smith ‘m ook echt perfect onder controle. Aan verschrikkelijke The Voice-tafereeltjes, zoals irritante adlibs en overdreven uithalen, doet hij niet. Hij zingt zijn suffe teksten vol gevoel, troeft qua soulvolheid zelfs zijn vier zwarte koorzangers af, en maakt van matige liedjes met bijeengeschraapte melodietjes zo toch iets heel erg moois. Uiteindelijk vat deze show perfect samen wat Sam Smith nu is: een schat van een vent met een dijk van een stem.
(Foto uit archief)
Gezien: 2 mei 2018, Ziggo Dome, Amsterdam
