Tijdens deze exclusieve Nederlandse show van de bijbehorende tour, blijkt er eigenlijk weinig veranderd bij Sleater-Kinney. De nieuwe nummers zijn wat meer gepolijst, wat volwassener; het valt op dat een vierde (uiteraard vrouwelijke) instrumentalist vooral bij kersvers materiaal aanschuift voor de finishing touch. Die verfijning ontbreekt (gelukkig) bij oud werk als Jumpers en What’s Mine Is Yours (beide met een gruwelijk stuk noise in het slot) en het hysterische Dig Me Out, stuk voor stuk strak en hard gespeeld, en uitgerust met beestachtig drumwerk en de direct herkenbare, perfecte bibberzang van Tucker. Deze klassiekers hoort men helaas pas ergens halverwege de set. Het optreden begint namelijk wat onderkoeld, maar met ieder nummer groeit de dynamiek tussen de bandleden en is er zelfs speelplezier van het normaliter moeilijk te peilen trio af te lezen.

Feminisme blijft een groot onderdeel van de muziek van Sleater-Kinney en één van de redenen waarom de groep nog steeds, hoe triest dat ook is, erg belangrijk wordt gevonden. Het sijpelt door de aderen van ieder nummer. Is het niet de genadeloze kracht waarmee de band speelt, waar weinig mannenbandje zich aan kan meten, dan zijn het wel de teksten die met een onmiskenbare bite worden gebracht. Zo druipt het sarcasme net niet van het bloedmooie Modern Girl af en speelt Tucker het afhankelijke meisje in het spiksplinternieuwe Give Me Love. Piepend (‘gimme love, gimme love’) laat ze zich op de podiumvloer vallen. Dat klinkt op papier wellicht als too much, maar zo komt het totaal niet over. Het is een zeldzaam theatraal moment van een band die gedurende de rest van de avond respect en gelijkheid afdwingt met inhoud en klasse.

Puur muzikaal gezien heeft de band ook nog steeds erg veel te bieden. De setlist bestaat vanavond uit een sterke combinatie van oud en nieuw werk, van scherpe punkknallers uit de vroege jaren tot loodzware, bijna classic rock-achtige monsters als Bury My Friends uit recentere tijden. Hoewel ze in Entertain oppert dat we beter kunnen oprotten als we hier voor ons vermaak zijn, is de manier waarop Brownstein zowel haar instrument als het publiek bespeelt ontzettend entertaining. Op een gegeven moment steekt ze de punt van haar gitaar boven de hoofden van de eerste rijen publiek uit, terwijl we haar akkoord op akkoord zien overgrijpen. Zo populair en geliefd als in de Verenigde Staten zal Sleater-Kinney in het vrouwvriendelijkere Nederland nooit worden. Het is niet bepaald druk in de grote zaal van Paradiso. Wie er bij was, zal echter beamen: ijzersterke comeback, fijn dat deze band weer actief is.

Door Randy Timmers / Fotografie: Willem Schalekamp

Gezien: 19 maart 2015, Paradiso, Amsterdam