ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
De aantrekkingskracht van The Lumineers is dat dit een folkband is die nèt authentiek genoeg klinkt. Je zult ze niet horen op de soundtrack van Heartworn Highways 3, maar zo commercieel als een Of Monsters & Men of Mumford & Sons zijn ze bij lange na niet. Ze spreken zowel de beginnende als de ervaren luisteraar aan. The Lumineers maken ambachtelijke, veelal akoestische folkliedjes met (typisch Amerikaanse) thema’s als familie en loyaliteit. Schultz’ teksten zijn echter no-nonsense en het instrumentale spel is ongemaakt rauw, met hier en daar zelfs een valse noot (Slow It Down) en een misgegrepen akkoord (Cleopatra). Waar natuurlijk geen excuses voor worden gemaakt, want shit happens.
The Lumineers treden kortom zonder echte fratsen op; eenentwintig liedjes in anderhalf uur met weinig show tussendoor. En die ene grote hit? Die wordt, zoals de realiteit ook is, al tien minuten na start gepresenteerd als het social media-momentje van de show. Alsof het een minder en losstaand nummer in hun oeuvre is (en dat is het ook). ‘Tijdens dit liedje mogen jullie foto’s maken’, spreekt Schultz de zaal toe. ‘En daarna de telefoons weer opbergen, alsjeblieft.’ The Lumineers hebben er geen enkele moeite mee als ze morgen weer in piepkleine zaaltjes spelen, dat druipt er wel een beetje vanaf.
Desalniettemin is de band een stuk vriendelijker en warmer dan ze twee jaar geleden in deze zaal waren. Zo licht Schultz’ zijn meest persoonlijke liedjes nu kort toe. ‘Dit nummer gaat over de liefste woorden die mijn vrouw ooit tegen mij zei’ (Dead Sea) en ‘Deze is voor mijn vader, die ik negen jaar geleden ben verloren’ (Long Way Home). Echt de grote, populaire band uithangen gaat ze echter nog steeds slecht af. Een paar liedjes op het kleinere B-podium middenin de zaal voelt bijvoorbeeld als een onnatuurlijk stukje crowd pleasing, nietals het intieme moment waar de band op uit is.
Maar goed, het jonge 3FM-publiek dat nog steeds op hun shows afkomt, heeft dergelijke onnodige dynamiek natuurlijk nodig om de aandacht erbij te houden. The Lumineers zelf niet. Dit is een band die over dertig jaar nog steeds op de planken staat om gewoon prachtige, sobere folkliedjes te spelen. En over prachtsongs als Angela, Gale Song, My Eyes en Stubborn Love zeggen de jonkies van nu tegen die tijd waarschijnlijk: ‘Kijk, dat was nou èchte muziek’.
Fotografie: Luuk Denekamp
Gezien: 7 november 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam