Billy Talent is een emoband. Dat vindt de media en dus is het zo. Punt. De Canadezen schudden dit stigma vanavond al na één nummer van zich af. Hier staat een geoliede rockband te spelen, eentje met een uniek geluid, een hyperactieve zanger en een stoicijnse maar daarom niet minder . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Toch knap, dat een band die in Nederland redelijk onder de radar opereert met gemak de grote zaal van De Melkweg uitverkoopt. Hun optreden op Pinkpop zal ongetwijfeld hebben geholpen. De laatste plaat van de Canadezen daarentegen kan niet geholpen hebben. Billy Talent III is namelijk een draak van een plaat. Gek genoeg werken de meeste nummers van dit slappe schijfje op het podium wel. Kwestie van extra energie.
Opener Devil In A Midnight Mass is het begin van een meezingfeest. Regelmatig houdt zanger Benjamin Kowalewicz zijn microfoon naar de zaal. Het publiek heeft echter geen enkele aansporing nodig: de tekst zit er wel in. Billy Talent houdt de vaart in show. Niets geen irritant rocksterren gedrag, geen vervelende verhaaltjes of slijmerijen. Nee, gewoon één keer ‘We missed you Amsterdam’ en dan weer gaan.
De overstuurde stem van zijn zanger is natuurljk de grootste troef van Billy Talent. Je haat het of je houd er van. Nadeel van zijn hoge schreeuwstem is dat deze Kowalewicz nog wel eens in steek wil laten. Zeker bij de lange uithalen is de zanger soms nauwelijks verstaanbaar. Het is te danken aan de uitstekende backing vocals van gitarist Ian D’Sa dat de groep op zulke momenten overeind blijft.
Het eerste deel van de show is een feest der herkenning. Vooral de nummers van Billy Talent II krijgen een warm onthaal en worden woord voor woord door een dansende zaal meegezongen. Gitarist D’Sa schudt achteloos de ene na de andere riff uit z’n instrument, Kowalewicz balanceert tijdens Surrender zeker een minuut met een schoen op zijn hoofd en de samenzang krijgt zijn hoogtepunt bij Rusted From The Rain.
Billy Talent stelt vanavond geen enkele fan teleur en zal ook de neutrale toeschouwer hebben overtuigd. Iedereen die buiten hokjes durft te denken ziet dat hier een band aan het werk is die het melodieuze en het emotionele met rauwheid en energie weet te combineren zonder te grote referenties naar het emogenre te maken. Chapeau!
Fotografie: Luuk Denekamp
Gezien: vrijdag 29 januari, Melkweg, Amsterdam
