De Lokerse Feesten doen hun naam graag eer aan. Voordat op de slotzondag de fans van pop en r&b met optredens van Lost Frequencies en Craig David het licht uit mogen doen, zijn er ook nog vier memorabele shows op de zaterdagavond, met Leftfield als uitsmijter.
De avond wordt geopend door de nieuwe band van J. Bernardt, ook wel bekend als Jinte Deprez, een van de voormannen van Balthazar. Net als die andere songwriter van het moederschip, Maarten Devoldere (Warhaus), neemt Jinte het bereiken van de 30-jarige leeftijd als een van de uitgangspunten. Even geoorloofd terugkijken waar al die twijfels als twintiger toe geleid hebben. Solo, zonder ruggenspraak met de ander, kwamen er een aantal melancholieke songs uit met invloeden uit de r&b en zwoele beats. Op het podium kan hij zich vrij bewegen, want na het leggen van een loop met zijn gitaar, kan hij die afgooien, dansen of met een drumstick een sample starten. Bovendien zorgen twee van de drie leden van de band Pomrad live met keys en drums voor een stevige basis waarop Jinte los kan gaan. Tijdens het prachtige Wicked Streets bijvoorbeeld, met koper vanonder de trommeltjes. In de titelsong van zijn album Running Days schakelt hij even terug naar een lager tempo: ‘Running in a fast mode. Is cutting me up.’ Het publiek in Lokeren snapt het en geniet.
Heftiger dansen, de menigte mag het even later bij de set van Arsenal. Hoewel de band er niet vandaan komt, beschouwt Arsenal een optreden in Lokeren als een thuiswedstrijd. Niet gek na tien passages de laatste dertien jaar. De liefde tussen band en publiek is wederzijds. De aanleiding voor de enige festivalshow van de band dit jaar? Lokeren krijgt de avant-première van een aantal nieuwe tracks van album nr. zes, opgenomen in Nigeria dit keer. Nieuw zijn ook de ronduit prachtige, steeds wisselende live vervaardigde visuals van de Japanse beeldend kunstenares Akiko Nakayama. Met zand, water, lucht en andere materialen creëert ze een constant wisselend bewegend beeld, zoals bij vloeistofdia’s, maar dan boeiender en veelzijdiger. Het optreden van de band zelf komt wat moeilijk op gang, maar dat had meer met het geluid dan met de kwaliteit van die nieuwe tracks te maken. Arsenal live is sowieso altijd een andere kop thee dan Arsenal in de studio, met steeds andere vocale kanonnen die de songs daar in mogen zingen. Wat er in de hoofden van Hendrik Willemyns en John Roan zit, dat kent in de studio geen grenzen. Live worden die songs vertaald naar een podiumbezetting met dan wel John Roan achter een microfoon, bijgestaan door zangeres Leonie Gysel, die ooit samen met haar zussen in Zita Swoon zong, maar nu al jaren in de vaste podiumbezetting van Arsenal actief is. Ze is geboren om op een podium te staan. Ze verleidt haar publiek en dat wordt naarmate de show vordert en de klassiekers van de eerdere albums frequenter passeren toch langzaam weer gek om te besluiten als één dansende menigte.
Wie tijdens het optreden daarna door wil feesten komt bedrogen uit. De Franse band Air van Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel staan onbeweeglijk op het podium vóór hun braaf meespelende band tijdens een groot aantal sfeervolle tracks zonder aanjagende beats of meezingbare refreinen. Met de kwaliteit van die liedjes is niets mis, met de uitvoering ook niet, maar het is allemaal wel heel erg chill om vlak voor middernacht over een naar feest snakkend festivalplein neer te laten dwarrelen. Valdispertpop annex zweefrock van het meest rustgevende soort. Gaap. Kwestie van een geweldige band op de verkeerde tijd op een verkeerd podium. Dat er in de laatste paar tracks (Kelly Watch The Stars, Sexy Boy) iets meer dynamiek zat, kon deze saaie vertoning op prime time niet meer redden.
Het is aan Neil Barnes van Leftfield om om 01.00 uur ’s nachts de avond opnieuw op gang te brengen. Bij iedereen die, net als programmeur Peter Daeninck van de Feesten, het album Leftism uit 1995 in zijn top 3 van beste dansalbums heeft staan, lukt dat. Leftism wordt integraal gespeeld. Voor de grote massa zijn de tracks van dat klassieke album net iets te onbekend. Dat neemt niet weg dat die niet kan genieten en bewegen op de tracks van dit vol dub, reggae, wereldse ritmes, triphop, techno en andere genres zittende, grotendeels elektronisch tot stand gekomen album. Het optreden begint stemmig met het live gezongen Release The Pressure vol lome reggaebeats. Ontploffen doet de boel pas in Afro-Left, het absolute hoogtepunt van zowel het album als het optreden. Opzwepende oerritmes en technobeats worden zoals op het album afgewisseld met sfeervolle tracks die de dansers even tot rust manen en bij weg laten smelten. Het schimmenspel is mooi, maar de muziek nodigt vaak meer uit tot heupwiegen in plaats van stuiteren. De track Open Up zorgt voor herkenning en waardering, maar het had allemaal nog leuker geweest als de stem van John Lydon live uit diens mond on stage in plaats van uit een doosje was gekomen. We mogen het niet verlangen. Het aantal wereldsterren dat in tien dagen wel het podium in Lokeren haalde was wederom niet op een paar handen te tellen. Benieuwd wat dat in 2018 weer gaat geven!
Fotografie: Harrij Stekel
