Al bijna twee decennia lang deed Sharon Van Etten alles zelf. Liedjes schrijven, albums maken, touren. Het ging haar goed af, zo leek het; van buitenaf was voor niemand te zien dat ze er regelmatig mee worstelde. Zo liep ondertussen haar relatie op de klippen toen ze de kans kreeg om met Nick Cave te touren, een situatie die veel verdriet en wrok met zich meebracht, en tegelijkertijd haar beste werk opleverde: het in 2014 verschenen Are We There is namelijk een van de mooiste albums van deze eeuw. Bovendien bleek het feit dat ze een einzelgänger was, voort te komen uit diepgeworteld jeugdtrauma, zo liet ze eerder dit jaar in interviews optekenen.

Fotografie Willem Schalekamp

Dat inzicht, over die eenzaamheid en problematiek, deed een boel met haar, want opeens besloot ze haar nieuwe werk onder Sharon Van Etten and The Attachment Theory uit te brengen. Samen met (onder andere) een aantal leden uit haar vaste liveband, Devra Hoff en Jorge Balbi, maakte ze haar titelloze nieuwste plaat, waarmee ze een behoefte invulde die ze al jarenlang voelde. Hoe zou het zijn om niet enkel in haar uppie muziek te schrijven, maar er juist (veel meer) haar vertrouwelingen in te betrekken? Wat zou het muzikaal eigenlijk betekenen om écht als een volwaardige band op te treden?

In een stijf uitverkocht Paradiso krijgen we op die vragen in zekere zin een antwoord: zo is er veel ruimte voor synthesizers en gitaren, horen we een wisselwerking tussen oude liedjes en het nieuwe werk van Sharon (en band), en zien we dat ze deze nieuwe insteek ‘gebruikt’ om meer vrijheid te pakken in alles wat ze doen. Er is meer ruimte voor interactie, bijvoorbeeld, hoewel dat zeer ongemakkelijke momenten oplevert als iemand in het publiek continu naar haar blijft schreeuwen, ruzie uitlokt en ze zich er geen raad mee weet. Daarnaast is het jammer dat ze voor deze tour, waarbij ze juist écht het contrast tussen nieuw en oud kan laten zien, een aantal bedenkelijke keuzes heeft gemaakt wat betreft de setlist.

Dat is haar goed recht, zéker gezien het feit dat ze zichzelf opnieuw probeert uit te vinden, maar het feit dat ze haar eerdere werk, zoals Serpents, Love More of het recentere album We’ve Been Going About This All Wrong, vrijwel volledig negeert, leidt ertoe dat het soms een uitdaging is om de aandacht erbij te houden. Eerdere passages in Nederland, zoals die in Bitterzoet, al ruim tien jaar geleden, bleven bij door het feit dat er in de setlist amper een misser te vinden was. Dat is vanavond wel anders, als bijvoorbeeld halverwege de set No One’s Easy To Love klinkt – je kan zo’n niemendalletje nog zo mooi spelen, maar uiteindelijk blijft het toch een aap met een gouden ring.

Op zulke momenten, waar ook het nieuwe I Want You Here tot geschaard mag worden, is het wat gezapig en krijgt Van Etten het niet voor elkaar om het publiek bij de hand te nemen. Tegelijkertijd staat er een boel fraais tegenover, zoals het geweldig gespeelde Trouble, dat wordt opgedragen aan gitaartechnicus Max, wiens schilderkunsten de backdrop van deze tour vormen. Of, vanzelfsprekend, Every Time The Sun Comes Up, dat met deze bredere muzikale invulling inclusief synthesizers, nóg meer binnenkomt.

Zo vloeit de show in feite voortdurend op en neer. Het is geen seconde slecht, natuurlijk niet, want daar heeft Van Etten veel te veel ervaring voor, maar dat deze vernieuwde opstelling nog een beetje onwennig oogt en klinkt, staat buiten kijf. Daardoor krijgt het nieuwe werk op dit moment niet (helemaal) de aandacht die het verdient. Gezien ze letterlijk pas één maand op deze manier aan het touren is, lijkt het een kwestie van tijd gunnen en geduldig wachten. Aankomende zomer speelt de 41-jarige zangeres met haar band in TivoliVredenburg – wedden dat het dan véél beter klinkt?

Gezien: 8 maart 2025 in Paradiso, Amsterdam.