Ron en Russell Mael hebben lak aan muzikale trends en conventies. Het experiment wordt gretig omarmd, de koers steeds opnieuw verlegd. En dat al een halve eeuw lang. Hun even grillige als onvoorspelbare carrière levert Sparks de laatste decennia het welverdiende predicaat van culthelden op. Een status die donderdagavond in Paradiso via een indrukwekkende, twee uur durende set vol passie en humor volledig werd waargemaakt.
Fotografie Bert Treep
Het gelijknamige, door Todd Rundgren geproduceerde en geflopte Sparks-debuut uit 1971 (eerder ook onder de naam Halfnelson uitgebracht), maakt destijds één ding duidelijk; deze band past in geen enkel hokje. Een stigma dat de band altijd zal blijven achtervolgen. Toch zijn Beck, Duran Duran, Depeche Mode, Erasure, Pet Shop Boys en een heel leger aan artrock, glamrock, synthpop en andere bands – bewust of onbewust – schatplichtig aan de excentrieke broers uit Los Angeles.
Dit blijkt bijvoorbeeld uit de hilarische documentaire The Sparks Brothers (2021) van Shaun of the Dead-regisseur Edgar Wright. Niemand die het publiekelijk durfde uit te spreken en zonder dat de Maels het waarschijnlijk zelf in de gaten hadden, werd Sparks vooral in de jaren tachtig en negentig toch stiekem ‘de favoriete band van je favoriete band’.
De avond begint toepasselijk met So May We Start, een nummer van Sparks’ recente rockmusical Annette (met o.a. Adam Driver en Marion Cotillard). Vervolgens leiden Ron, Russell en een strakke, vocaal vaardige, vijfkoppige begeleiding ons door hun rijke catalogus; met maar liefst 23 nummer van oude favorieten als Kimono My House tot A Steady Drip, Drip, Drip, hun meest recente studioalbum uit 2020. Lil’ Beethoven krijgt met vier liedjes – waaronder het meeslepende I Married Myself – de meeste aandacht. Terecht, want het is juist deze plaat die een commercieel kwakkelend Sparks in 2002 weer op de kaart zet.
Het wordt in Paradiso snel duidelijk hoe effectief en opmerkelijk zuiver Russell Mael, 73 jaren jong, nog steeds zijn hoge noten haalt. Zelfs terwijl hij als een jonge atleet springend en dansend alle hoeken van het podium opzoekt. Ron Mael, drie jaren minder jong, is zoals altijd zijn stoïcijnse zelf. Rechtop en onbewogen achter zijn keyboard (waarop ‘Roland’ is vervangen door ‘Ronald’), maakt hij slechts zelden een uitzondering; twee keer voor grappige, gesproken ondersteuning (o.a. Shopping Mall Of Love) en natuurlijk voor zijn welbekende en altijd maffe dansroutine. Ook een gedreven Johnny Delusional komt voorbij, refererend aan de succesvolle samenwerking met Franz Ferdinand van een aantal jaren geleden.
De reguliere set wordt ijzersterk afgesloten met het gloedvolle My Baby’s Taking Me Home, het in 1979 door Giorgio Moroder geproduceerde The Number One Song In Heaven en uiteraard met This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us, Sparks’ grootste singlesucces uit 1974. Niemand die er rouwig om is dat die andere hits, Amateur Hour en Beat The Clock, vanavond ontbreken. Daar laten de feestsfeer en oprechte dankbetuigingen rond toegiften Suburban Homeboy en All That simpelweg geen ruimte voor.
Zo overstijgen Ron en Russell vanavond ruimschoots het niveau van een tijdloze gimmick door twee, inmiddels bejaarde mannen. Meer dan ooit zit de kern van Sparks’ aantrekkingskracht in hun unieke combinatie van factoren. Sterke ritmische en melodieuze liedjes die zich genadeloos tussen je oren nestelen, gekoppeld aan de energieke, welhaast onuitputtelijke manier waarop de veteranen hun werk tot aan de slotminuten presenteren.
Ook Sparks’ onderkoelde humor loopt als een rode draad door de hele show en songteksten heen. Maar hoe eenvoudig en vermakelijk sommige liedjes soms lijken, niet zelden roepen zij een laag daaronder juist onverwachte emoties van verborgen tragiek en klein menselijk lijden op. Het is juist dit contrast, dat de show zijn diepgang geeft. Na een halve eeuw tegendraadse pop hebben deze culthelden nog niets aan relevantie verloren.
Gezien: 21 april 2022, Paradiso
