Met de woorden ‘Welcome back to 1999, motherfuckers’ maakt Slipknot-voorman Corey Taylor op niet mis te verstane wijze duidelijk wat hij en zijn band op pakjesavond in Ziggo Dome komen doen. In het jaar waarop hij doelt verscheen het self-titled debuutalbum van de metalband uit Des Moines, Iowa. Het optreden en de overkoepelende Here Comes The Pain-tour staan volledig in het teken van die plaat. Of nog stelliger: ‘Je zal vandaag geen nummer horen dat na 1999 is geschreven.’ Best een gewaagde keuze voor een uitverkochte headlineshow, gezien de beperkte hoeveelheid songmateriaal. Na nog geen anderhalf uur, veel tijdrekken en weinig spektakel blijft het publiek achter in tweestrijd; voldaan, maar ook smachtend naar meer.
Fotografie Anieck van Maaren
Verschillende bezoekers in Ziggo Dome trekken de aandacht met hun mijters en tabberds. Ook valt de samenstelling van het publiek op. Die loopt uiteen van tieners – al dan niet begeleid door volwassenen – die de band voor het eerst live gaan zien, tot veertigers en vijftigers die de groep volgen sinds eind jaren negentig. Net als in die tijd is de podium set-up tamelijk basic, zonder visuals en opsmuk. Wel met een grote backdrop met de bandnaam en vier rood-zwarte banieren met het S-logo. Het drumpodium wordt geflankeerd door twee verhogingen, een voor dj/turntablist Sid Wilson en een voor de nieuwe sampler/toetsenist die voorlopig opereert onder het pseudoniem Greg Bones.
Als de show begint duurt het ruim vijf minuten voordat de negen gemaskerde leden het podium betreden. Die tijd wordt gevuld met de poppy introsong Dream Weaver (Gary Wright), zoals die ook klonk in de nineties-rockfilm Wayne’s World. Daarna volgt een sample uit The Shining (‘Come and play with us’). Pas dan start 742617000027, het daadwerkelijke begin van Slipknots debuutplaat, vernoemd naar de barcode van de demo Mate. Feed. Kill. Repeat. die de groep uitbracht in 1996.
De groep gaat gekleed in rode overalls, voorzien van onder meer lidnummers, streepjescodes en een zwarte rouwband met het getal 25. Percussionist Michael Pfaff hitst het publiek op, hij gaat op zijn handen staan, rent rond en klimt op zijn met Rolls-Royce grill uitgeruste drumset. Zodra (sic) begint, gaan de vuisten in de lucht, komt de moshpit op gang en wordt de tagline ‘You can’t kill me ‘cause I’m already inside you’ luidkeels meegezongen. Als Corey Taylor daarna bij Eyeless vraagt om te schreeuwen, doet de hele zaal mee, inclusief de twee volle tribunerijen. Bij de breakdown aan het einde wordt er stevig geheadbangd. Dat het geluid en vooral het volume van de vocalen nog niet op orde zijn, lijkt nauwelijks iemand te deren.
Bij de start van single Wait And Bleed is de mix op orde. Ook valt dan op hoe goed de dit jaar aangetrokken drummer Eloy Casagrande presteert. De Braziliaan speelde tot voor kort bij Sepultura, maar vervangt nu de vorig jaar ontslagen Jay Weinberg, die zijn heil zocht bij Suicidal Tendencies en Infectious Grooves. Casagrande deelt rake klappen uit en wordt veelvuldig in beeld gebracht op de twee videoschermen. Na het derde nummer verdwijnen hij en de overige muzikanten van het podium en klinken er soundscapes. Als Taylor alleen terugkeert, scandeert het publiek zijn naam. Hij zegt dat hij fijn vindt om terug te zijn in Amsterdam, spreekt van een ietwat voorbarig ‘history in the making’ en draagt de speciale set op aan alle maggots die de groep al jaren volgen, en aan de nieuws fans.
De band onderstreept zijn dankbaarheid met de twee snelste en agressiefste songs van de plaat: bonusnummer Get This en hidden track Eeyore. Die zitten vol blastbeats en meerstemmig gebrul. Alsof de heren moeten bijkomen van dat geweld, verdwijnen ze voor een tweede keer van het podium, waarna Wilson en Greg Bones het tussenstuk Tattered & Torn ten gehore brengen. De volledige line-up speelt daarna een tweede bonustrack (Me Inside) en het massaal meegesprongen Liberate, waarna de groep opnieuw even vertrekt. Van tape klinkt Frail Limb Nursery.
Op het blokje met Purity en Prosthetics komt daarna weinig respons. Pas als Taylor vraagt of het publiek deep cuts wil horen, de groep No Life en Only One speelt en de zanger namens de band zijn dankbaarheid uitspreekt, leeft de zaal op. En dat terwijl Slipknot een aanzienlijk minder fysieke, acrobatische en gevaarlijke show neerzet dan toen het eerste album verscheen. Toch getuigt het ook van lef om alleen materiaal van de eerste plaat te spelen en geen concessies te doen. Evengoed geven de lange tussenstukken en het veelvuldig verdwijnen van het podium een gevoel van tijdrekken.
Wanneer Slipknot onder de klanken van interlude Mudslide voor de vierde keer terugkeert, is dat voor het laatst. De resterende drie tracks zorgen voor een apotheose. De fans roepen de refreinwoorden van Spit It Out mee en steken bij Surfacing hun middelvingers omhoog, terwijl ze de woorden ‘Fuck it all, fuck this world, fuck everything that you stand for. Don’t belong, don’t exist, don’t give a shit, don’t ever judge me’ scanderen. Met een klap op een reusachtige gong eindigt vervolgens afsluiter Scissors, na nog geen anderhalf uur speeltijd. Meer zit er niet in, niks van de andere zes albums. Want zoals het ook klinkt in de slotwoorden van de laatste track: ‘It is time, it is time’.
Gezien: 5 december 2024 in Ziggo Dome, Amsterdam
