Een uitverkocht Paradiso, grote mannen en vrouwen met gladgekamde haren en tatoeages tot aan de oren. Het moge duidelijk zijn: Social Distortion is in de stad. De ongekroonde koningen van de Amerikaanse punkrock zijn vanavond niet altijd even toonvast en ondanks dat er flink door . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Aan Frank Turner en zijn band The Sleeping Souls de schone taak om het publiek op te warmen. Laat dat maar aan Mr. Turner over. Na Eulogy – tevens de opener van zijn nieuwe album England Keep My Bones – volgt een korte set met alleen maar up tempo-nummers. Een goede keuze. Vooral Reasons Not To Be An Idiot en Photosynthesis zorgen voor goedkeurende blikken van de stoere Social D-fans. Liefhebbers van Turner zijn vooral content met de puntgave live-uitvoering van het nieuwe If Ever I Stray. Een half uurtje dat smaakt naar veel meer. Later dit jaar nog op Lowlands en op 15 november in de Melkweg.
Social Distortion begint vervolgens met het instrumentale Road Zombie, ook de opener van laatste album Hard Times & Nursery Rhymes. Single Bad Luck uit 1992 is vervolgens het eerste moment waarop meegezongen kan worden. Mike Ness is natuurlijk geen geweldige livezanger (meer?), zijn charisma maakt een hoop, zo niet alles, goed. Hij is sowieso in een goede bui, praat er tussen de nummers door lustig op los, maar doet tegelijkertijd geen enkele moeite om te verbloemen dat hij het is die de lakens uitdeelt. ‘Dit nummer spelen we niet vaak live. Dus dit is heel speciaal voor Amsterdam. Of nou, voor deze tour dan.’
Bij een nummer als Nickels And Dimes (2004) hoor je dat Social Distortion eigenlijk weinig meer met punkrock te maken heeft. Zelfs bij klassiekers als Story Of My Life en Ball & Chain – van het derde, naamloze, succesalbum – is er weinig reden tot een pit. Maar daar heeft het merendeel van de oudere punkers toch geen zin in. Zij willen gewoon hun favoriete nummers uit vervlogen tijden nog eens terug horen. Mike Ness & Co snappen dat. En geven Paradiso wat het wil. Natuurlijk, er moet ook wat nieuw werk gespeeld worden (Gimme The Sweet And Lowdown en op het eind van de set nog twee nummers), maar eigenlijk is het vanavond vooral een greatest hits-show.
Mommy’s Little Monster komt al vroeg in de set voorbij, Don’t Drag Me Down (bij de jongere bezoeker bekend uit de game Dave Mirra Freestyle BMX) is volgens Ness een nummer over het ‘mindfucken’ van de nazi’s uit Amerika en bij Prison Bound gaan de vuisten zelfs de lucht in. Ook punkers worden oud en zolang het publiek in hetzelfde tempo oud wordt is dat helemaal niet erg. Als er op het eind van de avond bij California (Hustle & Flow) en Can’t Take It With You – beide van de laatste plaat – twee donkere zangeressen de band komen versterken is het helemaal helder: Social D is voor iedereen. Traditionele afsluiter Ring Of Fire – samen met HankWilliams’ Six More Miles de covers van de avond – maakt deze huiselijke avond Social Distortion compleet. Over twee jaar weer?
Fotografie: Luuk Denekamp
Gezien: 22 juni 2011, Paradiso, Amsterdam
