Wie op woensdag 9 april rond kwart voor tien in de avond nietsvermoedend Paradiso Noord binnenloopt, zou zweren over een Babymetal-concert te zijn gestruikeld. Terwijl een extravert ogende band op het podium op instrumenten staat te raggen, springt een getatoeëerd vrouwtje met een Aziatisch uiterlijk, een kattenkop op iedere borst en een cremewitte basgitaar met nepbonten strap namelijk zomaar het publiek in, waar ze hysterisch lachend door de uitzinnige mensenmassa begint te rennen en springen. Toch is Saya Gray, tot nu toe de grootste popontdekking van dit jaar, niet de frontvrouwe van een hardrock- of metalcollectief. Of nou ja… in ieder geval niet de hele avond lang.

Fotografie door Daniël De Borger

Op papier klinkt het wellicht helemaal niet zo spannend wat deze 29-jarige bassist en zangeres doet. Het is immers 2025; muziekliefhebbers doen in principe niet meer aan hokjesdenken. Werd uw verslaggever als tiener nog weleens uitgelachen, omdat hij tegelijkertijd fan was van Usher, Evanescence èn Rascal Flatts; vandaag de dag is het heel normaal om jezelf de ene avond een bloedneus te beuken in de moshpit bij Blood Incantation en om de volgende dag volledig gemake-upt en bejeweled te giechelen bij een ondeugend dansje van Sabrina Carpenter.

Saya Gray is wat dat betreft een popster die helemaal 2025 is. Ze maakt pop, r&b, hardrock, jazz, country, elektronica en klassiek tegelijkertijd en overgiet die bonte versmelting van genres vaak nog met een lekker subgenresausje of besprenkeld het geheel met een bepaalde bijzondere vocale invalshoek, zoals spoken word. Dat is vandaag de dag allemaal niet per se uniek, ware het niet dat Gray het uniek laat klinken. Geen enkel nummer lijkt op een ander, maar het geheel van Gray’s oeuvre komt desalniettemin als in een Japanse waaier samen. Het patroon van die waaier is creatief, upbeat en funky as fuck.

Tijdens haar eerste show op Nederlandse bodem, in Paradiso Noord dus, al ver voor aanvang stokstijf uitverkocht, blijkt Saya Gray een muzikant waar wijlen Prince ongetwijfeld gek van zou zijn geweest. Ze speelt bas als een beest, zingt als een engel, is een leuke performer die het publiek moeiteloos om haar vingers windt. En ze maakt muziek zonder zich te laten beteugelen door andermans normen of trends. Het ene moment zoeft Gray door Shell (Of A Man), de vliegensvlug getokkelde, country-esque single van haar debuutplaat. Een heerlijk, zonnig popliedje.

De soepele uitvoering verraadt een ervaren liveperformer, en dat klopt ook, want deze voormalige jazzcat heeft al tientallen jaren op de teller in andermans bandjes. Het andere moment betovert Gray blikken met satijnen zwijmelsoul, kiest ze voor pop-op-een-reggaeritme, speelt ze een bassolo die aan Bootsy doet denken of duikt ze elektronische tracks uit haar imposante oeuvre op.

Gray speelt namelijk niet alleen tracks van Saya, haar ijzersterke debuutplaat die in februari verscheen op het label van The 1975’s Matthew Healy. Door slechte ervaringen met platenmaatschappijen bracht de Canadees de laatste jaren albums met demo’s en unreleased tracks in eigen beheer uit. Voor een aantal toeschouwers hebben deze platen een cultstatus, maar voor de meeste toeschouwers is dit onbekend werk. Het gaat er hoe dan ook in als zoete koek.

En da’s ook niet zo gek. Gray’s muziek is met al z’n jazzy uitspattingen en bubbelende elektronica soms behoorlijk weird, maar altijd verrassend toegankelijk. In iedere track zit een catchy element. De zangeres gaat daarnaast altijd uit van het positieve, wat aanstekelijk werkt. ‘Place your knees on the ceiling and the ceiling becomes the floor’, oppert ze in Tooo Loud!, een publieksfavoriet nummer van meesterwerk 19 Masters.

Gray’s band bestaat daarnaast uit topmuzikanten; stuk voor stuk supergetalenteerde muzikanten die lekker op elkaar zijn ingespeeld. Het gehele gezelschap dat vanavond op het podium staat, stond namelijk ook samen met Gray in de studio toen zij haar platen opnam. Maar ook individueel drukken ze hun stempel. Zo spelen gitarist John Mavro en toetsenist Ace G niet alleen maar heerlijke melodieën en machtige solo’s tijdens Saya’s show; ze fungeren beiden ook als voorprogramma, waar ze op eigen kracht indruk maken.

Goede shows ziet uw verslaggever wel vaker. Het gebeurt echter zelden dat je bij een show staat en ervan overtuigd bent dat je naar iets bijzonders staat te kijken. Naar een fonkelende ster waarvan je weet dat deze de komende maanden alleen maar feller zal gaan stralen. Ik maakte het mee bij Janelle Monáe in People’s Palace in 2013. En misschien ook wel bij Lianne La Havas op diezelfde plek in 2015. Tien jaar later heet het nieuwste fenomeen Saya Gray. Gaat dat zien.

Gezien: 9 april in de Tolhuistuin, Amsterdam